1) Ο πόνος της μάνας
.
Αδυνατώ να συλλάβω την οδύνη της κάθε μάνας, μπροστά στο αδιανόητο: Την απώλεια του παιδιού της. Γιατί πρέπει να είσαι μάνα για να ξέρεις. Εκείνο όμως που μπορώ να αντιληφθώ, είναι ότι δεν υπάρχει διαφορά στην οδύνη, είτε πρόκειται για τη μάνα του έγχρωμου, είτε για τη μάνα του «άχρωμου». Είτε για τη μάνα του φασίστα, είτε για τη μάνα του αντιφασίστα. Γιατί με τον ίδιο τρόπο πονάει η μάνα, είτε το παιδί που έχασε ήταν Έλληνας αντιφασίστας, είτε «στρατιώτης του θανάτου», είτε νεαρός Πακιστανός που πήγαινε στη δουλειά του με το ποδήλατο και τον έσφαξαν οι χρυσαυγίτες για να ανοίξει ο δρόμος.
.
Η συγκλονιστική απάντηση της μάνας του Φύσσα στην επισήμανση κάποιων, ότι ο θάνατος του παιδιού της μας αφύπνισε και αντισταθήκαμε στις συμμορίες που σκορπούσαν το θάνατο στους δρόμους, τα είπε όλα: «Εγώ δεν είμαι Σπαρτιάτισσα, θέλω το παιδί μου».
.
Αν και δεν ξεχνώ και το αντίστροφο, που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: Όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο το δεκατετράχρονο Αφγανόπουλο, το οποίο για τη διασκέδασή τους χάραξαν με μαχαίρι στο πρόσωπο οι χρυσαυγίτες και ρωτήθηκε τι θα ήθελε, αυτό απάντησε: «Τη μάνα μου».
.
2) Ο χαρακτήρας του φονικού στο Ν. Ηράκλειο
.
Από το περιεχόμενο της προκήρυξης των φονιάδων του Ν. Ηρακλείου που διαβάσαμε, προέκυψε το εξής: Το φονικό δεν ήταν προβοκάτσια, όπως κάποιοι υπαινίχθηκαν ή θα ήθελαν. Οι δράστες δηλαδή δεν είναι χρυσαυγίτες, που θέλησαν να δημιουργήσουν και αυτοί θύματα, ώστε να ανακοπεί η δίωξη της ηγεσίας τους για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει μέχρι σήμερα. Παρ’ ότι αυτό όλους θα μας βόλευε, διότι το κακό θα ξεκινούσε και θα τέλειωνε στη ΧΑ. Αντίθετα, πρόκειται για «αυτόκλητους τιμωρούς», που θέλουν να επιβάλουν την δική τους «δικαιοσύνη», ως «δικαστές» και εκτελεστές.
.
Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της αποτρόπαιης ιδιωτικής «δικαιοσύνης» των «αυτόκλητων τιμωρών», που προκύπτουν από την ίδια τους την πράξη και το περιεχόμενο της προκήρυξής τους; Ότι διέπραξαν το διπλό φονικό, όχι για κάτι που έκαναν τα θύματα, αλλά:
.
α) Γι’ αυτό που ήταν τα θύματα. Δηλαδή για λόγους ταυτότητας. Για τους ίδιους δηλαδή λόγους, για τους οποίους οι «στρατιώτες του θανάτου» της ΧΑ σκότωσαν το Φύσσα και σκότωσαν ή κακοποίησαν τόσους αλλοδαπούς και β) Στη βάση της συλλογικής ευθύνης. Για κάτι δηλαδή που έκαναν κάποιοι άλλοι. Όπως ακριβώς οι ναζί ξεκλήριζαν ολόκληρα χωριά.
.
Αλλά και ο τρόπος; Παραπέμπει σε μιλιταριστικό ήθος, όπως και αν αυτοαποκαλούνται οι δράστες. Πράγμα που σημαίνει το φαινομενικά παράδοξο: Ότι ακόμη και ο φόνος των μελών της ΧΑ, είχε όλα τα ναζιστικά χαρακτηριστικά του προγράμματος θανάτου που κήρυσσε η ηγεσία της, το οποίο αμέσως σκιαγραφούμε.
.
3) Το «πρόγραμμα» θανάτου της ΧΑ
.
Οι ηγέτες της ΧΑ είναι αυτοί που επέβαλαν το θάνατο, ως μέσον για την αντιμετώπιση του «άλλου». Μάλιστα, όταν ακόμη τελούσαν υπό καθεστώς ασυλίας, διακήρυσσαν με εγκληματική έπαρση ότι ο θάνατος είναι το πρόγραμμά τους.
.
Α) Πρώτα απ’ όλα, ο φερόμενος ως εκτελεστικός αρχηγός Ηλίας Κασιδιάρης, από τον Ιούλιο του 2008 μας βεβαίωνε με δημόσια διακήρυξη από τις Θερμοπύλες: «…αναμένουμε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης, βαδίζοντας στα χνάρια της αρχαίας κρυπτείας που έπληττε αθόρυβα μέσα στο απόλυτο σκότος και τη σιωπή, τους εσωτερικούς εχθρούς της πόλεως». Θυμίζουμε ότι η «κρυπτεία» ήταν η εκπαίδευση των νέων Σπαρτιατών στο θάνατο, με πραγματική σφαγή των ικανοτέρων από τους είλωτες σε ενέδρες κατά τη διάρκεια της νύχτας ή στα χωράφια. Απροκάλυπτα δηλαδή προέβαλλε ο Ηλίας Κασιδιάρης το «πρόγραμμα θανάτου» που είχαν εκπονήσει και το οποίο θα υλοποιούσαν «..τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης..». Και υλοποιήθηκε, με πραγματικούς θανάτους.
.
Β) Στη συνέχεια ο «φύρερ» Ν. Μιχαλολιάκος, πάλι από τις Θερμοπύλες, εξήγγειλε και αυτός το ίδιο πρόγραμμα θανάτου. Όπου μας βεβαίωνε ότι θα δούμε «…τι σημαίνει Τάγματα Εφόδου…τι σημαίνει οι ξιφολόγχες να ακονίζονται στα πεζοδρόμια».
.
Θυμίζω μόνον ότι η φράση «…οι ξιφολόγχες να ακονίζονται στα πεζοδρόμια», είναι στίχος από το εμβατήριο των χιτλερικών Ταγμάτων Εφόδου, που έχει τον τίτλο: «Πρέπει να χυθεί αίμα». Και χύθηκε.
.
Γ) Την ίδια ώρα στην ιστοσελίδα της, η Χρυσή Αυγή, σε διακήρυξη αρχών της, κατηγορούσε την κοινωνία ως παρακμιακή επειδή θεωρεί (η κοινωνία) το θάνατο «..σαν το απόλυτο κακό», ενώ για τους χρυσαυγίτες ο θάνατος είναι “..αδερφός και συνοδοιπόρος». Και τέλειωνε τη διακήρυξη με το γνωστό σύνθημα: «Ζήτω ο θάνατος».
.
4) Ο προφητικός λόγος της Άννας Φραγκουδάκη
.
Αυτό ακριβώς το κείμενο της διακήρυξης αρχών της ΧΑ που υμνεί και προαναγγέλλει το θάνατο, έδωσε αφορμή στην Άννα Φραγκουδάκη να γράψει σε σημείωμά της στα ΝΕΑ, της 17-11-2012, τα εξής προφητικά: «….θα έπρεπε να το διάβαζαν όλες οι γυναίκες που έχουν γιους και τους παρακολουθούν, άλλες με ανησυχία και άλλες με ανοχή, να έλκονται από αυτή την οργάνωση…». Παρ’ όλα αυτά, ο σοφός λόγος της Α. Φραγκουδάκη δεν ακούστηκε και μίλησε το αίμα.
.
Από τα χαρακτηριστικά λοιπόν που φέρει το φονικό του Ηρακλείου, δικαιούμεθα να υποστηρίξουμε το εξής: Οι επικεφαλής της ΧΑ, ως ηγέτες της κρυπτείας, εκτός από την προφανή ποινική ευθύνη τους για όλη τη σειρά των θυμάτων της αντίθετης πλευράς, ευθύνονται -τουλάχιστον ηθικά- και για τα δικά τους θύματα. Διότι, ως καθοδηγητές του θανάτου, γνώριζαν ότι όταν ο θάνατος βγει στους δρόμους, είναι ανεξέλεγκτος και αδιάκριτος. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα θύματα – μέλη της ΧΑ, βρήκαν το θάνατο με τους όρους της «κρυπτείας», που η ίδια επέβαλε.
.
Ανεξάρτητα λοιπόν από την ευθύνη των φυσικών δολοφόνων των μελών της ΧΑ (εμείς δεν κάνουμε διάκριση στη θηριωδία), η ηθική ευθύνη της ηγεσίας της, είναι προφανής. Και αυτό, οι μανάδες των νεκρών της ΧΑ, όπως και «όλες οι γυναίκες που έχουν γιους και τους παρακολουθούν, άλλες με ανησυχία και άλλες με ανοχή, να έλκονται από αυτή την οργάνωση…», δεν πρέπει να το ξεχάσουν.
.
ΥΓ. Ούτε βεβαίως η δικαιοσύνη, όπου είναι υπόλογη η ηγεσία της ΧΑ, για την επαναφορά της «κρυπτείας».