Αυτές τις ώρες ολοκληρώνονται οι διαδικασίες για το σχηματισμό κυβέρνησης, που για πρώτη φορά, τουλάχιστον στη μεταπολίτευση, θα έχει τα χαρακτηριστικά μια πραγματικής κυβέρνησης συνεργασίας με κοινό πρόγραμμα και ορίζοντα τετραετίας.
Είναι η πρώτη φορά που ένα τμήμα της Αριστεράς, η Δημοκρατική Αριστερά, συνεπής στις προεκλογικές της εξαγγελίες, τολμά να κατέβει από την εξέδρα και να μπει στο γήπεδο, αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες, σε μια ιδιαίτερα -όπως όλοι γνωρίζουμε- κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Διακινδυνεύοντας, μάλιστα, να «λερωθεί και ματώσει» από τυχόν κυβερνητικά λάθη, αδυναμίες και αποτυχίες, που θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξουν.
Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, είναι αυτή που θα κάνει τη διαφορά. Θα δώσει το αριστερό στίγμα σε μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει με την ελληνική κεντροδεξιά και μάλιστα του Αντ. Σαμαρά.
Η πορεία θα είναι δύσκολη, ιδιαίτερα δύσκολη και όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Σάκης Κουρουζίδης στο χθεσινό άρθρο του στην «Μ», υπάρχει το σενάριο να μην υπάρξει καμιά αλλαγή και να συνεχιστεί η μέχρι τώρα πολιτική της τρόικας, «η πιστή, περίπου, εφαρμογή του ισχύοντος μνημονίου, με μικρές αλλαγές». Εξάλλου, τέτοια μηνύματα υπάρχουν πολλά από την ΕΕ αυτές τις ημέρες.
Υπάρχει όμως και το άλλο σενάριο, όπως ο ίδιος επισημαίνει, να υπάρξουν αλλαγές, σημαντικές αλλαγές, κυρίως στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και των συνθηκών ανάπτυξης, που θα αντιστρέψουν την ύφεση και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, αναζωογόνηση της αγοράς και κυρίως ελπίδα στο λαό ότι υπάρχει φώς στο βάθος του τούνελ.
Ποιο σενάριο θα επικρατήσει, θα εξαρτηθεί και από εμάς. Από το κατά πόσο θα σταματήσουμε να παίζουμε τα «άτακτα παιδιά», ή τους γραφικούς της Ευρώπης και θα καταφέρουμε να μιλάμε την ίδια γλώσσα, να συντονιστούμε με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στο δεύτερο σενάριο. Στις δυνάμεις της προόδου, τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς. Οι δυνάμεις αυτές παίρνουν το επάνω χέρι σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και τολμά να το βάλει. Το στοίχημα εμπεριέχει άλλη μία παράμετρο που αφορά στη λειτουργία της Δημοκρατίας μας και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το βάθεμά της. Το στοίχημα της συνεργασίας, της αναζήτησης κοινών σημείων και όχι μόνον των διαφορών. Να σταματήσουμε να λέμε, «δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών» και να κρυβόμαστε πίσω από αυτό. Η παράμετρος αυτή, είναι πολύ σημαντική κληρονομιά για το μέλλον.
Αυτή είναι η Αριστερά της ευθύνης. Η ΚΕ της ΔΗΜΑΡ ενέκρινε την πρόταση του Φώτη Κουβέλη για στήριξη της κυβέρνησης, «χωρίς τη συμμετοχή κομματικών στελεχών της ΔΗΜΑΡ ή συνεργαζόμενων βουλευτών της, αλλά με συμβολή στην επιλογή φερέγγυων προσώπων, κοινής αποδοχής». Μου μένει μια πικρή γεύση στα χείλη, διότι το βήμα δεν γίνεται ολοκληρωμένο. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή, γιατί δεν συμμετέχει με όλες της τις δυνάμεις σε μια κυβέρνηση την οποία στηρίζει. Τώρα, μάλιστα που χρειάζεται να δωθούν σκληρές μάχες, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Ωστόσο, ανήκω στην ανανεωτική Αριστερά εδώ και 40 χρόνια και τα έχω συνηθίσει αυτά… Κρατάω το γεγονός ότι έγιναν τα ? του βήματος.
.
O Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος, διευθυντής Σύνταξης της «Μεταρρύθμισης»