Οι φωτιές που έκαψαν και φέτος ένα μεγάλο μέρος του δασικού πλούτου της χώρας, ανάμεσά τους και το καύχημα του σπάνιου βιότοπου της Δαδιάς, καθώς και περιουσίες αλλά και ανθρώπινες ζωές, έδωσαν αμέσως τη θέση τους στις πρωτοφανείς σε ένταση καταστροφικές πλημμύρες. Ρέματα και ποτάμια έσπασαν κάτω από το βάρος εκατοντάδων τόνων νερού, βυθίζοντας κυριολεκτικά πόλεις και χωριά στη λάσπη και την απόγνωση. Οι κάτοικοι είδαν τους κόπους της ζωής τους να εξαφανίζονται μέσα σε ελάχιστες ώρες κάτω από μια τρομακτική βιαιότητα της φύσης που έφερε μέσα στα σπίτια τους τηλεοπτικές μέχρι τώρα εικόνες βιβλικής καταστροφής. Η επόμενη μέρα μοιάζει για πολλούς αβέβαιη και σκοτεινή.
Ο κρατικός μηχανισμός, αιφνιδιασμένος από τη σφοδρότητα των διαδοχικών φυσικών καταστροφών αντέδρασε με τη γνωστή αυταπάρνηση και τον ηρωισμό των ανθρώπων του πυροσβεστικού σώματος, των σωμάτων ασφαλείας και των χιλιάδων εθελοντών, εμφανίζοντας ταυτόχρονα τις χρόνιες αδυναμίες και παθογένειες που έχει συσσωρεύσει επί δεκαετίες το εκάστοτε κομματικό-πελατειακό κράτος. Μπορεί η «κλιματική αλλαγή» να έχει σημάνει από καιρό ηχηρά προειδοποιητικά καμπανάκια, μπορεί να έχει αποδείξει ότι είναι πλέον παρούσα και επελαύνουσα και όχι επερχόμενη, ωστόσο, η εκπόνηση και κυρίως η υλοποίηση σχεδίων στον τομέα της πρόληψης παραμένει το μεγάλο ζητούμενο. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση παραμένει πιστή στον διαχρονικό της «ρόλο» ως εκφραστής της αποκέντρωσης των κρατικών παθογενειών.
Την ίδια στιγμή μια σειρά από ντροπιαστικά γεγονότα μαυρίζουν ακόμα περισσότερο τη θλιβερή ατμόσφαιρα. Στον Έβρο, αυτόκλητοι πολιτοφύλακες-σερίφηδες συνέλαβαν και περιέφεραν ατιμωτικά στην περιοχή μετανάστες ως εμπρηστές και υπεύθυνους για τις πυρκαγιές. Δυστυχώς, κάποιες δηλώσεις εκπροσώπων της πολιτείας έριξαν λάδι στη φωτιά της συνομωσιολογίας πριν ακόμα η Δικαιοσύνη επιληφθεί του έργου της. Η τραγωδία στον Πειραιά που κατέληξε στη στυγερή δολοφονία ενός ανθρώπου δείχνει και αυτή, με διαφορετικό τρόπο, το πρόσωπο μιας κοινωνίας που γίνεται ολοένα και πιο σκληρό. Και στην περίπτωση αυτή οι δηλώσεις των αρμοδίων καθώς και παραγόντων της δημόσιας ζωής δεν συνέπλευσαν με το κύμα της αγανάκτησης των πολιτών.
Την ώρα που φυσικές καταστροφές και ανθρώπινες τραγωδίες συνθέτουν μια από τις πιο αποκαρδιωτικές συγκυρίες των τελευταίων ετών, ομάδες συμπολιτών μας, κατευθυνόμενες από σκοταδιστικούς εκκλησιαστικούς και άλλους κύκλους αντιδρούν ομαδικά στην έκδοση των νέων, σύγχρονων ευρωπαϊκών ταυτοτήτων επικαλούμενες οπισθοδρομικές θεωρίες άλλων εποχών. Ταυτόχρονα, την πολιτική επικαιρότητα απασχολεί η επιχείρηση ανάστασης της Χρυσής Αυγής που ενορχηστρώνει από το κελί του ο καταδικασμένος για εγκληματική δράση Κασιδιάρης που φαίνεται να βρίσκει ακόμα απήχηση σε τμήμα της κοινωνίας. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι στις πρόσφατες εκλογές, τόσο οι παραθρησκευτικές όσο και οι φιλοναζιστικές ομάδες εκφράστηκαν και πολιτικά με τα κόμματα που τους εκπροσωπούν να καταλαμβάνουν σήμερα έδρανα στο κοινοβούλιο της χώρας.
Η χώρα μοιάζει να τρικλίζει σε μια επικίνδυνη περιδίνηση που την βυθίζει ολοένα και περισσότερο στην αβεβαιότητα. Όσο ένα συνολικό, συναινετικό σχέδιο που θα καλύπτει την εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας και προστασίας των πολιτών αλλά και την αναβάθμιση της δικαιοσύνης και της παιδείας θα καθυστερεί, τόσο θα απομακρύνεται η ελπίδα της κοινωνίας να ανακάμψει και να ευημερήσει στις αντίξοες συνθήκες της νέας εποχής.