.
Παρακολουθώντας τις μετεκλογικές και ταυτόχρονα προεκλογικές εξελίξεις, το δικό μας συμπέρασμα είναι πως η χώρα κάνει μια συνεχή μετάθεση προς τον παραλογισμό. Όλοι έχουμε πλέον αποδεχθεί πως το κύριο δεν είναι η εσωτερική δική μας προσπάθεια, αλλά οι ενέργειες των άλλων, της ηγεσίας της Ευρώπης. Δηλαδή δεν είναι η υλοποίηση των σημαντικότερων υποχρεώσεων που απορρέουν από το μνημόνιο, αλλά κυρίως η απαλλαγή μας από αυτό.
.
Από μια άλλη σκοπιά, βέβαια, υπάρχει εξήγηση.
.
Η κρίση της Ευρωζώνης καθημερινά επιδεινώνεται και οι αμφιβολίες για τη βιωσιμότητά της ζώνουν τους πολίτες σε πολλές πια χώρες. Είναι η κρίση αυτή του μεγέθους που προέβλεψε ο Μιτεράν, όταν μαζί με τον Κολ «έστηναν» την Ευρωζώνη και χρειάζονται -δεκαπέντε χρόνια μετά- να αναληφθούν επιτέλους οι ευθύνες «οικονομικής διακυβέρνησης» της Ευρωζώνης; Και οι οποίες, με νωπή τη λαϊκή εντολή και τις ευχές των Ευρωπαίων, πέφτουν στους ώμους του «κληρονόμου» του , του Φρανσουά Ολάντ (αισιόδοξο σενάριο).
.
Μήπως όμως η ιστορία κάνει ένα νέο «καθοδικό» κύκλο; Δηλαδή, μετά από μία φάση επέκτασης του καπιταλισμού, εδώ της μεγαλύτερης στην ιστορία του, της παγκοσμιοποίησης, ακολουθεί μια φάση συρρίκνωσης, δηλαδή καταστροφής των δομών διεθνούς συνεργασίας και επιστροφής στα καθ’ ημάς έθνη-κράτη;
.
Μήπως το προηγούμενο της διάλυσης της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας προμηνύει την ανάλογη βοή επερχομένων γεγονότων; Και γιατί δεν μπορεί να δει κανείς αναλογίες τής μετά το 2000 περιόδου της ΕΕ, με την περίοδο στασιμότητας ακόμα και του Μπρέζνιεφ; (καταστροφικό σενάριο)
.
Σκέψεις βέβηλες είναι αυτές, όταν μάλιστα ο γράφων δεν πιστεύει στις ιστορικές αναλογίες και αναγκαιότητες. Όταν άλλος είναι ο στόχος του σημειώματος.
.
Τι μπορεί να γίνει τώρα στη χώρα μας;
.
Η διαχείριση της κρίσης πρωτίστως στο εθνικό αλλά και στο ευρωπαϊκό πεδίο, οδήγησε στις πρόσφατες εκλογές και στην ενίσχυση των άκρων, δηλαδή στο κουαρτέτο του παραλογισμού με τις διαφοροποιήσεις του βέβαια (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ αλλά και ΑΝ. ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡ. ΑΥΓΗ) – (δυνάμεων που κινούνται στο καταστροφικό σενάριο).
.
Από την άλλη, επήλθε η μεγάλη απαξίωση του μεταπολιτευτικού δικομματισμού.
.
Και για τις ερχόμενες εκλογές, προβάλλεται μια καρικατούρα πόλωσης. Ο χειρότερος εκπρόσωπος του δικομματισμού, μια παλαιοδεξιά με τον Σαμαρά, από την μια. Και από την άλλη, ο καλύτερος υπερασπιστής των αρνητικών της μεταπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ.
.
Και οι δυο πόλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ με περισσότερη επιτυχία, έχουν καταφέρει να αποσιωπώνται οι δικές τους ευθύνες ακόμα και για την πρόσφατη κατάσταση της χώρας.
.
Στο (μεταφυσικό) ερώτημα αν ο λαός ψηφίζει σωστά, η απάντηση είναι, ποιες είναι και οι προσφερόμενες λύσεις… Οι πιο λογικές λύσεις σήμερα συνωστίζονται στο Κέντρο. Όχι πως και οι δυνάμεις του Κέντρου δεν έχουν κάνει βήματα προς τον παραλογισμό. Αλλά κινούνται περισσότερο στη λογική της συντήρησης δυνάμεων, αναμένοντας (και επιδιώκοντας) την αλλαγή του ευρωπαϊκού πλαισίου (αισιόδοξο σενάριο).
.
Στο ευρύτερο Κέντρο σήμερα θα περιελάμβανε κανείς:
.
-Τις μικρές δυνάμεις Φιλελευθέρων και Οικολόγων Πράσινων, με τα όσα μπορούμε να τους καταμαρτυρήσουμε.
.
-Το ΠΑΣΟΚ της ιστορικής κεντροαριστεράς του Ε. Βενιζέλου, το οποίο, αν και δεν διαθέτει πλέον νικηφόρα στρατηγική, δείχνει να έχει παραμερίσει μερικές πλευρές της πασοκικής αλαζονείας.
.
-Και τέλος, τη ΔΗΜΑΡ. Στις σημερινές συνθήκες, είναι η δύναμη που μπορεί να δώσει το πιο καθαρό μήνυμα αυτού του Κέντρου έκτακτης ανάγκης. Και μπορεί ίσως, αν ενισχυθεί και ταυτόχρονα η ενίσχυση των άκρων περιοριστεί, να αποτελέσει το επίκεντρο μιας οικουμενικής κυβέρνησης (υπάρχουν τώρα οι συνθήκες για Β΄ τέταρτη εντολή). Δηλαδή, προσπάθειας εθνικής επιβίωσης μέσα στις μεταβαλλόμενες ευρωπαϊκές συνθήκες.
.
Υ.Γ. Είναι μια εποχή τρέλας. Αλλά η πιο γελοία έκφραση οικογενειοκρατίας, είναι εκείνη της Λούκας. Ξεπέρασε και τη Ντόρα.
.
.
Ο Δημήτρης Καλουδιώτης είναι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της «Μεταρρύθμισης»