Αυτό το άρθρο δεν έχει σκοπό να αναλύσει για άλλη μια φορά το «τις πταίει» σε σχέση με τον χώρο του κέντρου.
Βρισκόμαστε όμως σε μια κατάσταση όπου έχουμε μια «Ελιά» με το ΠΑΣΟΚ να κυριαρχεί μεν, αλλά το ίδιο ταυτόχρονα να κλυδωνίζεται από τις εσωτερικές έριδες των διάφορων φατριών που ενδιαφέρονται για την διαδοχή και από αυτών που φοβούνται την αυτοδιάλυση του μέσα στην «Ελιά». Οι κλυδωνισμοί δε είναι τέτοιοι, που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την σταθερότητα της κυβέρνησης. Αντίστοιχα έχουμε την αναιμική πρωτοβουλία της ΔΗΜΑΡ για έναν νέο πόλο, η οποία ουσιαστικά δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την προσχώρηση ορισμένων στελεχών σε αυτήν με μικρές πιθανότητες εκλογική επιτυχίας. Και βέβαια δεν πρέπει να αγνοούμαι ότι πολλές σημαντικές προσωπικότητες της κεντροαριστεράς απέχουν από την οποιαδήποτε συμμετοχή τους.
Έχουμε λοιπόν έναν άσχημο κατακερματισμό ενώ παράλληλα έχουμε και την δημιουργία του «Ποταμιού» που για την ώρα τουλάχιστον παραμένει ένα πολιτικό «πείραμα» χωρίς να δείχνει καν προς τα ποια κατεύθυνση κινείται, αλλά που σίγουρα θα «τραβήξει» πολλούς ψηφοφόρους κουρασμένους από το νοσηρό τοπίο της κεντροαριστεράς (ΚΑ).
Ήδη κάτω από ένα πνεύμα ηττοπάθειας ή φόβου να αναλάβουν τις ευθύνες τους, πολλοί «σκέφτονται φωναχτά» ότι η ανασυγκρότηση της ΚΑ θα αναβληθεί για μετά τις ευρωεκλογές. Αυτή η σκέψη προσωπικά μόνο απέχθεια μπορεί να μου δημιουργήσει καθώς σε αυτό το σενάριο δεν είναι απίθανο, η κεντροαριστερά να μην βγάλει ούτε έναν ευρωβουλευτή. Αφήνοντας έτσι την ευρωπαϊκή εκπροσώπηση της χώρας μας έρμαια στην υπερσυντηρητική δεξιά, στην άκρα αριστερά και στην φασιστική δεξιά.
Ταυτόχρονα θεωρώ ότι μετά τις εκλογές η ηττημένη κεντροαριστερά με καταγεγραμμένα χαμηλά εκλογικά ποσοστά πολύ δύσκολα θα είναι σε θέση να ανακάμψει ομαλά ή και καθόλου, μια και θα έχει επιτευχθεί μια νέα ισορροπία δυνάμεων.
Ως εκ τούτου τολμώ να προχωρήσω σε μια ύστατη έκκληση βάσει ενός νέου σχεδίου για την διάσωση του χώρου. Όπου όλα τα κόμματα οι κινήσεις κλπ θα συνεργαστούν ΜΟΝΟ μέχρι τις ευρωεκλογές.
Προτείνω λοιπόν ένα διαφορετικό σχήμα συμμαχίας κάτω από το οποίο ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και λοιπά κόμματα και κινήσεις θα συνενωθούν και όπου μόλις τελειώσουν οι ευρωεκλογές το σχήμα αυτό θα αυτοδιαλυθεί και η ανασύσταση του «τρίτου πόλου» θα αρχίσει ξανά από το μηδέν με ήρεμα και συνετά βήματα και αφού το κάθε κόμμα ξεκαθαρίσει τα εσωτερικά του (μπορεί για αυτό το σχήμα να διατηρηθεί ο τίτλος της «Ελιάς»).
Το μοντέλο αυτό για να λειτουργήσει θα πρέπει να είναι απλό. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μοιράζονται περίπου από 17 περίπου θέσεις στο ψηφοδέλτιο και τα υπόλοιπα οι λοιπές κινήσεις κατά σειρά μεγέθους.
Τίθενται οι απλοί κανόνες να μην είναι κανένας εν ενεργεία βουλευτής ή υπουργός υποψήφιος , ώστε να αποφύγουμε τις ατέρμονες μάχες γύρω από τα πρόσωπα και ως μόνο όργανο ορίζεται ένα συντονιστικό (κατά προτίμηση εκ μέρους των 58) από άτομα που δεν θα είναι υποψήφια και τα οποία θα οργανώσουν την επικοινωνία του σχήματος και την συλλογική προβολή των υποψηφίων.
Με αυτό τον τρόπο κάθε κόμμα – σχήμα θα εστιάσει στους δικούς του υποψήφιους και ο σταυρός θα αποφασίσει το ποιοι θα εκπροσωπηθούν στην ευρωβουλή. Μόλις τελειώσουν οι εκλογές το σχήμα διαλύεται.
Με την παραπάνω πρόταση και εφόσον πάει καλά αυτό το σχήμα θα εξασφαλιστεί η είσοδος πολλών περισσότερων ευρωβουλευτών (μπορεί ιδανικά να προσεγγίσει το 15% ως εκλογικό αποτέλεσμα) άρα θα είναι σχεδόν σίγουρη η παρουσία και των δύο μεγάλων κομμάτων. Επιπροσθέτως ίσως να άξιζε να συμφωνηθεί και μισή θητεία ανά βουλευτή και διαδοχή από τον επόμενο σε σταυρούς, ώστε να υπάρχει ακόμα μαζικότερη συμμετοχή και ενθουσιασμός για την μάχη του σταυρού.
Υπό το παραπάνω σχέδιο το οποίο κάνει σαφές ως αποκλειστικό και ξεκάθαρο στόχο τις ευρωεκλογές και όχι την ανασύσταση του «πόλου» είναι δυνατόν να επιτευχθεί με «εκεχειρία» καθώς κανείς δεν θα μπορεί να καπηλευτεί οποιαδήποτε εκλογική επιτυχία ενώ θα τονώσει ψυχολογικά συνολικά την παράταξη.
Είναι μια ύστατη πρόταση για λύση, μια ύστατη έκκληση για σοβαρότητα.