Άλλο ένα ρεσιτάλ των άκρων βιώσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, εντός και εκτός Βουλής. Ιδιαίτερα μέσα στον «ναό της Δημοκρατίας» ακούστηκαν φράσεις, απειλές και υπονοούμενα, που μόνο τη δημοκρατία δεν εξυπηρετούν. Τι εξυπηρετούν όμως; Για ποιο λόγο «οι πατέρες και οι μητέρες του έθνους» -ορισμένοι από αυτούς- επιδίδονται σε αυτές τις ακραίες εκφράσεις και απειλές; Δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες, ή επιλέγουν συνειδητά την όξυνση, αποβλέποντας σε κομματικά ή και προσωπικά οφέλη; Και οι δύο εκδοχές είναι εξαιρετικά δυσάρεστες για τη Δημοκρατία, ωστόσο η δεύτερη εκδοχή είναι η πιθανότερη.
Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε, όπου η κοινωνία με την ευθύνη πολιτικών κομμάτων διαχωρίστηκε σε άσπρο- μαύρο, μνημόνιο- αντιμνημόνιο, ο χορός του ταγκό των άκρων καλά κρατεί και ευνοεί και τους δύο χορευτές. Εξάλλου, τι έμαθαν οι έλληνες μέσω των ΜΜΕ από τη συζήτηση στη Βουλή; Τον διάλογο και τις αντιπαραθέσεις επιχειρημάτων για τα άρθρα και τις λεπτομέρειες του πολυνομοσχεδίου που θα αλλάξουν πολλά δεδομένα στη ζωή τους; Όχι βέβαια. Ο μεγαλύτερος χρόνος αναλώθηκε στα «γουναράδικα», τον «Μελιγαλά», το «Γράμμο και Βίτσι»… Τα ΜΜΕ, τόσο από τη φύση τους, όσο και ιδιαίτερα από τον τρόπο που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα την τελευταία τριακονταετία, αναζητούν την επιβίωσή τους στον τομέα της ενημέρωσης, προβάλλοντας τις ακραίες φωνές, τον «σαματά» και όχι την ουσία των γεγονότων. Με τον τρόπο αυτό τροφοδοτούν τον λαϊκισμό και έμμεσα, τα κόμματα που επενδύουν σε αυτόν.
Τα κόμματα του «αντιμνημονιακού μπλοκ», παρά τις μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές, έχουν πολλά κοινά σημεία. Καταφεύγουν στην ίδια λαϊκίστικη επιχειρηματολογία, στοχοποιούν τους ίδιους κοινούς «εχθρούς», αλλά και την ίδια μορφή βίας, ανεξάρτητα εάν της αλλάζουν χρώμα. Ακόμη και το «ταγκό απειλών» μεταξύ τους, προσφέρει καρπούς οπαδών.
Στο παιχνίδι αυτό των ακραίων, πρωτοστατούν η ΝΔ της ομάδας Σαμαρά και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι τυχαία, βέβαια, καθώς και οι δύο πλευρές υπολογίζουν να δρέψουν τους καρπούς της ακραίας αντιπαράθεσης. Στόχος τους ο ενδιάμεσος χώρος, που τελεί υπό κατάρρευση και πολυδιάσπαση. Η εποχή είναι ιδανική. Οι οικονομικές κρίσεις προκαλούν στους ανθρώπους οργή και τροφοδοτούν τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που βρίσκονται στα άκρα του δημοκρατικού πολιτικού τόξου. Συχνά και εκτός αυτού, όπως συμβαίνει σήμερα με την υπερβολική και… απειλητική διόγκωση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Αυτοί που χάνουν, είναι οι φωνές της λογικής, του διαλόγου, της συναίνεσης, της δημοκρατικής διαδικασίας στη λήψη των αποφάσεων. Χάνουν οι δυνάμεις που εννοούν τις μεταρρυθμίσεις, ως τις δομικές εκείνες αλλαγές στο κράτος και στους θεσμούς που θα αποβούν προς όφελος των πολιτών και ιδιαίτερα των αδυνάτων. Οι δυνάμεις που επιδιώκουν να υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας για τους αδύναμους, αλλά συγχρόνως και ένα σύστημα δικαιοσύνης στους φόρους, στα δικαιώματα, στις ευκαιρίες για όλους τους πολίτες. Οι πραγματικά μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με προοδευτικό πρόσημο.
Οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται σήμερα σε υποχώρηση, υπό διάλυση και … χαμένες στη μετάφραση του φορέα που θα τις εκφράσει…
Έτσι αφήνουν να συνεχίζεται απρόσκοπτα το… ταγκό των άκρων…