Η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία, εξαιτίας της καταφανούς παραβίασης του διεθνούς δικαίου, της εμπειρίας μας με την Κύπρο, τις απειλητικές διαθέσεις Ερντογάν στο Αιγαίο και φυσικά εξαιτίας του γεγονότος ότι είμαστε χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, αυτομάτως μας κατατάσσει απέναντι στα σχέδια αναδιάταξης της Ρωσίας για τον κόσμο όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετική Ένωσης. Ήταν ωστόσο απαραίτητη η αποστολή καλάσνικοφ στους Ουκρανούς; Είναι ξεκάθαρο πως για τον λαό θα ήταν προτιμότερη η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας αντί κατασχεμένων όπλων, αυτή ωστόσο είναι μία συναισθηματική προσέγγιση μη εμπλοκής με κάθε τρόπο, ενώ η χώρα μας στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία (άλλη καταφανής παραβίαση του διεθνούς δικαίου) είχε επιτρέψει τη χρήση του εναέριου χώρου της χώρας για τα αεροπλάνα ραντάρ του ΝΑΤΟ στον Άραξο.
Είναι ο Πούτιν φίλος της Ελλάδας; Αντι να θυμηθούμε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ας θυμηθούμε πως όταν η Ελλάδα χρεωκοπούσε το 2015 και τον επισκέφτηκαν ο κ. Τσίπρας με τον κ. Λαφαζάνη, (ευτυχώς) δεν βοήθησε… Προχθές δε, η εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ της Ρωσίας ξαφνικά θυμήθηκε την Βόρεια Κύπρο και όχι το άλλοτε ψευδοκράτος του Ντεκτάς και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ του οποίου η ίδια είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Είναι οι Αμερικανοί και οι ευρωπαίοι αθώοι του αίματος που ρέει στην Ουκρανία; Είναι η Ουκρανία η νέα Κούβα και στην θέση των Αμερικανών οι Ρώσοι; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απαντώνται αυτές τις ώρες στους τηλεοπτικούς δέκτες… μόνο που στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει για μία ακόμη φορά είναι η υποταγή του Διεθνούς Δικαίου στις επιδιώξεις των μεγάλων και ισχυρών αυτού του κόσμου, οι οποίο με την πυγμή και την ισχύ των όπλων, όταν τα συμφέροντα και το γόητρό τους, τους το επιβάλουν, προκαλούν και πολέμους εναλλασσόμενοι ρόλους του επιτιθέμενου και του προστάτη των κανόνων του διεθνούς δικαίου, το οποίο προφανώς για τα παιδιά της Υεμένης δεν υφίσταται, ούτε για τα παιδιά σε άλλες θερμές περιοχές του πλανήτη.
Οι διαπραγματεύσεις στη πραγματικότητα δεν είναι μεταξύ των Ρώσων και των Ουκρανών, αλλά μεταξύ της Ρωσίας των ΗΠΑ , της Κίνας, της Μεγάλης Βρετανίας και την Ε.Ε. Η κατάπαυση του πυρός βεβαίως είναι το πρώτο που πρέπει να επιτευχθεί διότι η πόρτα του φρενοκομείου δεν αργεί να ανοίξει εάν ο πόλεμος τραβήξει σε χρόνο.
Ο κόσμος που προκύπτει την επόμενη αυτού του πολέμου όλοι αναμένουν να έχει άρωμα ψυχρού πολέμου στις σχέσεις της νέας ισχυρής Ρωσίας, των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Η συναισθηματική αντίδραση των λαών στις εικόνες του πολέμου και των προσφύγων, οδηγεί στην πίεση προς τους ισχυρούς του κόσμου τήρησης των κανόνων του διεθνούς δικαίου, ωστόσο δεν λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα και τις συγκρούσεις τους. Δεν λαμβάνει υπόψη την υποταγή της αρχής της εθνικής ανεξαρτησίας ενός κράτους, στα όρια που οι συγκρούσεις των ισχυρών του κόσμου -και όχι ο ΟΗΕ- της επιτρέπει. Μέχρι την λήξη αυτού του πολέμου και τον επιτιθέμενο της επόμενης σύρραξης… ας αναρωτηθούμε πότε ο κόσμος έγινε ασφαλέστερος… όταν κυριαρχούσε ο ψυχρός πόλεμος, ή όταν οι ισχυροί του πλανήτη απλώς ανταγωνίζονται σεβόμενοι ο ένας την οικονομική και στρατιωτική ισχύ του άλλου; Η απάντηση είναι προφανής… μόνο που αλληλοσεβασμός των ισχυρών περνά μέσα από την εγκράτεια και τα όρια των δικαιωμάτων των κανόνων του διεθνούς δικαίου των δορυφόρων τους.