Το… φωτεινό παράδειγμα της σύγχρονης Κούβας, με την αμερικανική φιλία και τον Ομπάμα, με κάνει να πιστεύω πως η χώρα αυτή βρίσκεται και πάλι σε επαναστατική πορεία (ναι καλά το διαβάσατε…), όπως εκείνο το κίνημα της 26ης/7/1953, το οποίο επικράτησε το 1959, με ηγέτες τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα, οι οποίοι εκδίωξαν τελικά τον δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα.
Η λέξη-ένοια «επανάσταση», κατά την δεκαετία του ’60, ταυτιζόταν με το παράδειγμα του νησιού αυτού της Καραϊβικής, στο υπογάστριο της Αμερικής. Έκτοτε πέρασαν 57 χρόνια!!! Η εξουσία Κάστρο άντεξε οικονομικούς αποκλεισμούς εις βάρος ενός λαού ο οποίος στερήθηκε βασικά αγαθά και ατομικές ελευθερίες. Μια άλλη «άποψη» ολοκληρωτισμού, αριστερής θεώρησης, για το καλό τού… λαού!
Έτσι είναι ο κόσμος. Πάντα, πίσω από τις προθέσεις, ακόμα και των επαναστατών, ο «λαός» είναι εκείνος για τον οποίο γίνονται επαναστάσεις, εξεγέρσεις, πτωχεύσεις, μνημόνια κλπ. Ασφαλώς και οι εποχές, δίνουν ιδιαίτερη σημασία και νόημα στην πολιτική πράξη. Σήμερα, η απόσταση χρόνου από το 1959, μας προσφέρει τη δυνατότητα διαφορετικών εκτιμήσεων. Ψύχραιμοι και πιστεύω πιο σοφοί(?), έχουμε δημιουργήσει τη δική μας αντίληψη πραγμάτων, για όλα εκείνα που ανάγκασαν τα κινήματα να εξεγείρονται με όπλα, μπαίνοντας σε αιματηρές συμπλοκές με τεράστιο ανθρώπινο κόστος. Ωστόσο, πενήντα επτά χρόνια εθνικής μοναξιάς, είναι πάρα πολλά για μια τόσο ζωντανή και δημιουργική κοινωνία όπως της Κούβας. Το νησί λοιπόν, τώρα στη δύση τού Κάστρο, αποφάσισε να ελευθερώσει την οικονομία της χώρας, τόσο ώστε να ανοίξει τις κλειστές πόρτες με κατεύθυνση την Αμερική και να αρχίσει η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων και των μακρόπνοων αναπτυξιακών επενδύσεων. Αυτό σημαίνει, ψωμάκι! Απ’ ότι φαίνεται, ο λαός αρχίζει να γλυκαίνεται με τα κρουαζιερόπλοια που έπλευσαν, με τους θρυλικούς Rolling Stones που τρέλαναν αναδρομικά τις νεότερες γενιές, με την πασαρέλα του Οίκου Chanel, με ολόλαμπρες εκθέσεις ακριβών μοντέλων αυτοκινήτων… Είναι σαφές πως παρατηρούμε μια απότομη ανακατάταξη επιλογών, ή όπως απλά θα λέγαμε «ήρθαν τα πάνω-κάτω»!
Τι άλλο από «επανάσταση» μπορώ να ονομάσω αυτή την αλλαγή πλεύσης του ολοκληρωτικού σοσιαλιστικού καθεστώτος των πενήντα εννέα χρόνων εξουσίας της οικογένειας Κάστρο;
Ας είμαστε νηφάλιοι παρακαλώ. Η αλλαγή στάσης των Κάστρο, έχει ξαφνιάσει όλο τον κόσμο. Είναι φανερό πως οι «συνεπείς» ιδεολογίες και τα ιδανικά, εξαντλούνται από τα δυσχερή οικονομικά δεδομένα, μέσα στο τοπίο τής σύγχρονης παγκοσμιότητας. Θυμάστε το παγκόσμιο παλαιό σύνθημα: Cuba si- Yankee no ; Θάφτηκε πλέον κι αυτό στην αποθήκη των παλαιών ονείρων…
Το παιχνίδι είναι άνισο. Η Κούβα δείχνει και πάλι την ιδιαιτερότητά της. Αναζητά πλέον άλλους τρόπους επανάστασης. Αναθεωρεί την κουλτούρα τής κομμουνιστικής «συνέπειας», επιλέγοντας να συνεργαστεί με τον επί εξήντα περίπου χρόνια, εχθρό της. Αποφάσισε τη μεγάλη ανατροπή για την επιβίωσή της. Για να διατηρήσει την παγκόσμια αίγλη της. Για να εξάγει ακόμα περισσότερο τον μουσικό, χορευτικό, κινηματογραφικό, επιστημονικό πολιτισμό της. Τέλος, για να υ π ά ρ χ ε ι στον σύγχρονο κόσμο…
Αναρωτιέμαι: αν δεν είναι επανάσταση αυτό, τότε τι είναι;