Την ώρα που από το Ζάππειο φεύγουν οι πολιτικοί αρχηγοι, μαζί με τα εκλογικά φώτα των καναλιών σβήνουν και τα πρόσωπα των ψηφοδελτίων.

Μένουν μονάχα οι έδρες!
Οι έδρες ανήκουν στα κόμματα…
Δεν ανήκουν ούτε στους υποψήφιους που εκλέχτηκαν, ούτε στους πολίτες που τους ψήφισαν!
Το μόνο καθήκον που έχουν οι κάτοχοι των εδρών είναι να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους.

Για να το εκπληρώσουν πρέπει να τηρούν την κομματική γραμμή, ακόμα κι αν έρχεται σε κάθετη αντίθεση με τη λαϊκή εντολή, να ψηφίζουν τη θέση του αρχηγού, ακόμα κι όταν ο ίδιος δεν την ψηφίζει, για να γίνεται σε όλους αρεστός, να κάνουν μυστικές συμφωνίες με άλλα κόμματα, όταν καταλαβαίνουν ότι το δικό τους δεν πρόκειται να ξαναμπεί στη Βουλή…

Αυτές οι έδρες θεωρούνται, ακόμα και στην Αριστερά, φυσιολογικές!
Υπάρχουν βέβαια και άλλης αντίληψης βουλευτές.

Που παραμένουν πιστοί στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, που υποστηρίζουν τις θέσεις τους δημοκρατικά και με σεβασμό στις κομματικές διαδικασίες και που, όταν νοιώθουν ότι τίποτα πια δεν μπορεί να γεφυρώσει την πολιτική τους διαφωνία, αποχωρούν με αξιοπρέπεια και με σεβασμό στην άποψη που εκπροσωπούν και στους ψηφοφόρους του κόμματος που τους εξέλεξε.