Πριν από λίγες ημέρες, έγινε γνωστό πως ο πρώην εκπρόσωπος τύπου της Νέας Δημοκρατίας Άρης Σπηλιωτόπουλος, εντάχθηκε στο επικοινωνιακό επιτελείο του προέδρου του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Στέφανου Κασσελάκη. Σε αυτό το πλαίσιο, δύναται να αναφέρουμε πως ουκ ολίγοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι εξεπλάγησαν από την συγκεκριμένη κίνηση.
Εκτιμούμε όμως πως δεν θα έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο, ακριβώς διότι με δηλώσεις του όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα (επί προεδρίας Αλέξη Τσίπρα ακόμη), ο επικοινωνιολόγος Άρης Σπηλιωτόπουλος είχε καλλιεργήσει ο ίδιος το έδαφος για την ένταξη του στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και προφανώς τώρα κρίθηκε πως το timing είναι κατάλληλο για την ανακοίνωση της προσθήκης Σπηλιωτόπουλου στην επικοινωνιακή ομάδα Κασσελάκη.[1]
Εν είδει υποθέσεως εργασίας, θα υποστηρίξουμε πως η πρόταση Κασσελάκη προς τον Άρη Σπηλιωτόπουλο (εάν υποθέσουμε πως υπήρξε κάποια συγκεκριμένη πρόταση), θεωρήθηκε από τον δεύτερο ως μεγάλη επαγγελματική ‘ευκαιρία’ την οποία δεν θα μπορούσε να αρνηθεί εύκολα.
Και γιατί κάνουμε λόγο για ‘μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία’; Διότι, πρώτον, του προσφέρει την δυνατότητα να εργαστεί πάνω στο αντικείμενο του, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της επικοινωνιακής στρατηγικής ενός κόμματος που προσπαθεί να κάνει μία ‘νέα αρχή’ με νέα ηγεσία.
Δεύτερον, διότι του προσφέρει την δυνατότητα να ‘επιστρέψει’ στην πολιτική σκηνή (δεν θα κάνουμε λόγο για την ‘κεντρική πολιτική σκηνή’), μετά από χρόνια,[2] κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να ακουστεί ξανά το όνομα του. Τρίτον, του προσφέρει την δυνατότητα να θέσει από τώρα υποθήκες για μία πιθανή κάθοδο του στις βουλευτικές εκλογές, με τον εθνικολαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, καθίσταται εκ των προτέρων εσφαλμένη η σύγκριση της περίπτωσης Αντώναρου (επίσης παλαιό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και στενός συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή), με την περίπτωση Σπηλιωτόπουλου.
Για τους εξής λόγους: Πρώτον, γιατί ο Ευάγγελος Αντώναρος έχει κατοχυρώσει για τα καλά status μέλους του ΣΥΡΙΖΑ που και δεν διστάζει να παρέμβει στη δημόσια ή στην ψηφιακή σφαίρα υπέρ του, και να αποδεχθεί προτάσεις για την συμμετοχή του στα ψηφοδέλτια του κόμματος.
Μάλιστα η όλη συμπεριφορά του και η ρητορική που διατυπώνει (ο πολιτικοϊδεολογικός του λόγος/ δεν προδίδουν πως μεταπήδησε στο συγκεκριμένο ριζοσπαστικό, αριστερό κόμμα, προερχόμενος μάλιστα από την φιλελεύθερη παράταξη της χώρας.
Στην «ιδεολογική ταυτότητα»[3] Αντώναρου, σύμφωνα με την διατύπωση της Βαΐας Μουζακιάρη, κεντρική θέση καταλαμβάνει όχι μόνο ο αντι-Μητσοτακισμός, αλλά, και οι συνωμοσιολογικές αφηγήσεις.
Εκτιμούμε πως η μεγάλη ‘ανάγκη’ του να δείξει ή να αποδείξει στα υπόλοιπα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ πως ‘είναι σαν και αυτούς, δικός του’, τον καθιστά πρόθυμο να αποδεχθεί τις πλέον ευφάνταστες θεωρίες συνωμοσίας, πολλές εκ των οποίων διακινούνται με χαρακτηριστική ευκολία στο ‘βαθύ διαδίκτυο’.
Εν αντιθέσει με τον Ευάγγελο Αντώναρο, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος δεν έχει απωλέσει την ταυτότητα του φιλελεύθερου. Και ως φιλελεύθερος εντάσσεται στο επικοινωνιακό επιτελείο Κασσελάκη[4], για να συνδράμει με τις γνώσεις και με τις ιδέες του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο Άρης Σπηλιωτόπουλος δεν μπορεί να αποκτήσει μία Συριζαϊκή πολιτικοϊδεολογική ταυτότητα.
Δεύτερον, γιατί ο Ευάγγελος Αντώναρος, επενδύει πόρους στο μοντέλο του «συντηρητικού πατερναλισμού»,[5] για να δανεισθούμε την ορολογία της Μουζακιάρη.
Δηλαδή, ο ίδιος πιστεύει πως η ηγεσία του κόμματος, η εκάστοτε ηγεσία του κόμματος είναι διαρκώς σε θέση να λαμβάνει ορθολογικές ή αλλιώς, τις πλέον κατάλληλες αποφάσεις οι οποίες, θα ‘ωφελήσουν κατά πολύ’ το κόμμα. Και κάτι τέτοιο, μόνο η ηγεσία μπορεί να το κάνει.
Εν αντιθέσει με τον Αντώναρο, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, επενδύει στην ομαδική ‘δουλειά’ και πιστεύει πως όχι μόνο η ηγεσία αλλά και τα μέλη μπορούν να συμβάλλουν στη διαμόρφωση της κομματικής στρατηγικής και στην εκλογική επικράτηση ενός κόμματος. Εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αναλύσεις Σπηλιωτόπουλου θα διαδραματίσουν κάποιον ρόλο ως προς το πως θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγματα προς συγκεκριμένες κατηγορίες ψηφοφόρων, εν όψει ευρωεκλογών.
Θα το επιχειρήσει εστιάζοντας αποκλειστικά στο πρόσωπο του αρχηγού που ως άλλος Αντόνιο Ταγιάνι (Ιταλός υπουργός Εξωτερικών που είναι και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του συγκυβερνώντος κόμματος ‘Φόρτσα Ιτάλια’), παίρνει πάνω του την προεκλογική καμπάνια; Ή μέσω της τοποθέτησης σε κεντρική θέση, δίπλα στον ‘αρχηγό,’ μικρού έστω αριθμού ευρωβουλευτών; Οι οποίοι, στο σύνολο τους, παραμένουν άγνωστοι (τη εξαιρέσει της Σοφίας Μπεκατώρου και των νυν ευρωβουλευτών) στο ευρύ κοινό;
[1] Θα μπορούσαμε να το θέσουμε και διαφορετικά: Θεωρούμε πως η ένταξη Σπηλιωτόπουλου στο επιτελείο Κασσελάκη, με τον ίδιο να φροντίζει να διενεργεί δημοσκοπήσεις και να ενημερώνει για τα ευρήματα τους τον πρόεδρο του κόμματος, απλά επιβεβαιώνει το προφανές: Πως ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο άλλοτε στενός συνεργάτης του πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ‘είναι ΣΥΡΙΖΑ και μόνο ΣΥΡΙΖΑ’. Κινούμενοι θεωρητικά, θα επισημάνουμε όμως πως η ένταξη του στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνεπάγεται πως θα αναλάβει καθήκοντα δίπλα στον πρόεδρο του κόμματος, καθιστάμενος ο εξ απορρήτων συνεργάτης του, όπως επί συνέβαινε τα πρώτα χρόνια της θητείας του Κώστα Καραμανλή στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δημιουργήσει μία ομάδα συνεργατών που βρίσκονται διαρκώς δίπλα, κάτι που σημαίνει πως θα ήσαν εκ των προτέρων δύσκολο να ενταχθεί ο Άρης Σπηλιωτόπουλος εντός αυτής της ομάδας. Σε μία τέτοια περίπτωση και εφόσον μιλάμε για ένα πρόσωπο που δεν διέθετε δεσμούς με τον ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν, η προσθήκη του εύκολα θα μπορούσε να προκαλέσει εντάσεις και να διαταράξει την συνοχή της ‘ομάδας Κασσελάκη.’ Των περιώνυμων ‘Κασσελίστας’. Ο ρόλος Σπηλιωτόπουλου θα είναι περισσότερο επικουρικός, καθότι καλείται να συμβάλλει με τις επιστημονικές γνώσεις που διαθέτει, στην ορθή ανάλυση των δημοσκοπικών ευρημάτων εν όψει των επικείμενων ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου.
[2] Το άλλοτε στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, δεν επέδειξε «συμπεριφορά λύκου», για να παραπέμψουμε στην ανάλυση των Blyton & Turnbull. Και τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Σημαίνει πως εξέτασε προσεκτικά και με μεγάλη υπομονή την πρόταση που του έγινε, αποφεύγοντας να δηλώσει απευθείας και δίχως άλλη σκέψη, το ‘Ναι’. Άλλως πως, δεν λειτούργησε ως ‘αρπακτικό’ που θεώρησε πως βρήκε τροφή. Το γεγονός όμως πως εξέτασε προσεκτικά όλα τα δεδομένα, δεν σημαίνει πως έδωσε και έμφαση, ή αλλιώς, πως αφιέρωσε πολύ χρόνο στο να σκέφτεται ποιες θα είναι οι αντιδράσεις των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας όταν μαθευτεί πως θα συνεργαστεί με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Εμβαθύνοντας περισσότερο, θα πούμε πως αυτή η παράμετρος δεν τον απασχόλησε καθόλου, από την στιγμή όπου αφενός μεν ανέμενε υπομονετικά, επί χρόνια, μία τέτοια ‘ευκαιρία,’ και, αφετέρου δε, από την στιγμή όπου είχε διαρρήξει τους δεσμούς του με την Νέα Δημοκρατία εδώ και πολλά χρόνια. Βλέπε σχετικά, Blyton, P., & Turnbull, P., ‘The dynamics of employee relations,’ Basinstoke, Palgrave/Macmillan, 2004, σελ. 352. Βλέπε και, Τσακίρης, Θανάσης., ‘Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων στις τράπεζες στην Ελλάδα (1974-1993),’ Διδακτορική Διατριβή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2006, Διαθέσιμη στο: Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων στις τράπεζες στην Ελλάδα (1974-1993) (didaktorika.gr)
[3] Βλέπε σχετικά, Μουζακιάρη, Βάϊα., ‘Η φιλελεύθερη ιδεολογία σε ένα πολυσυλλεκτικό κεντροδεξιό κόμμα: διερεύνηση του βαθμού αφομοίωσης του φιλελευθερισμού από την Νέα Δημοκρατία, 1990 – 2015,’ Διδακτορική Διατριβή, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, 2019, Διαθέσιμη στο: Η φιλελεύθερη ιδεολογία σε ένα πολυσυλλεκτικό κεντροδεξιό κόμμα: διερεύνηση του βαθμού αφομοίωσης του φιλελευθερισμού από την Νέα Δημοκρατία, 1990 – 2015 (didaktorika.gr) Ένας ‘πιστός στη γραμμή’ πολιτικός όπως ο Ευάγγελος Αντώναρος, δεν δυσκολεύθηκε καθόλου να εκφράσει την υποστήριξη του στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη, στο εγκάρσιο σημείο όπου η υποστήριξη του αυτή εκτιμήθηκε δεόντως από την νέα ηγετική ομάδα του κόμματος. Και το παράδοξο στην περίπτωση του, έγκειται στο ό,τι οι δηλώσεις του έχουν την ικανότητα να προξενούν το ενδιαφέρον και να στρέφουν τα φώτα στα λεγόμενα του, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα να ξεχαστεί εύκολα και γρήγορα η εκλογική του αποτυχία στις εκλογές του 2023, τότε που απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής. Και αυτή η ‘λήθη’ τον φέρει πάλι στο προσκήνιο, αυτή την φορά ως υποψήφιο ευρωβουλευτή.
[4] Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος εκτιμά, προδήλως απλοϊκά και εσφαλμένα, πως η Νέα Δημοκρατία έχει ‘απομακρυνθεί ριζικά από τις αρχές του φιλελευθερισμού επί προεδρίας Κυριάκου Μητσοτάκη,’ με αποτέλεσμα να έχει προκύψει ένα ‘κενό’ το οποίο μπορεί να ‘εκμεταλλευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη’. Με ποιον τρόπο όμως; Ούτε η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει αποκλίνει από φιλελεύθερες αρχές και αξίες, ούτε και ο Κασσελακικός ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να καλύψει ένα ‘κενό’ που θα μπορούσε να προκύψει συνεπεία της πολιτικοϊδεολογικής μετατόπισης της Νέας Δημοκρατίας.
[5] Βλέπε σχετικά, Μουζακιάρη, Βάϊα., ‘Η φιλελεύθερη ιδεολογία σε ένα πολυσυλλεκτικό κεντροδεξιό κόμμα: διερεύνηση του βαθμού αφομοίωσης του φιλελευθερισμού από την Νέα Δημοκρατία, 1990 – 2015…ό.π. Θεωρητικά μιλώντας, θα υπογραμμίσουμε πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα μεταπήδησης κατώτερων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και τα ‘Καραμανλικά’ στελέχη δεν πρόκειται να επηρεαστούν από την ένταξη Σπηλιωτόπουλου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.