Το θέμα μου σ’ αυτό το κείμενο δεν θα είναι ο Μίκης Θεοδωράκης και η ομιλία του στο συλλαλητήριο. Ξέρω ότι πολλοί έχουν ήδη ασχοληθεί, θλιβεί, σχολιάσει, καγχάσει κάποιοι, με την παρέμβαση και την παρουσία του. Αλλά όχι, δεν θα είναι αυτό το θέμα μου.
Ασφαλώς το θέμα μου είναι το συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος την 4η Φεβρουαρίου, με διακύβευμα και διεκδίκηση (;) την «ελληνικότητα της Μακεδονίας», αλλά καθόλου δεν θα σταθώ στην παρουσία του δημοφιλούς συνθέτη. [Αν ήμουν στη θέση των οικείων του, πάντως, πολύ θα σκεφτόμουν τη συναισθηματική (τουλάχιστον) έκθεσή του].
Εκείνο που είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον —έχει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις— είναι η ανθρωπογεωγραφία όσων συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα. Τους έβλεπα στα ρεπορτάζ: μέσα στα λεωφορεία, έξω από τα λεωφορεία, στα λιμάνια, στα διόδια, παντού. Είδα τις ηλικίες τους, προσπάθησα να διακρίνω το στήσιμο και τη συμπεριφορά τους. Ναι, οι περισσότεροι ήταν πράγματι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που τίποτα δεν δήλωνε τι είχαν ψηφίσει στις διάφορες εκλογές που έχουν μετάσχει οι περισσότεροι και οι περισσότερες. Θα μπορούσε να είχαν ψηφίσει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα.
Κυρίως άκουσα τις δηλώσεις αρκετών από αυτούς. Ανδρών και γυναικών, κάθε ηλικίας. Και τότε είδα μπροστά μου καθαρά, ξεκάθαρα, πέρα από τους γραφικούς με τις χλαμύδες, τους ανθρώπους που συνηθίζουμε να λέμε ότι αποτελούν τον «αρμό» της κοινωνίας μας: την ευρύτερη μεσαία και μικροαστική τάξη, αυτήν που πρωτίστως έχει συνθλιβεί τα τελευταία χρόνια· που μοχθεί και παλεύει για την καθημερινότητά της· που ενημερώνεται κυρίως από την τηλεόραση· που έχει αποκτήσει σπίτι και εξοχικό, αλλά πιθανότατα έχει καταπατήσει και λίγο από το διπλανό οικόπεδο· που θεωρεί κοινωνικό status το πιο σύγχρονο κινητό, κι ας μην ξέρει να το κλείσει στο θέατρο· που στήνει παρέες και γλέντια οικογενειακά και φιλικά, και την ίδια στιγμή παρκάρει χωρίς δεύτερη σκέψη το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο, στο οποίο επιπλέον έχουν πειράξει την εξάτμιση για να είναι πιο τούρμπο, αδιαφορώντας για την ηχορρύπανση· που έχει γνώμη για όλα, αλλά η ανακύκλωση δεν έχει μπει στη ζωή όλων και πιθανόν αρκετοί να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους· ανάμεσά τους σίγουρα βρίσκονται όσοι αρνούνται να πάρουν τσάντες πολλαπλών χρήσεων, αλλά γοητεύονται πάντα από τις κάθε λογής «εξάρσεις του εθνικού μας βίου»· που η επαφή του με τον εκτός συνόρων κόσμο είναι η επίδειξη των φωτογραφιών και των αγορών, έπειτα από πενθήμερα χριστουγεννιάτικα ταξίδια στο εξωτερικό. Είναι οι διαρκώς αγανακτισμένοι και οι διαρκείς αρνητές του ορθού λόγου.
Δεν έχει σημασία αν ζουν στην Αθήνα ή στην περιφέρεια. Λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο όπου κι αν ζουν. Δεν ξέρω τι θα ψηφίσει ο καθένας από τους σημερινούς συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο σε επόμενες εκλογές. Δεν ξέρω με ποιο ρεύμα θα συνταχθούν τότε… Κι ούτε με ενδιαφέρει να μετρήσω πόσοι ακριβώς βρέθηκαν Σύνταγμα. Ήταν πολλοί. Ήταν τόσοι ώστε να εμποδίζουν επί της ουσίας όσα δεν προχωρούν ουσιαστικά σ’ αυτή τη χώρα. Διαρκείς αρνητές του ορθού λόγου και στα κρίσιμα και στα καθημερινά…
—της Όλγας Σελλά για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—