Oρατσισμός που βασίστηκε στην ψευδοεπιστήμη των φυλών και επικεντρώθηκε στο «χρώμα» από την εποχή των εξερευνήσεων και της αποικιοκρατίας υπήρξε το κίνητρο γενοκτονιών ―Εβραίοι, Ινδιάνοι―, σφαγών και μαζικών εκτοπίσεων: στην Κίνα, στην Κορέα, στη Μιανμάρ, στην Αυστραλία. Στη συνείδηση των Δυτικών, που δεν πολυασχολούνται με όσα εκτυλίσσονται στον Νότο και στην Ανατολή, ο ρατσισμός είναι συνδεδεμένος με κοινωνικές διακρίσεις κοινοτήτων με «χρώμα» και με καταγωγή από πρώην αποικιοκρατούμενες περιοχές. Σε αυτή τη βάση αναπτύχθηκε το αντιρατσιστικό κίνημα στον ευρω-ατλαντικό κόσμο: στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα οι ανεπτυγμένες δημοκρατίες προσάρμοσαν τη νομοθεσία και τον δημόσιο λόγο στις αρχές της ισότητας και έθεσαν, ως όφειλαν, εκτός νόμου τις φυλετικές θεωρίες, τη ρατσιστική ρητορική και τη ρατσιστική πρακτική. 

Στους αγώνες αυτούς υπήρχαν δύο τάσεις: η τάση της αχρωματοψίας ―όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και η φυλετική τους καταγωγή είναι ποικίλη και ταυτοχρόνως αδιάφορη― και η τάση του κοινοτισμού που ανεδείκνυε τις υποτιθέμενες διαφορές στερεοποιώντας και σκληραίνοντας τα όρια μεταξύ των φυλετικών κοινοτήτων.

Διαβάστε τη συνέχεια