Ο αξέχαστος Μπάμπης Λυκούδης, ήταν ένας ευπατρίδης διανοούμενος. Κάθε επαφή μαζί του, σου ’φερνε εκείνη την αύρα, που μόνον οι ξεχωριστοί άνθρωποι εκπέμπουν.
Όταν την περίοδο ’88 – ’89, ο «παπανδρεϊσμός» είχε αποκαλύψει το πιο αποκρουστικό του πρόσωπο, κάποιοι φίλοι σκέφτονταν μέχρι και ΝΔ να ψηφίσουν στις επικείμενες τότε εκλογές. Θυμάμαι λοιπόν τον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο, να τους αποτρέπει τότε με το εξής επιχείρημα: «Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω το ίδιο κόμμα, με το λοχία που είχα στο στρατό. Και είμαι σίγουρος ότι ψηφίζει ΝΔ». (Δεν μεταφέρω πώς τον χαρακτήριζε. Έδειχνε όμως ότι ανατρίχιαζε στη θύμησή του).
Πολλοί λοιπόν σαν το λοχία του Μπάμπη, είναι και σήμερα είτε βουλευτές, είτε στελέχη, είτε ψηφοφόροι της ΝΔ. Και μπορεί οι πιο «ψεκασμένοι», ή οι πιο «καμένοι» από αυτούς, να μετακόμισαν στους «ΑΝΕΛΛ». Όμως και όσοι έμειναν, είναι τόσοι πολλοί, ώστε να ορίζουν και σήμερα την «ψυχή» της. Άρα η ΝΔ είναι και οι «λοχίες» της. Ή μάλλον, κυρίως οι «λοχίες» της.
Από τη στιγμή λοιπόν που έγινε αντιληπτό ότι το αντιρατσιστικό είναι ένα βήμα για την ευρωπαϊκή δημοκρατική νεωτερικότητα, ήταν εύλογο να αντιδράσει ο «λοχίας» που κρύβει μέσα της. Και αυτό για λόγους «πολιτισμού» και πολλούς άλλους, που θεωρούμε περιττό να απαριθμήσουμε. Και αντέδρασε. Και μάλιστα «άγαρμπα» και αμήχανα. Και αποκαλυπτικά.
Από την άλλη πλευρά, το ΚΚΕ, το κόμμα που θεωρεί ότι είναι ταγμένο από την ιστορία για την προστασία του «λαού», βρήκε ευκαιρία να κερδοσκοπήσει. Και το «τρικ», γνωστό. Επιχειρεί να εμφανιστεί απατηλά ως ο πραγματικός στόχος του αντιρατσιστικού νόμου. Δηλαδή, ως διωκόμενο και πάλι. Και με την πανουργία αυτή παλινδρομεί στο παρελθόν των διώξεων, για έναν και μόνο λόγο: Επειδή ελλείπει οποιοσδήποτε άλλος λόγος ύπαρξής του στο παρόν. (Δεν θα υπαινιχθώ καν πότε κανείς φαντασιώνεται ότι «ακούει φωνές» από την ιστορία ή το θεό ή ότι διώκεται, ενώ ουδείς ασχολείται μαζί του).
Και η μέθοδός του; Γνωστή και αυτή από τους όπου γης ολοκληρωτισμούς: Σου αποδίδουν κάτι που δεν έπραξες, ή κάτι που δεν είσαι, το οποίο όμως θίγει «τα όσια και τα ιερά». Και ακολούθως, θεωρώντας το «αμάρτημά» σου δεδομένο, σε καλούν να το ομολογήσεις και εσύ.
Αυτό ακριβώς έκανε το ΚΚΕ με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ερήμην δηλαδή του περιεχομένου του, κατήγγειλε υποκριτικά ότι στόχος του είναι ο κομμουνισμός, δηλαδή «τα όσια και τα ιερά». Κι όποιον πάρει ο χάρος!
Ως ανάχωμα στον «πολιτισμό του λοχία», ή στην παλαιοσταλινική διαστροφή, δεν μπορεί να θεωρηθεί η τυχοδιωκτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, αφού καταψήφισε πριν από 1 ½ χρόνο το ίδιο ουσιαστικά νομοσχέδιο, σήμερα γίνεται λαύρος υποστηρικτής του. Γιατί είναι προφανές ότι δεν άλλαξε αρχές μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα. Κάτι άλλο άλλαξε. Μυρίστηκε απλώς αίμα. Κατάλαβε δηλαδή πως το νομοσχέδιο μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στη συνοχή της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και από αρνητής του, έγινε σημαιοφόρος του! Προσοχή λοιπόν. Γιατί αν επιβεβαιωθεί αυτό που ελπίζουμε, ότι δηλαδή υπάρχει «φως στο τούνελ» για τη σωτηρία της χώρας, θα χάσουν εντελώς την ψυχραιμία τους. Και τότε μας περιμένουν χειρότερα.