Το ασυμβίβαστο ανάμεσα στην υπουργική ιδιότητα και το δικηγορικό παρελθόν του κ. Κατρούγκαλου είναι προφανές και αυταπόδεικτο. Ο νομικός που αμείβεται με 12% για να επιτύχει την επαναπρόσληψη του απολυμένου και του διαθέσιμου είναι -για τυπικούς και ουσιαστικούς λόγους- ακατάλληλος για να γίνει υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Το ενδεχόμενο να συνεχίστηκε η νομική υποστήριξη (από την εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν) υπαλλήλων που στρέφονται κατά του Δημοσίου και μετά την ανάληψη του κυβερνητικού αξιώματος είναι περισσότερο από απαράδεκτο, αφού εκθέτει τον υπουργό δημιουργώντας ερωτήματα ως προς τις προθέσεις και την αξιοπιστία του.
Η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται πολύ νωρίς αντιμέτωπη με το δίλημμα αν το νόμιμο είναι ηθικό. Το Μέγαρο Μαξίμου βιάστηκε να στηρίξει τον υπουργό και να καταγγείλει όσους ασκούν κριτική με αφορμή την αποκάλυψη του «Βήματος». Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ που τόσο έντονα έχει διαφημίσει το ηθικό του πλεονέκτημα, όπως προκύπτει από τη μη συμμετοχή στην εξουσία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, τώρα υφίσταται μία άλλου τύπου βίαιη ωρίμανση. Αποδέχεται ότι στην πολιτική και στη διακυβέρνηση το νόμιμο είναι ηθικό όταν πρόκειται για ημέτερους και ότι το να κάνεις καριέρα γύρω από το αντιμνημόνιο, με «αλμυρή» προμήθεια για κάθε διορισμό, είναι αριστερό. Αλλά δεν είναι.