Για μια ακόμα χρονιά η «Ανάσταση του Κυρίου» βρίσκει την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες της. Το αποδεικνύει - με τον πιο συμβολικό τρόπο - η εικόνα της έρημης λόγω του πολέμου στη Γάζα Ιερουσαλήμ και του «Πανάγιου Τάφου» όπου, σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ανάβει κάθε χρόνο το «Άγιο φως της Ανάστασης». Δυστυχώς, ούτε και φέτος, θα φωτίσει τους δύο λαούς που μοιράζονται την ίδια πατρίδα αδυνατώντας να συμβιώσουν ειρηνικά.
Ανάμεσα στους πιστούς που περιμένουν να λάβουν το Άγιο φως είναι και οι Ρώσοι και Ουκρανοί χριστιανοί που δύο χρόνια τώρα βρίσκονται σε μια ανελέητη σύγκρουση εξ αιτίας των επεκτατικών φιλοδοξιών του αδίστακτου Ρώσου ηγέτη. Αντί για την αναζήτηση μιας βιώσιμης λύσης που θα σέβεται την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της κάθε χώρας, η πυρηνική απειλή γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Η αναστάσιμη λαμπάδα του Πούτιν απειλεί να βάλει φωτιά στην ανθρωπότητα.
Η επελαύνουσα κλιματική αλλαγή δείχνει καθημερινά τις άγριες διαθέσεις της σε κάθε γωνιά του πλανήτη απομακρύνοντας περισσότερο την προοπτική της «Ανάστασής» του. Η αύξηση των ορίων της θερμοκρασίας της γης έχει ήδη ξεπεράσει τους στόχους που είχαν τεθεί από τη συμφωνία του Παρισιού και αναθεωρούνται συνεχώς προς τα πάνω. Η «πράσινη μετάβαση» μετατίθεται συνεχώς χρονικά κάτω από την πίεση των αιτημάτων ομάδων πολιτών. Η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, συνέπεια του λυωσίματος των πάγων, χτυπάει απεγνωσμένα το καμπανάκι της φύσης.
Η Ευρώπη βλέπει την προοπτική της ενοποίησής της να απομακρύνεται συνεχώς. Η ανάγκη για περισσότερες κοινές πολιτικές σε τομείς όπως η οικονομία, η ασφάλεια, η άμυνα συναντάει την εντεινόμενη αντίδραση των ευρωσκεπτικιστών και κυρίως των ακροδεξιών και λαϊκιστικών δυνάμεων που αξιοποιούν τη δύσκολη συγκυρία για να αυξήσουν την επιρροή τους. Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την «Ανάσταση» του οράματος της «Ενωμένης Ευρώπης».
Στη χώρα μας τα πυκνά σύννεφα που μαζεύτηκαν την Μεγάλη Εβδομάδα πάνω από τον θεσμό της δικαιοσύνης δεν συμβαδίζουν με την αισιοδοξία του αναστάσιμου μηνύματος. Το αίτημα για την απόλυτη διαλεύκανση των ευθυνών για τις εθνικές τραγωδίες στο Μάτι και στα Τέμπη παραμένει ανεκπλήρωτο ενώ οι συνεχιζόμενες κομματικές αντιπαραθέσεις προσβάλλουν τη μνήμη των νεκρών. Είναι ίσως καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η ευχή «Καλή Ανάσταση» δεν είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την ανάσταση των ατομικών και συλλογικών μας στόχων.