Όλοι το ξέραμε: Ότι το ήθος των «αγανακτισμένων» στις πλατείες, έκρυβε το πρόβλημα και στη θέση του κατασκεύαζε «ενόχους». Και το χειρότερο: Οι «ένοχοι» δεν ήταν άλλοι, από όσους – διατηρώντας έστω ελάχιστα υπολείμματα δημόσιου ήθους – έγιναν οι αγγελιοφόροι των δυσάρεστων ειδήσεων, ότι όχι μόνον χρωστούσαμε, αλλά είχαμε και ελλείμματα. Έτσι, οι πλατείες αποδύθηκαν σε έναν πρωτοφανή διωγμό των «αγγελιοφόρων».
Τη στιγμή ακριβώς εκείνη, επισημάναμε από τη «Μ» το αυτονόητο. Ότι «…όσο το «κυνήγι των μαγισσών» και ο «μακαρθισμός» παραμένουν αποκλειστικότητα των δημοκόπων της πλατείας, είναι αντιμετωπίσιμα ως λούμπεν φαινόμενα. Έστω και αν στέλνουν στη βουλή Καμμένους και Κασιδιάρηδες. Όταν όμως τρέπονται σε ιδεολογικό μηχανισμό της εξουσίας και μάλιστα της δικαστικής, τότε παγώνουμε από την ανασφάλεια….». Η προχθεσινή απόφαση του ΑΠ για την ΕΛΣΤΑΤ, μας δικαίωσε. Αλλά και μας «πάγωσε» από την ανασφάλεια…
Το άρθρο αυτό γράφτηκε και αναρτήθηκε στη «Μ» στις Ο δικαστικός μακαρθισμός είναι ολοκληρωτισμός»