Από εκλογή σε εκλογή… Κάπως έτσι φαίνεται να εξελίσσεται το διαρκές θρίλερ «πρόγραμμα διάσωσης για την Ελλάδα», το οποίο αφού πρώτα συνδέθηκε με τις γερμανικές εκλογές, μοιάζει τώρα να συναρτάται σε απόλυτο βαθμό με τις ευρωεκλογές. Σύμφωνα με όλες τις μέχρι στιγμής ενδείξεις, Βερολίνο και Βρυξέλλες δεν επιθυμούν να δοθεί λύση για το ελληνικό χρέος – επιμήκυνση αποπληρωμής, χαμηλότερα επιτόκια, μετακύλιση ομολόγων – με το επιχείρημα ότι δεν θέλουν να προκαλέσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Αυτό που έχουν κατά νου οι εταίροι, – το ομολογούν, δεν το ομολογούν- είναι ότι στην Ευρώπη καλπάζει ο ευρωσκεπτικισμός και υποχωρεί κάθε ιδέα ενοποίησης. Έχοντας οι ίδιοι φιλοτεχνήσει μια εικόνα, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ο ράθυμος και καταφερτζής Έλληνας, που εκμεταλλεύεται την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και επιβαρύνει τους Ευρωπαίους φορολογούμενους, φοβούνται να εκπληρώσουν ακόμα και τα υπεσχημένα, όπως είναι η ευνοϊκότερη διαχείριση του χρέους σε περίπτωση πλεονάσματος.
Την ίδια ώρα, λοιπόν, που ακόμα και οι φανατικότεροι νεοφιλελεύθεροι επαναλαμβάνουν δυο φορές τη μέρα ότι το περίφημο πρόγραμμα ήταν λάθος, η Ευρώπη, είτε διά της τρόικας είτε διά του κλίματος που συντηρούν κοινοτικοί αξιωματούχοι, επιμένει στη γραμμή της υπερφορολόγησης και των περικοπών που κρατούν την Ελλάδα ημιθανή στο καναβάτσο της ύφεσης. Προτιμούν, ως φαίνεται, μια χώρα σωριασμένη στα συντρίμμια της, παραδομένη στη φτώχεια, τον ανορθολογισμό και τον λαϊκισμό, φοβούμενοι ότι μια άλλη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος θα εκτινάξει εκλογικά τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις.
Για δεύτερη φορά, η αντιμετώπιση της Ελλάδας γίνεται με όρους παραδείγματος, αν όχι πειράματος. Την πρώτη φορά, στη σύλληψη και εκτέλεση του σχεδίου σωτηρίας, οι δανειστές έβαλαν σε πρώτη μοίρα το μήνυμα – τη δημοσιονομική πειθαρχία – αδιαφορώντας για τις κοινωνικές αντοχές. Τώρα που η χώρα φάνηκε να παίρνει κάποιες πρώτες ανάσες, η Ενωμένη (;) Ευρώπη μας σπρώχνει πάλι με το κεφάλι κάτω από το νερό για το ευρωπαϊκό θεαθήναι.
Στο υπαρκτό πρόβλημα της ευρωφοβίας που ταλανίζει όλη την Ευρώπη και αιμοδοτεί ναζιστές, αυτονομιστές, εθνικιστές και τους πάσης φύσεως ακραίους, η ευρωπαϊκή ηγεσία απαντά με τον ίδιο λάθος τρόπο που απάντησε και στα προβλήματα που έθετε η οικονομική κρίση του νότου: εκεί που είναι προφανές ότι η πάθηση απαιτεί περισσότερες και μεγαλύτερες δόσεις Ευρώπης, το πολιτικό μπλοκ που κρατά το τιμόνι της Ένωσης θωπεύει τον ευρωσκεπτικισμό, αδιαφορώντας αν έτσι ναρκοθετεί τα θεμέλια του οικοδομήματος. Δεν τους λέει τίποτα, άραγε, η εμπειρία της Χρυσής Αυγής;