Δεν χρειάζεται να τσακωνόμαστε για τα αυτονόητα. Στις τελευταίες εκλογές  καταγράφηκε η μετατόπιση ενός σημαντικού μέρους του εκλογικού σώματος προς το Κέντρο, από την οποία επωφελήθηκαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, με την αύξηση των ποσοστών τους.  Το ενδιαφέρον είναι ότι πολίτες, των οποίων η πολιτική κινητικότητα δεν  αποτυπωνόταν πάντα με σαφήνεια στις δημοσκοπήσεις, διαμόρφωσαν εκείνη την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που ακύρωσε με τη ψήφο της τη στρατηγική της απλής αναλογικής, επιβάλλοντας συνθήκες κυβερνησιμότητας και πολιτικής σταθερότητας. Ταυτόχρονα,  η στροφή των ψηφοφόρων προς το Κέντρο οδήγησε σε αποτυχία την επιχείρηση «διευρύνσεων» της προοδευτικής συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούμενης τελικά από ένα μεταγραφικό συνονθύλευμα,  το οποίο συμπεριελάμβανε  παλαιοπασοκικά στελέχη, εκπροσώπους της πάλαι ποτέ  διαλαμψάσης «αφανούς συνιστώσας» της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μέχρι και απολιτίκ σελέμπριτις. Η απόπειρα ανοίγματος του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία αποδείχθηκε απρόσφορη, επειδή ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ, στις πολλαπλές μεταλλάξεις του, ούτε θέλησε ούτε μπόρεσε να συνομιλήσει με ένα κεντρώο ακροατήριο, το οποίο επιθυμούσε την επιστροφή στην κανονικότητα. Άλλωστε, επειδή «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά», ο ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την προεκλογική περίοδο, επέλεξε  να μας θυμίσει «με φόρα» πως θα ήταν η χώρα και η ζωή των πολιτών με παράλληλα νομίσματα, Δήμητρες, αντιευρωπαϊκή ταλάντευση και διαρκή λιτάνευση της κοινωνικοοικονομικής μιζέριας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε τελικά να τσακωθεί όχι μόνο με τη μεσαία τάξη –την οποία είχε πάντα στο στόχαστρο-, αλλά και με μεγάλο μέρος της λαϊκής τάξης,  με αυτούς τους μη προνομιούχους, οι οποίοι γύρισαν την πλάτη στη διακινδύνευση, τελικά με καθαρό και όχι με «θολό μυαλό». Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίστηκε σε μια μάχη οπισθοφυλακής για να περιορίσει τις απώλειες από τα αριστερά του, έχοντας απολέσει ωστόσο βασικές δεξαμενές του.

Στις εκλογές του Ιουνίου,  η κρίσιμη πολιτική επιλογή θα παιχτεί και πάλι στο Κέντρο. Η Ν.Δ. λειτουργεί με άξονα τη διεύρυνση προς το Κέντρο, αλλά αυτή τη φορά δεν υπάρχει ο «μπαμπούλας» της απλής αναλογικής και της επανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ.  Η Ν.Δ. δίνει πλέον τη μάχη για το Κέντρο με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο τελικά λίγα έχει να ωφεληθεί από τη δεξαμενή των παλαιών ψηφοφόρων του που παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερα από την κινητικότητα των κεντρώων ψηφοφόρων. Η νέα πολιτική συνθήκη φαίνεται ώριμη ώστε να διαμορφώσει τη στροφή προς το Κέντρο με όρους διεκδίκησης της κυβερνητικής ταυτότητάς του. Και τούτο, γιατί ο πολιτικός χώρος  του Κέντρου, είτε βρίσκεται στην Κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, έχει  κυβερνητική διαδρομή και προοπτική. Δεν είναι χώρος διαμαρτυρίας και τσακωμών στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Τα πάντα εξαρτώνται, επομένως, από τη στρατηγική διευρύνσεων με βάση τις συγκροτημένες και ρεαλιστικές πολιτικές για την επόμενη μέρα.

Το Κέντρο που εξέφρασε  διαχρονικά έναν πολιτικό και κοινωνικό   χώρο πατριωτισμού,  εκσυγχρονισμού, ευθύνης και σταθερότητας, μπορεί να διεκδικήσει μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή, ποιότητα Δημοκρατίας, ισχυρό ρόλο της χώρας στην Ευρώπη και στους διεθνείς συσχετισμούς, συμμετοχή στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, απαντήσεις στις αγωνίες της γενιάς Ζ. Αυτό το Κέντρο που αγκαλιάζει στη σύγχρονη συγκρότησή του ένα ευρύ πολιτικό φάσμα από τους φιλελεύθερους δημοκράτες μέχρι τους σοσιαλδημοκράτες είναι πολιτικά ενεργό μέσα στην κοινωνία και απέδειξε ότι μπορεί να είναι και εκλογικά ισχυρό. Από τη δυναμική των  διευρύνσεων στο Κέντρο θα προκύψουν τελικά και οι μετεκλογικοί πολιτικοί συσχετισμοί.

Πηγή: www.tanea.gr