Ήταν αναμενόμενο η επιμονή του Νίκου Ανδρουλάκη στους όρους υπό τους οποίους το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα συμμετέχει σε κυβέρνηση μετεκλογικά αποκλείοντας τους κ. Μητσοτάκη και Τσίπρα από τη θέση του Πρωθυπουργού και δηλώντας ότι θα προτείνει άλλο πολιτικό πρόσωπο, να πυροδοτήσει τη πολιτική συζήτηση και να ανεβάσει τους τόνους στη προεκλογική αντιπαράθεση. Δεν ήταν βεβαίως πρώτη φορά που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής το λέει. Το έχει εδώ και μήνες ανακοινώσει, αλλά αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα με τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στο δρόμο προς τις κάλπες μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Φυσικά παραλήπτης πρωτίστως είναι η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού χωρίς το πρώτο κόμμα δεν σχηματίζεται κυβέρνηση μετεκλογικά. Σε δεύτερο όμως επίπεδο παραλήπτης είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ . Κι αυτή η διάσταση δεν έχει αναδειχθεί σχεδόν καθόλου. Μπορεί μεν να μην είναι η πιθανότερη εξέλιξη αλλά κανείς δεν ξέρει τι συσχετισμοί θα προκύψουν από τις κάλπες. Πάντως, ο Νίκος Ανδρουλάκης έβαλε εξίσου δύσκολα και στη Κουμουνδούρου τα οποία ίσως να αποδειχθούν αξεπέραστα. Έθεσε τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ πρός το Κέντρο για να περιορίσει τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να πιέσει έντονα το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και έτσι να τον διατηρήσει στον αντισυστημισμό του. Πως;
Πρώτον, αποκλείοντας από τώρα τον Αλέξη Τσίπρα από μια πιθανή μελλοντική Πρωθυπουργία. Η θέση του για τρίτο πολιτικό πρόσωπο δεν ισχύει μόνο για το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ .Ισχύει και προς την αντίθεση κατεύθυνση.
Στενεύει κατά πολύ τον πολιτικό ρόλο του Αλέξη Τσίπρα γιατί στη θεωρητική περίπτωση που είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τον εκλογικό κύκλο, η πρόταση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σημαίνει ότι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν θα ηγηθεί μιας «προοδευτικής κυβέρνησης». Επικεφαλής θα είναι τρίτο πρόσωπο. Με λίγα λόγια του διαμηνύει πως τον καθοριστικό λόγο για τη συγκρότηση κεντροαριστερής κυβέρνησης θα τον έχει το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής κι όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερον με τον αποκλεισμό, και μάλιστα πριν τις κάλπες , του Γιάνη Βαρουφάκη από κάθε προοδευτικό κυβερνητικό σχήμα, κάνει σχεδόν ακατόρθωτη μια προοδευτική κυβερνητική πλειοψηφία και καθιστά ανεκπλήρωτα τα όνειρα της Κουμουνδούρου να ηγηθεί του προοδευτικού Μετώπου.
Τρίτον, εφόσον καταφέρει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να πάρει ισχυρό διψήφιο ποσοστό αυτό θα σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιοριστεί σε αισθητά χαμηλότερα ποσοστά από το 2019 (31,4%) και θα δημιουργήσει την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στη ΝΔ και τον Κ. Μητσοτάκη έχοντας επωμιστεί δύο ακόμη εκλογικές ήττες . Επιδιώκει δηλαδή να διαμορφώσει τις συνθήκες για να αμφισβητήσει μετεκλογικά την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ στον προοδευτικό χώρο.
Τέταρτο και καθόλου αμελητέο είναι το προγραμματικό πλαίσιο με τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που προβάλει ως απαραίτητες η Χαριλάου Τρικούπη για το κράτος. Είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτό από τη Κουμουνδούρου καθώς απαιτείται να μεταλλαχθεί η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Να αποβάλει την ιδεοληπτική κρατικιστική αντίληψη που τον διακατέχει και να αποδεχθεί την δημόσια διαβούλευση και τους συμβιβασμούς. Να εγκαταλείψει τον “Πολλακισμό” ως πολιτική συμπεριφορά και ως αντίληψη κατάκτησης των αρμών της εξουσίας και να αναζητήσει κοινούς τόπους . Παράδειγμα η αλλαγή του άρθρου 16 είναι αδύνατο να γίνει δεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά όλα περνούν από την κρησάρα της κάλπης. Εκεί θα κριθούν,όλοι κι όλα. Το κατά πόσο θα ευοδωθούν θα το μάθουμε με τους συσχετισμούς που θα προκύψουν. Η επιλογή από τον Ανδρουλάκη πάντως έγινε.