Όλοι γνωρίζουμε ότι όπου εφαρμόζεται πρόγραμμα προσαρμογής, εγκαθίσταται πολιτική αστάθεια. Όπου συμμετέχει το ΔΝΤ σε επιχείρηση διάσωσης μια χώρας που είναι μέλος του, η συνταγή βασίζεται στο τρίπτυχο: σταθεροποίηση-αναδιάρθρωση-άνοιγμα αγορών. Λίγοι γνωρίζουν ότι μέλη του ΔΝΤ είναι σχεδόν όλες οι χώρες του πλανήτη, που συνεισφέρουν ετήσια συνδρομή. Οι μεγαλύτερες περισσότερα και οι μικρότερες λιγότερα.
Κάποιοι γνωρίζουν ότι ο θεσμός αυτός δημιουργήθηκε για να αποφευχθούν συστημικοί κίνδυνοι στην παγκόσμια οικονομία από τυχόν στάση πληρωμών μια χώρας. Λίγοι αποδέχονται την πραγματικότητα, ότι δεν υπάρχουν άλλοι θεσμοί στους οποίους μπορεί να καταφύγει μια χώρα σε ανάγκη. Με λίγες εξαιρέσεις. Αν δηλαδή μια σκανδιναβική χώρα βρεθεί σε ανάγκη, τότε υπάρχει ένας μηχανισμός δανειοδότησης εσωτερικός, όπως στην περίπτωση της Ισλανδίας και παλαιότερα της Σουηδίας.
Λίγοι γνωρίζουν και στην Ελλάδα ουδείς σχεδόν αποδέχεται, ότι τα διμερή δάνεια είναι περιορισμένα και δεν καλύπτουν περιπτώσεις κατακλυσμικής πτώχευσης, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου και πολλών άλλων. Κι αυτό γιατί οι κυβερνήσεις που δυνητικά μπορούν να δανείζουν, θα βρεθούν εκτεθειμένες στο εσωτερικό και θα παραπεμφθούν για απιστία, αν δεν μπορούν να πάρουν πίσω τα χρήματα που δάνεισαν.
Και τέλος, όλοι πλέον ελπίζω να γνωρίζουν ότι πριν από την κρίση την ελληνική, μηχανισμός διάσωσης μιας χώρας της Ευρωζώνης δεν υπήρχε. Αντιθέτως, είχε προβλεφθεί η απαγόρευση διάσωσης εντός Ευρωζώνης. Ώσπου η περίπτωσή μας υποχρέωσε τη Ζώνη του Ευρώ να στήσει μηχανισμό εκ των ενόντων και ζήτησε για προφανείς λόγους τους οποίους προαναφέραμε, τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Εδώ, με όλα αυτά τα δεδομένα γνωστά στα πολιτικά επιτελεία, παίζαμε τους αθώους. Και κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε τους κανόνες, που μπορεί στην πορεία να μεταβληθούν, αλλά ποτέ σε βάρος της κάλυψης των κυβερνήσεων που δανείζουν, απέναντι στην κοινωνία τους και το δικαστικό τους σύστημα.
Και αυτοί οι κανόνες μεταφράζονται στην καθημερινή ζωή ανθρώπων και κομμάτων σε σκληρή λιτότητα, σε πλήρη διασφάλιση των δανειστών λαών και σε πολιτική αποσταθεροποίηση των δανειζομένων. Κι όμως, όσοι αναγκάζονται να κυβερνήσουν, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο πολιτικός τους χρόνος είναι περιορισμένος . Κι αν δεν το γνωρίζουν, το μαθαίνουν επώδυνα στο πετσί τους. Εκτός και αν είναι αντισυστημικές δυνάμεις, που δεν τους ενδιαφέρει η διεθνής ισορροπία, αλλά επαγγέλλονται στην ουσία επιστροφή σε αποτυχούσες και εγκληματικές δικτατορίες. Απευθυνόμενες στον πόνο των πολιτών της χώρας υπό δοκιμασία.
Στην περίπτωσή μας, τα κόμματα του ρεαλισμού συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας. Τα άλλα, με εξαίρεση ένα που ισχυρίζεται ότι μπορεί να τα κάνει καλύτερα εντός συστήματος, μας προσφέρουν τον παράδεισο είτε της μετασοβιετικής, είτε της μεταναζιστικής πολιτικής λύσης στον ανθρώπινο πόνο, φτώχεια και καταστροφή των ονείρων των νεώτερων γενεών.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, τα κόμματα που συγκυβερνούν δεν έχουν να περιμένουν έλεος από τους δοκιμαζόμενους πολίτες. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να φροντίσουν, εκτός από την επιτυχία της διακυβέρνησής τους, και το μέλλον τους στην επόμενη ημέρα. Με απόκτηση αυτογνωσίας που προσφέρει απλόχερα η εμπειρία άλλων κρατών, αλλά και η δική μας τα χρόνια της προσαρμογής και της διάλυσης κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι, για την επόμενη ημέρα, υπάρχει ανάγκη συσπείρωσης των συντηρητικών και των δημοκρατικών κοινωνικών κομμάτων, σε σχηματισμούς που θα τους επιτρέψουν να συμμετάσχουν ισχυρά στο επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στις συνεχείς διαπραγματεύσεις για τα προγράμματα προσαρμογής και κρατικής αναγέννησης.
Η Ν.Δ. οφείλει να ανοίξει το διάλογο με τις δυνάμεις τις κοινωνικές που την έχουν εγκαταλείψει, αλλά βρίσκονται συντεταγμένες, π.χ., στους Ανεξάρτητους Έλληνες και στο ΛΑΟΣ. Το ΠΑΣΟΚ, που ζει την πολυδιάσπαση και την πολυαποχώρηση, να θυμηθεί τι συνέβη στο κόμμα μήτρα του που διπλασίασε την Ελλάδα. Που πέρασαν χρόνια με τη σύσταση και τη διάλυση μικρών κομμάτων του κέντρου, ώσπου από την ανάγκη της ομαλότητας της Δημοκρατίας, συνενώθηκαν όλοι για τη δημιουργία της νικηφόρου Ένωσης Κέντρου. Όσον αφορά τη ΔΗΜΑΡ, καλό θα ήταν να στοιχηθεί και κομματικά σε μία από τις δύο παραδοσιακές παρατάξεις.
Είναι προφανές ότι συγκολλήσεις δεν είναι δυνατές. Αντίθετα, διάλογος, υποχώρηση εγωισμών και ισότιμη συμπόρευση, είναι προϋποθέσεις για να έχουμε και στην επόμενη Ευρωβουλή την αναγκαία για εθνικούς λόγους ισχυρή παρουσία. Μακάρι και ο ΣΥΡΙΖΑ να συμμετείχε στην ισχυροποίηση του συστήματος της δημοκρατικής Ευρώπης. Αν δεν το επιθυμεί, όμως, θα ήταν σκόπιμο να ακολουθήσει τη συμβουλή κάποιων για συμμαχία με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις, ώστε να είναι ισχυρό στην Ευρωβουλή και κυρίως στο Συμβούλιο, όταν έρθει η ώρα του.
Θεωρώ λοιπόν ότι η ισχυροποίηση σχηματισμών που πιστεύουν στη Δημοκρατία, είναι προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση και την ομαλή συνέχιση της πορείας της καθημαγμένης χώρας. Και προϋπόθεση είναι επίσης ο παραμερισμός προσωπικών φιλοδοξιών και η συνειδητοποίηση ότι στις παρούσες συνθήκες, η πολυδιάσπαση και οι δομικές συγκρούσεις, τον μόνο που ωφελούν είναι τον αδιάλλακτο αντιδημοκρατικό εκπρόσωπο, που απευθύνεται στην αξιοποίηση του θυμού με εργαλεία τη βία και τη μονοκαθεδρία. Δηλαδή την κατάλυση της Δημοκρατίας και την περιπέτεια που έχει γνωστή σε όλους έκβαση.