Σωστά επισημάνθηκε ότι η σαρωτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας και η αποσάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι -στην πραγματικότητα- δυσμενέστερη συνθήκη για την κυβέρνηση. Την τετραετία 2019-23, ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ο «χρυσός χορηγός» της Νέας Δημοκρατίας. Είτε η σύγκριση με την περίοδο της διακυβέρνησης της «πρώτης φοράς Αριστεράς», είτε η ασυνάρτητη αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα, επέτρεψαν στον κ. Μητσοτάκη να κυβερνά επιτυχώς «διά της συγκρίσεως». Η ίδια σύγκριση τον διευκόλυνε στην εκλογική νίκη, με κυρίαρχο τον φόβο «μην και ξανάρθει» στην διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε αποσύνθεση, με πολλά μικρά κόμματα που δεν συνιστούν ουσιαστική πολιτική απειλή και το ΠΑΣΟΚ να αναζητά τον συντονισμό του βηματισμού του, ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται ξαφνικά στην πιο δυσχερή θέση: δεν υπάρχει κανένα άλλοθι στην άσκηση της πολιτικής του. Είναι μόνος απέναντι στις υποσχέσεις του, ενώ το έργο, που - υποτίθεται- έπρεπε ήδη να έχει παραχθεί την προηγούμενη τετραετία, διαψεύδεται σήμερα από τα γεγονότα, όπως η έλλειψη προπαρασκευής για τις φωτιές και η έλλειψη ανακλαστικών ετοιμότητας στις Ενοπλες Δυνάμεις, με το πρωτοφανές γεγονός της Νέας Αγχιάλου.
Δύο είναι οι μείζονες απειλές για την χώρα. Η κλιματική αλλαγή και η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Το Ελληνικό κράτος οφείλει να διαθέτει ένα εκτεταμένο σύστημα πρόληψης για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Στην δεύτερη περίπτωση, της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής, η επιδίωξη της ειρηνικής επίλυσης της οριοθέτησης της ΑΟΖ μέσω της Χάγης, διασφαλίζεται μόνον όταν υπάρχουν ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις, απόλυτα προετοιμασμένες, στον υψηλότερο βαθμό, σε όλα τα επίπεδα.
Οσα εκτυλίχθηκαν στις μεγάλες πυρκαγιές και στη Νέα Αγχίαλο, δείχνουν τον πυρήνα του προβλήματος, που είναι η τεράστια σύγχυση επιπέδων ευθύνης, οι παραλυτικές «συναρμοδιότητες» κυβερνητικών και κρατικών φορέων, αλλά και η αδυναμία να στηριχθεί η «πρώτη γραμμή» από τα «μετόπισθεν».
Εχουμε -ίσως- τους καλύτερους πιλότους ανάμεσα στις Πολεμικές Αεροπορίες του ΝΑΤΟ. Σκεφθείτε όμως τί μπορεί να σημαίνει ότι αυτός ο πιλότος πρώτης γραμμής θα βρεθεί χωρίς εξοπλισμό, επειδή κάηκε η αποθήκη πυρομαχικών, που, αν τηρούνταν οι προδιαγραφές, θα ήταν αδύνατο να καταστραφεί ολοκληρωτικά, ακόμα και εάν δεχόταν βομβαρδισμό. Τι αλυσίδα παραλείψεων κρύβει αυτό και πόσα «δεν βαριέσαι αδελφέ» υπονοεί ότι έχουν συμβεί…
Πόσες μάχες μικροεξουσιών Υπουργείων, κρατικών φορέων, Περιφερειών κτλ, πέρα από την παραδοσιακή πληγή της πολυνομίας και των αλληλοαναιρούμενων εγκυκλίων κρύβει επίσης, η αδυναμία συντονισμού των φορέων Πολιτικής Προστασίας, παρά την δημιουργία του Υπουργείου.
Και ας μην πάει κανείς στον ανορθολογισμό της κατανομής προσωπικού. Στην υποστελέχωση των δασικών υπηρεσιών, που, όταν μιλάμε για πρόληψη, «κρατάνε το κλειδί» των σχετικών πολιτικών.
Με λίγα λόγια το πρόβλημα δεν είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης έδωσε υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και διαβεβαιώσεις που διαψεύσθηκαν.
Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά οδηγούν στην πιο αναγκαία μεταρρύθμιση από όλες, που είναι η μεταρρύθμιση του ελληνικού κράτους. Και είναι το μόνο που ως σήμερα δεν επιχείρησε ο κ. Μητσοτάκης. Και για να παραφράσω έναν ηγέτη που πέτυχε τον στόχο του: «Η ο Μητσοτάκης θα μεταρρυθμίσει το κράτος, ή το κράτος θα καταβροχθίσει τον Μητσοτάκη».
Και σίγουρα η Αντιπολίτευση δεν πρέπει να επιτρέψει, όλα αυτά να καταβροχθίσουν την Ελλάδα.

Πηγή: www.tanea.gr