Ενώ οδηγούσα, ακούω στο ραδιόφωνο δυο νεαρoύς δημοσιογράφους να σχολιάζουν την εκλογική διαδικασία του ΚΙΝΑΛ. Αφού λένε διάφορα για τα περασμένα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ακούγεται «O ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει».

Είμαι σίγουρη ότι πολλοί άνθρωποι, όπως και εγώ, όταν ακούν αυτό το τραγούδι βουρκώνουν. Δεν είναι η μουσική, δεν είναι τα χρώματα, δεν είναι το παλλόμενο πλήθος, είναι ότι είχαμε την τύχη να συμμετάσχουμε στη γέννηση και στην αρχή ενός συλλογικού ονείρου. Όνειρο για την πατρίδα, για την ανεξαρτησία, την δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μία συλλογική πίστη σε μια Ελλάδα χωρίς διχασμούς, χωρίς διαιρέσεις, με δημοκρατία, θεσμούς, κοινωνικό κράτος και περήφανη διεθνή παρουσία.

Όλα αυτά τα αξιακά ζητούμενα, τότε και τώρα, έδιναν ταυτότητα στο κόμμα που σημάδεψε την μεταδικτατορική Ελλάδα, που άλλαξε πολλά, που κατέκτησε την εξουσία και τη διαχειρίστηκε, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά, με επιτεύγματα αλλά και αποτυχίες.

Το ΠΑΣΟΚ, με τους διαφορετικούς αρχηγούς και την εξελισσόμενη πολιτική του, ψηφίστηκε έστω και μια φορά από το 68% των Ελλήνων, συρρικνώθηκε κάτω από το βάρος ενός τεράστιου χρέους, για το οποίο ήταν και αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό υπεύθυνο, και μιας πρωτοφανούς κρίσης που μεγάλοι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν ήξεραν πώς να τη διαχειριστούν και άργησαν να το κάνουν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο protagon.gr

Πηγή: www.protagon.gr