Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι οι εξελίξεις στην Ευρώπη πολιτικοποιούνται και πάλι. Αφορμή οι Γαλλικές εκλογές. Η πρωτοβουλία για πολιτικοποίηση μάλιστα αποδίδεται στην Μέρκελ η οποία παρεμβαίνει με άγαρμπο τρόπο στις Γαλλικές εκλογές και στο πλευρό του Σαρκοζί. Προασπίζεται με όλα τα μέσα το δικό της σχέδιο διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη. Αλλά και οι σοσιαλιστές ηγέτες της Γερμανίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου κλπ ήδη τάσσονται στο πλευρό του Φρ. Ολάντ , ο οποίος ήδη αναφέρεται σε αναθεώρηση της γραμμής Μέρκελ.
Είναι σίγουρο πως οι Γαλλικές εκλογές θα αποτελέσουν σημείο σέλας (ανατροπών ή μη) στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η πολιτικοποίηση των αντιθέσεων είναι ο δρόμος για να υπάρξει φως στο τούνελ της κρίσης. Η πολιτικοποίηση με παράλληλη επάνοδο των σοσιαλιστών στο προσκήνιο θα φέρει κι πάλι τις συνθέσεις ανάμεσα στα δύο κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα και χώρες που είναι το αναντικατάστατο εργαλείο των εξελίξεων στην ΕΕ.
Η στρατηγική της Μέρκελ έχει τουλάχιστον μονόπλευρο χαρακτήρα. Ενώ θέτει το υπαρκτό αίτημα του νοικοκυρέματος δηλαδή της δημοσιονομικής εξυγίανσης , δεν απαντά ούτε στην ανάγκη αντιμετώπισης των ανισομερειών ανάμεσα στις χώρες της Ευρωζώνης ούτε στο πως η Ευρώπη ως σύνολο θα επανέλθει σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης νέου τύπου. Ανάπτυξης βέβαια που θα λαμβάνει υπόψη της την μείωση τη οικονομικής ισχύος της Ευρώπης στον κόσμο, τις ανισότητες ανάμεσα και μέσα στις ίδιες τις χώρες και τα υπαρκτά κοινωνικά ελλείμματα της (δημογραφικό με γήρανση του πληθυσμού, περιθωριοποίηση των νέων γενεών, λαθρομετανάστευση κλπ)
Ο Σαρκοζί παρά τα επικοινωνιακά, υποτίθεται, χαρίσματά του δεν μπόρεσε να δημιουργήσει την άλλη πλευρά της σύνθεσης που θα έδινε πληρότητα στην ευρωπαϊκή προοπτική. Κι αυτός όπως και οι υπόλοιποι συντηρητικοί ηγέτες είτε ακολούθησαν τον πιο ισχυρό, δηλαδή την Μέρκελ, είτε επιδόθηκαν σε καυγάδες χωρίς αρχές. Ως προς το Σαρκοζί η σκληρή σάτιρα στη Γαλλία πιστοποιεί ελπίζουμε το τέλος του.
Ο Ολάντ, όπως πριν τέσσερα χρόνια ο Ομπάμα, φυσικά τηρουμένων των αναλογιών, επιφορτίζεται με το βάρος να ξαναδώσει πνοή στις προοδευτικές δυνάμεις στον ευρωπαϊκό χώρο που σήμερα πελαγοδρομούν. ¨Όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση ισχυροποιείται συνέχεια η πεποίθηση ότι η στρατηγική της Μέρκελ έχει χαρακτηριστικά επιβολής μιας μονομερούς Γερμανικής ηγεμονίας στην ΕΕ (μιας χώρας και ταυτόχρονα ενός πολιτικού ρεύματος).
Πέραν της ευθύνης του για μια νέα ευρωπαϊκή σύνθεση , έχει να διαχειριστεί τις οξυμένες αντιθέσεις Βορρά – Νότου στις οποίες η Γαλλία θα έχει πλέον τον καθοριστικό ρόλο. Κατά κάποιο τρόπο οι Νότιες χώρες της Ευρώπης θα διεκδικήσουν να αναγκάσουν την Γαλλία να συμπαραταχθεί μαζί τους. Άλλωστε και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα η Γαλλία ταιριάζουν περισσότερο με εκείνα των χωρών του Νότου.
Ο Ολάντ επιφορτίζεται να οδηγήσει σε νέα σύνθεση μια πολλαπλή πόλωση που απειλεί την συνοχή της Ευρώπης. Γι αυτό είναι τόσο σημαντικό να επικρατήσει.