Σε δύο ημέρες συμπληρώνονται τρεις μήνες από τις εκλογές και την ανάληψη της εξουσίας από τη σημερινή κυβέρνηση. Τρεις μήνες κατά τους οποίους η Ελλάδα περιδινείται και βυθίζεται στα θολά νερά μιας ακαθόριστης διαπραγμάτευσης για αναζήτηση, πρώτα, πολιτικής λύσης και στη συνέχεια έντιμου συμβιβασμού, σύμφωνα με την κυβέρνηση. Χωρίς να διευκρινίζεται εάν «πολιτική λύση» και «έντιμος συμβιβασμός» διαφέρουν ή ταυτίζονται, δίχως να ξεκαθαρίζεται τι ακριβώς σημαίνουν οι συγκεκριμένες διατυπώσεις. Εκτός αν πρόκειται για εφαρμογές της περίφημης «δημιουργικής ασάφειας» που λάνσαρε, πρώτος σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Γιάνης Βαρουφάκης…
Εως τώρα, τα φτωχά μυαλά των συνομιλητών της Αθήνας κι εκείνων που αγωνιούν για το μέλλον τους, ως Ελληνες πολίτες, αντιλαμβάνονται ότι «πολιτική λύση» σημαίνει ότι οι δανειστές θα δίνουν λεφτά στο όνομα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και η κυβέρνηση θα τα διαχειρίζεται κατά το δοκούν, στο πλαίσιο των εξαγγελιών και υποσχέσεών της προς τους ψηφοφόρους της. Καθώς φαίνεται όμως ότι η άλλη πλευρά δεν συμφωνεί με την αναζήτηση «πολιτικής λύσης», απομένει η ερμηνεία για τον «έντιμο συμβιβασμό» που ως όρος είναι της μόδας τελευταία στις τάξεις της κυβέρνησης.
Προς το παρόν, η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι η Ελλάδα κάτι θα δώσει και κάτι θα πάρει, και το ίδιο θα συμβεί με τους… αντισυμβαλλόμενους, αλλά αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό αυτό που είναι έτοιμη να δώσει η χώρα μας στην κατάσταση όπου βρίσκεται, για να πάρει εκείνο που θέλει. Και ο πρωθυπουργός, που σίγουρα γνωρίζει, δεν το αποκαλύπτει. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του αρκούνται απλώς να διαβεβαιώνουν συνεχώς και ακατάπαυστα ότι οι δανειστές θα αναγκαστούν να συμφωνήσουν και μάλιστα σύντομα, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει πότε είναι αυτό το σύντομα. Εκείνο που διαπιστώνεται είναι ότι η άφιξή του αναβάλλεται συνεχώς και τώρα ακούγεται ότι αναμένεται περί τα τέλη Ιουνίου, με τη μορφή νέας συμφωνίας, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της κυβέρνησης, όπως επέμενε χθες στη Βουλή ο στυλοβάτης του πρωθυπουργού που ακούει στο όνομα Νίκος Παππάς. Αλλά μέχρι να έλθει εκείνη η ευλογημένη ώρα επικρατεί μια παράξενη αίσθηση κατάρρευσης. Μπορεί να μην έχει βάση, αλλά έτσι αισθάνεται πολύς κόσμος, ανάμεσά τους και μπόλικοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλα περίμεναν και άλλα βλέπουν ή δεν βλέπουν. Περίμεναν ότι μόλις ερχόταν στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ, με φόρα και ενισχυμένος από τους ένδοξους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, οι Ευρωπαίοι θα γονάτιζαν έντρομοι, προσφέροντας ταυτόχρονα γη και ύδωρ. Περίμεναν ότι οι λαοί της Ευρώπης, και ειδικά του Νότου, θα άδραχναν την ευκαιρία που τους πρόσφερε η νέα ελληνική κυβέρνηση και θα επαναστατούσαν κατά της «καθεστηκυίας τάξεως» του Βερολίνου. Δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε άνετα να υλοποιηθεί, γιατί το Μνημόνιο έφερε την κρίση, όχι το αντίθετο. Πίστεψαν ότι κανείς δύσπιστος και ξενέρωτος Ευρωπαίος δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στην περιφερόμενη γοητεία του υπουργού Οικονομικών. Και φυσικά, Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι περίμεναν πώς και πώς για να στείλουν νταλίκες με λεφτά.
Δυστυχώς, τρεις μήνες μετά, τίποτε από τα παραπάνω δεν έγινε. Αντίθετα, αναρωτιέται κανείς ποια επιτυχία, ή έστω βελτίωση σε κάποιο τομέα, μπορεί να επιδείξει η κυβέρνηση στο διάστημα αυτό. Μέχρι και να «μπει στο μάτι» της Ουάσιγκτον κατάφερε η αθεόφοβη. Το χειρότερο, δε, είναι ότι η οικονομία βρίσκεται πια σε τέτοιο σημείο που ακόμη και μια ενδεχόμενη συμφωνία της τελευταίας στιγμής με τους δανειστές δεν θα μπορούσε να την ανορθώσει στο ορατό μέλλον και δίχως φοβερά επώδυνα μέτρα. Ομολογουμένως, τέτοια τρίμηνη εμπειρία ελάχιστοι περίμεναν ότι θα ζήσουν!