Μάθαμε να θεωρούμε ως δεδομένο ότι πλησιάζει η ώρα των αποφάσεων για την απομείωση του ελληνικού χρέους που θα σηματοδοτήσει και την οριστική άρση της αβεβαιότητας γύρω από την ελληνική οικονομία.

Η πραγματικότητα είναι σκληρή: Προφανώς και η βασική προϋπόθεση που είναι η επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος έχει εκπληρωθεί, αλλά εκκρεμεί μια θετική αξιολόγηση από την Τρόικα σε σχέση με την υλοποίηση μνημονιακών δεσμεύσεων και προαπαιτούμενων.

Με άλλα λόγια, αν δεν επιδειχθεί μεταρρυθμιστική δυναμική, η οριστική διευθέτηση του ζητήματος του χρέους θα μετατεθεί χρονικά επ αόριστον, μέχρι δηλαδή να διανύσει η ελληνική πλευρά την απόσταση που της αναλογεί.

Κάθε καθυστέρηση στην εκπλήρωση των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας απλώς κάνει πιο δύσκολη τη θέση μας.

Οσο περισσότερο μιλάμε για επαναδιαπραγμάτευση, επανεξέταση ή και ξήλωμα του προγράμματος προσαρμογής, τόσο απομακρυνόμαστε από τον στρατηγικό εθνικό στόχο, που είναι να δοθεί οριστικό τέλος στην ελληνική κρίση. Οσο περιστρεφόμαστε γύρω από τον άξονά μας, τόσο χάνουμε το δρόμο και τον προορισμό. Και όσο πιο πολύ φωνάζουμε, τόσο πιο λίγο ακουγόμαστε εκτός συνόρων.