Ο Ντελόρ υπηρέτησε όσα σήμερα λείπουν στην ΕΕ. Ηγεσία, πολιτική πυξίδα και κεντρική καθοδήγηση. Το κυριότερο έβλεπε μπροστά. Τόσο για τις προοπτικές της Ευρωζώνης ως μη ολοκληρωμένης ένωσης όσο και για την πορεία της Δύσης.  Η σχετική υποχώρηση της τελευταίας και η απώλεια της ικανότητας της να κυριαρχεί παγκοσμίως αφορά τη σχέση της με τον υπόλοιπο κόσμο. Εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης και της μεταφοράς τεχνολογίας, προέκυψαν χώρες με status γεωπολιτικού παίκτη και αυτονομημένες πολιτικές. Με ανάστημα για να αναμετρηθούν ως ίσες προς ίσες με τη Δύση. Προχωρώντας πιο γρήγορα από τις ώριμες οικονομίες, η συμβολή των μη δυτικών χωρών στο παγκόσμιο ΑΕΠ από το 30% έφτασε να ξεπεράσει το 50%. Στη Δύση, η ανισοκατανομή εισοδήματος εξαιτίας της μεταφοράς τεχνολογιών και επιχειρήσεων (αποχώρηση κλάδων και σχετική αποβιομηχάνιση λόγω της μεταφοράς τους σε αναδυόμενες οικονομίες) κυρίως επηρέασε τα χαμηλότερα μεσαία στρώματα που ειδικά στην Ευρώπη παρουσιάζουν εντονότερη ταξική συνείδηση συγκριτικά με τις ΗΠΑ. Η άνοδος των ακραίων πολιτικών δυνάμεων "πάει πακέτο" με την εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης που πλέον δεν είναι win-win για τη Δύση αλλά κερδισμένοι-χαμένοι.

Στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο αμβλύνεται με τα πολιτικά συστήματα να προχωρούν σε μία αναδιάταξη. Οι περισσότερο κεντροδεξιές δυνάμεις υιοθετούν δεξιότερες θέσεις (όπως στο μεταναστευτικό με σχετικό αγκάλιασμα του εθνικισμού) και ταυτόχρονα οι ακροδεξιοί σχηματισμοί μετακινούνται σε πιο κεντρώες (Μελόνι, Λεπέν). Είναι αυτή η σύνθεση που μειώνει το ρίσκο από την παρουσία αντισυστημικών δυνάμεων και τη διαχείριση των εσωτερικών ρηγμάτων. Εξέλιξη που οφείλεται στη δυτική δημοκρατία και την παράδοση του ρεπουμπλικανισμού. Ενδεικτικά, έχουμε σχεδόν ξεχάσει το άνευ προηγουμένου πολιτικό ρήγμα που προκάλεσε η κρίση-χρέους στην Ευρωζώνη και το μέγεθος της αντιπαράθεσης μεταξύ των ίδιων των πολιτικών της ελίτ.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.capital.gr