Πύκνωσαν τις τελευταίες ημέρες τα δημοσιεύματα με επικριτικά έως και σκωπτικά σχόλια για τη Δημοκρατική Αριστερά, καθώς και τα ρεπορτάζ των εφημερίδων σύμφωνα με τα οποία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ετοιμάζουν σχέδιο αποδόμησής της.
Τα περισσότερα άρθρα εστιάζουν-πλην των όσων απορρέονται από την παραδοσιακή αριστερά-στην προσπάθεια τσουβαλιάσματος της ΔΗΜΑΡ με την «παλαβή αριστερά».
Το ενδιαφέρον είναι ότι πολλοί από τους όψιμους επικριτές της ΔΗΜΑΡ είτε προέρχονται από τους κόλπους της, είτε έχουν καταγωγή από την ανανεωτική αριστερά. Εδώ εδράζεται σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα. Πέρα από την «αλαζονεία της άποψης» και την οξύτητα του λόγου τους, οι φίλοι αυτοί υποτιμούν ή δεν κατανοούν τη σημασία που έχει για τη μετατόπιση του πολιτικού χάρτη σε προοδευτική κατεύθυνση το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες στον άξονα της αριστεράς υπάρχει ένα κόμμα που δεν αρνείται τις συνεργασίες, που χρησιμοποιεί ακόμα και τον όρο «κυβερνώσα αριστερά», που δηλώνει ότι «μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας». Δεν το πράττει, όμως, με αγοραίο τρόπο. Προσπαθεί να θέσει όρους και προϋποθέσεις και βέβαια με σταθερή την άποψη ότι η διάκριση αριστεράς-δεξιάς υφίσταται! Οι φίλοι αυτοί μήπως έχουν την ψευδαίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ όπως είναι σήμερα μπορεί να στρίψει το τιμόνι ή ότι μπορεί μόνο του;
Στα πρώτα της βήματα η ΔΗΜΑΡ, χωρίς συμπλεγματικές λογικές, επιδίωξε τις συνεργασίες στις αυτοδιοικητικές εκλογές προκειμένου να αλλάξει ο χάρτης. Και το πέτυχε. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στα Γιάννενα, στη Ρόδο κ.α. Γιατί το ξεχνάμε αυτό; Είναι μικρό πράγμα; Αυτές οι επιλογές είναι που έδωσαν την πρώτη ταυτότητα της ΔΗΜΑΡ, αλλά και τη ρετσινιά των αντιπάλων της περί «πρόθυμης δύναμης».
Στην προσπάθεια τσουβαλιάσματος της ΔΗΜΑΡ επισημαίνεται ότι λέει «όχι σε όλα». Κι όμως δεν είναι έτσι. Στα πανεπιστήμια για παράδειγμα, παρότι είπε όχι, ψήφισε πάρα πολλά άρθρα, ενώ είναι το μόνο κόμμα που ζητά να εφαρμοστεί ο νόμος(παρότι επαναλαμβάνω τον καταψήφισε), ασκώντας δριμύτατη κριτική στις πρακτικές βίας και καταλήψεων στα πανεπιστήμια. Παρότι διάφοροι δεν τις βρήκαν για να τις διαβάσουν, είναι άπειρες οι σχετικές ανακοινώσεις που έχουν βγει από το Τμήμα Παιδείας και όχι μόνο.
Ανεξάρτητα από το ότι είναι πάρα πολλά τα νομοθετήματα που έχει ψηφίσει στη Βουλή, ας πάρουμε τα τελευταία. Είναι το μόνο κόμμα της αριστεράς που στήριξε χωρίς αμφισημίες και με ουσιαστικές παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην Ολομέλεια (το αναγνώρισε δημοσίως ο κ. Λοβέρδος) το άνοιγμα των ωραρίων των φαρμακείων και τα γενόσημα. Ενδεικτικά υπενθυμίζω-επειδή δεν είναι μικρός ο κατάλογος- ότι η ΔΗΜΑΡ στήριξε στη βουλή τα αναπτυξιακά, υπερψήφισε το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά, για την αποσυμφόρηση των φυλακών κ.α.
Ξεχνάνε πολλοί φίλοι ότι η χώρα βασανίστηκε τους τελευταίους μήνες από την έξαρση της βίας. Την ώρα που φούντωναν οι επιθέσεις, οι προπυλακισμοί, οι επισκέψεις στα σπίτια των πολιτικών και τα γιαούρτια, η ΔΗΜΑΡ ήταν το μόνο κόμμα που πήρε τόσο ξεκάθαρη θέση κατά των φαινομένων αυτών. Χωρίς ταλαντεύσεις, μισόλογα και δικαιολογίες. Επιπλέον δεν χαϊδεψε ποτέ τα αυτιά των λεγόμενων αγανακτισμένων. Κοινώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Είναι μικρό πράγμα αυτό για ένα νεότευκτο κόμμα της αριστεράς;
Ωστόσο οι περισσότεροι από τους φίλους/ες που κάνουν κριτική στη ΔΗΜΑΡ θα ήθελαν να έχει ψηφίσει το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους. Ε, λοιπόν αν το είχε πράξει αυτό σήμερα δεν θα υπήρχε. Θα είχε αυτοκαταργηθεί. Διότι ακόμα και η «αριστερά της ευθύνης» δεν θα μπορούσε να ψηφίσει τις επιλογές αυτές, οι οποίες, εκτός από κοινωνικά άδικες, είναι εντελώς αναποτελεσματικές και δεν δημιουργούν καμία προοπτική εξόδου από την κρίση. Τις επισημάνσεις αυτές δεν τις κάνουν ο πρόεδρος και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Πλέον στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και την αριστερά κυριαρχούν οι φωνές αυτές, επιβεβαιώνοντας ότι τα πράγματα δεν είναι στατικά. Δείχνοντας-όπως εύστοχα έγραψε ο Σωτήρης Βαλντέν-ότι «η άλλη Ευρώπη ενεργοποιείται». Μένει να δούμε τι θα συμβεί με «την άλλη Ελλάδα»!