Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στην Έκθεση Θεσσαλονίκης ο κος Τσίπρας κάποια στιγμή δυσκολεύτηκε να καταλήξει σ’ ένα όρο: να πει σημασιολογία ή σημειολογία. Απολαυστική στιγμή και καθόλου σαρδάμ. Ποιος όρος όμως ήταν ο σωστός;
Αυτά παθαίνει κανείς, όταν επιχειρεί να μιλήσει για πράγματα που θεωρούνται in, αλλά ό ίδιος είναι εντελώς off, από αυτά. Ο κος Τσίπρας άξιζε εδώ της ευφυούς παρατήρησης που έκανε ο Γιάννης Πρετεντέρης σε συναδέλφους του στο MEGA, όταν αυτοί υποστήριζαν ότι η τρόικα ζητάει απολύσεις για σημειολογικούς λόγους. Τότε αυτός τους ρώτησε: «Και τι είναι ρε παιδιά η τρόικα, ο Ντεριντά είναι;». Ο κος Τσίπρας όντως , νομίζει ότι αν αναμείξεις ολίγη επανάσταση και ολίγον Ντεριντά (έστω Ζίζεκ) κάνεις μια μεγάλη Αριστερά;
Δεν θα άξιζε η αναφορά στο περιστατικό, αν αυτό δεν έδινε αφορμή για ερμηνείες που επιχειρούν την απαξίωση της αριστερής παιδείας. Γιατί ενώ είναι εμφανής η εκ μέρους του κου Τσίπρα απουσία γενικής παιδείας, γνώσεων, κριτικής και ολικής θεώρησης των πραγμάτων, υπάρχουν πολλοί που αυτήν την έλλειψη την αποδίδουν στην αριστερή του παιδεία.
Είναι σίγουρο ότι υπάρχει πρόβλημα γενικής παιδείας, αλλά επίσης είναι ακόμη πιο σίγουρο ότι εδώ το θέμα είναι η απουσίας αριστερής παιδείας από ένα ηγέτη αριστερού κόμματος. Για να είμαι πιο ακριβής, θα έπρεπε να γράψω ότι έχουμε απουσία αριστερής δημοκρατικής παιδείας. Γιατί φυσικά υπάρχει και αριστερή αντιδημοκρατική παιδεία, την οποία, επίσης, δεν κατέχει ο κος Τσίπρας.
Να δώσω ένα παράδειγμα για να γίνει πιο καθαρό τι εννοώ. Ερωτηθείς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια συνέντευξη, αν σχεδιάζει να καταθέσει πρόταση μομφής στην κυβέρνηση, ανέφερε ότι «δεν θα πέσει η κυβέρνηση με συζητήσεις στο Κοινοβούλιο» ότι «η κυβέρνηση θα πέσει με συντονισμένους κοινωνικούς αγώνες». Αυτή ή άποψη ανήκει στην κουλτούρα μιας αντιδημοκρατικά σκεπτόμενης Αριστεράς. Σπεύδω να προλάβω την όποια ένστασή και να δεχτώ τη θέση όσων αριστερών πιστεύουν ότι μια τέτοια άποψη ανήκει στην κουλτούρα μιας Αριστεράς που δεν αναγνωρίζει την αστική Δημοκρατία. Ουσιαστικά είναι το ίδιο. Κάθε απόρριψη της αστικής Δημοκρατίας σημαίνει απόρριψη της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας
Αυτή η φράση στο στόμα π.χ., του κ. Λαφαζάνη ή του κ. Αλαβάνου, θα ήταν έκφραση της δικής τους αριστερής αντι-αστικής και αντικοινοβουλευτικής κουλτούρας. Οφείλουμε να συζητήσουμε και αυτήν την άποψη, αν μη τι άλλο για να αποδείξουμε πόσο άστοχη είναι. Έχοντας όμως υπόψη τις απίστευτα αντιφατικές δηλώσεις του κου Τσίπρα για το τι είναι δημοκρατία και τι όχι, για το τι είναι χούντα και τι όχι, για το πότε η Αριστερά είναι υπέρ της νομιμότητας και πότε όχι, η δική του απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών αν δεν είναι έκφραση αμετροέπειας, είναι δείγμα απουσίας οιασδήποτε αριστερής παιδείας – δημοκρατικής ή μη.
Οι ιδέες του κου Τσίπρα δίνουν αφορμή σε μερικούς να λοιδορούν γενικά την ιδεολογία της Αριστεράς και να μιλούν για μια «θεολογία», στην οποία «είναι προσκολημμένος» ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η κουλτούρα της Αριστεράς και των αριστερών δεν είναι μόνο αυτή του κου Τσίπρα, ούτε αυτή του κου ΔΚ (ελπίζω όχι ο Δημήτρης Κουτσούμπας;)- δες κριτική του δεύτερου στο Ριζοσπάστη (22-10-2013) για άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στα Νέα (20/08/2013) με αφορμή την επέτειο της εισβολής των σοβιετικών τανκς στη Τσεχοσλοβακία. Αριστερή δημοκρατική κουλτούρα είναι αυτή των ανθρώπων που με πόνο ψυχής και συνείδησης, ανατρέποντας ακόμη και τη δική τους ιστορία, υποστήριζαν σε δύσκολους καιρούς ότι «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει ποτέ». Γνωστή φράση του Νίκου Πουλαντζά, το όνομα του οποίου φέρει και το ινστιτούτο ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ, φραση την οποία τίμησαν και τιμούν πολλοί άνθρωποι μέσα και σ’ αυτό το κόμμα.
Βεβαίως στην αντίληψη κάποιων «αριστερών θεολόγων» αυτά είναι «άλλου παπά ευαγγέλια». Το δικό τους ευαγγέλιο είναι η άποψη που θέλει τις κυβερνήσεις να ανατρέπονται στους δρόμους και όχι να εκλέγονται. Αυτή όμως ουσιαστικά είναι μια μη αριστερή άποψη, αφού μεταξύ πολλών άλλων εμποδίζει τη δημιουργία στη χώρα μας ενός συνασπισμού εξουσίας της Κεντροαριστεράς με δυνάμεις του ελληνικού δημοκρατικού ριζοσπαστισμού.