Οταν μια επίθεση έχει χρυσαυγίτικη ταυτότητα τα κόμματα δεν έχουν καμιά επιφύλαξη: την καταδικάζουν αμέσως και κατηγορηματικά, ζητώντας τη σύλληψη των δραστών και την παραδειγματική τους τιμωρία. Το πράγμα αλλάζει όταν οι δράστες είναι, ή έστω δηλώνουν, αριστεροί. Ξεκινά τότε κατά κανόνα μια πολιτική διαμάχη, με τη Νέα Δημοκρατία να ανασύρει τη θεωρία των δύο άκρων και τον ΣΥΡΙΖΑ να κωλυσιεργεί και να διστάζει. Ως γνωστόν, για την αξιωματική αντιπολίτευση δεν υπάρχει μία και μόνη βία που πρέπει να απορρίπτεται, υπάρχουν πολλές βίες, και η σωματική βία αποτελεί συχνά μια δικαιολογημένη απάντηση στη βία των Μνημονίων.
Στην περίπτωση της επίθεσης που δέχθηκε προχθές ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης στη Θεσσαλονίκη παίχτηκε αρχικά το ίδιο παιχνίδι. Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μάθει πια το μάθημά του, εξέδωσε κι εκείνος μια καταδικαστική ανακοίνωση, έστω κι αν ήταν τυπική και αποτελούνταν από 18 μόλις λέξεις. Καταδίκασαν λοιπόν όλοι. Και λοιπόν; Είμαστε ευχαριστημένοι τώρα και μπορούμε να αλλάξουμε θέμα;
Φαντάζομαι και ελπίζω πως η Αστυνομία θα κάνει τη δουλειά της και θα μάθουμε ποια ήταν τα θρασύδειλα φασιστοειδή και ποιος τα έβαλε. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Η βία έχει διαπεράσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα πανεπιστήμια, όπου καθηγητές απειλούνται, εκβιάζονται, κακοποιούνται ή εμποδίζονται βιαίως να κάνουν τη δουλειά τους. Το ενθαρρυντικό στοιχείο εδώ είναι ότι έχει σπάσει ο νόμος της σιωπής, οι τραμπούκικες επιθέσεις έρχονται στην επιφάνεια και αναδεικνύεται έτσι η συνενοχή όσων τις ανέχονται ή τις δικαιολογούν. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί λοιπόν μια μέρα ότι δεν ήξερε.
Ενα άλλο όπλο εναντίον της βίας είναι το χιούμορ. Η ανακοίνωση που εξέδωσε Το Ποτάμι μπορεί να επικρίθηκε και να ήταν πράγματι κάπως απρόσεκτη, ξεχωρίζει όμως από τις άλλες γιατί είναι πρωτότυπη. «Οι δειλοί φασίστες που περικυκλώνουν, χτυπούν και μετά το βάζουν στα πόδια είναι για γέλια» τονίζεται. Και μπορεί ο Μαραντζίδης να μη γελούσε καθόλου όταν τον γρονθοκοπούσαν, τον κλωτσούσαν και τον άφησαν αιμόφυρτο, απέδειξε όμως το πνευματικό και ηθικό χάσμα που τον χωρίζει από αυτούς με την περιγραφή της επίθεσης που ανήρτησε στο μπλογκ του. «Πρέπει να εκφράσω την ευαρέσκειά μου για το γεγονός πως άλλο πράγμα οι ελβιέλες της αταξικής κοινωνίας και άλλο οι μπότες του φασισμού», γράφει, εκφράζοντας την ελπίδα να μη δίνει ιδέες «στους ακτιβιστές της κολεκτιβιστικής αταξικής κοινωνίας και αρχίσουν τις αλλαγές μόλις που αρχίσαμε να συνηθίζουμε».
Είναι βέβαιο ότι οι τραμπούκοι και οι καθοδηγητές τους δεν γέλασαν καθόλου με αυτό το κείμενο, αλλά αντίθετα εξοργίστηκαν. Αποτελεί κι αυτό μια μικρή νίκη της δημοκρατίας.