Η κυβέρνηση παρουσιάζει μια αξιομνημόνευτη φοβία σε οτιδήποτε θεωρεί ότι μπορεί να επηρεάσει τη δεξιά της πλευρά. Αντιθέτως, δείχνει να μην φοβάται τίποτα σε σχέση με ότι αφορά στην αριστερή της πλευρά.
Και τα δυο, βεβαίως, έχουν μια εξήγηση, αλλά ταυτόχρονα έχουν κόστος τόσο για τη χώρα, όσο και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Και εξηγούμαστε. Είναι εμφανές, όπως προκύπτει από τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών, πως στο δεξιό ή και ακροδεξιό άκρο υπάρχει πολιτικός χώρος, άρα και κενό. Δεν εξαφανίστηκαν δια μαγείας οι χιλιάδες ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής επειδή τα στελέχη της ναζιστικής συμμορίας μπήκαν φυλακή. Κινούνται ανάμεσά μας. Για αυτό και ο πρωθυπουργός φαίνεται να ανησυχεί πως μπορεί να δημιουργηθεί ρήγμα στα δεξιά του, πολύ περισσότερο αν ανοίξει ζητήματα που «θίγουν» τα κοινά αυτά. Με αποτέλεσμα να σέρνεται κάποιος φορές σε αδιανόητες επιλογές βάσει της δικής του πολιτικής κουλτούρας. Χαρακτηριστικότερο όλων τα απερίγραπτα πήγαινε-έλα με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, λες και ο κ. Μητσοτάκης έδινε εξετάσεις στα λαϊκίστικα ΜΜΕ και στους ανθρώπους που τα/τους στηρίζουν.
Όπως επίσης συμβαίνει με την Τουρκία, που δεν προχωρά σε κινήσεις που θα έλυναν θέματα που ταλανίζουν τη σχέση των δυο κρατών, με ευθύνη και των δυο πλευρών, εδώ και δεκαετίες. Ενώ στα ξένα ΜΜΕ o Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει υποστηρικτής της Χάγης, όταν μιλά στα εγχώρια μέσα και ακροατήρια, δεν υπερασπίζεται την λογική αυτή και μασάει τα λόγια του. Σαν, δηλαδή, να φοβάται πως οτιδήποτε σχετίζεται με την Τουρκία μπορεί να του προκαλέσει τεράστιο εσωκομματικό ζήτημα ή να αποτελέσει τη μαγιά για τη δημιουργία νέου (ακρο)δεξιού φορέα.
Στον αντίποδα, δείχνει να μην ανησυχεί καθόλου για τα αριστερά του, καθώς δείχνει να θεωρεί δεδομένα αυτά τα ακροατήρια. Και εδώ, βεβαίως, τον βοηθά πρωτίστως η κατάσταση που επικρατεί (έως τώρα) στο Κίνημα Αλλαγής. Δεν χρειάζεται να έχει τελειώσει κανείς τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Λονδίνου για να αντιληφθεί ότι ο πρωθυπουργός επιθυμεί σφόδρα να επανεκλεγεί η Φώφη Γεννηματά. Εδώ και χρόνια κάνει πάρτι στο γήπεδο που (υποτίθεται ότι) είναι προνομιακό για το Κίνημα Αλλαγής. Με την παρούσα ηγεσία στην Χαριλάου Τρικούπη, ο κ. Μητσοτάκης όχι απλώς έχει πάρει μια σειρά από σημαντικά στελέχη, αλλά και έχει διεισδύσει με τεράστια επιτυχία στα ακροατήρια της κεντροαριστεράς. Απόδειξη το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι του Κινήματος Αλλαγής συναγωνίζονται αυτούς της ΝΔ σε συμπάθεια για την κυβέρνηση.
Η κυριαρχία αυτή τον οδηγεί πολλές φορές σε αλαζονικές συμπεριφορές, αλλά και-το κυριότερο-σε πάγωμα των μεταρρυθμίσεων, δεδομένου ότι αυτός ο ευρύτερος χώρος είναι που στηρίζει και πιέζει για τις διαρθρωτικές αλλαγές. Συν τοις άλλοις, η άνεση αυτή τον σπρώχνει σε ακατανόητες αποφάσεις, όπως αυτή με την εκπαραθύρωση του εξαιρετικού πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοϊδή.
Συμπερασματικά θα λέγαμε πως αφενός θα πρέπει ο πρωθυπουργός να πάψει να νιώθει δέσμιος της λαϊκίστικής εθνικίστικής δεξιάς που περισσότερο θόρυβο κάνει παρά παίζει ουσιαστικό ρόλο. Αφετέρου θα πρέπει να ανασυσταθεί άμεσα ο χώρος της κεντροαριστεράς μέσα από την εκλογή νέας ηγεσίας στο Κίνημα Αλλαγής, προκειμένου να μην νιώθει ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως είναι ο μοναδικός ουσιαστικός παίχτης σε όλη την πολιτική σκακιέρα.