Όλος ο σταλινικός "πολιτικός" υπόκοσμος πανηγυρίζει για τη νίκη του απέναντι στον Aρίστο Δoξιάδη

Πραγματικά είναι νίκη. Νίκη του μίσους. Νίκη του σκοταδισμού. Νίκη της βαρβαρότητας. Νίκη της οπισθοδρόμησης. Νίκη χαοτική.

Γιατί είχε στόχο την καταστροφή όποιου έχει προοπτική να παραγάγει έργο και να συμβάλει στην κανονικότητα.

Είναι νίκη ενός χώρου που αντιμετωπίζει ως προσόν την κατάδυση των δικών του στην διαφθορά της εξουσίας. O οποίος μάλιστα, για να το αποδείξει, ανέδειξε σε υψηλά αξιώματα πρώην τρόφιμο των φυλακών Κορυδαλλού για βαρύτατα εγκλήματα διαφθοράς.

Θεωρώντας, προφανώς, την εκ μέρους του κυνική ομολογία της εγκληματικής του δράσης, απόδειξη της αθωότητάς του.

Είναι νίκη του χώρου, που εμπράκτως "θεσμοθέτησε" ως προσόν και τίτλο τιμής την καταδίκη υπουργών του για το ατιμωτικό έγκλημα της παράβασης καθήκοντος.

Είναι νίκη του ίδιου χώρου που, αντιστρόφως, θεωρεί απόδειξη ενοχής την αθώωση, όταν αυτή αφορά αντιπάλους του!

Και εν προκειμένω τον Αρίστο Δοξιάδη.

Πρόκειται για την απόλυτη κτηνωδία του σταλινισμού.

Η οποία ξεπερνά κάθε όριο ύβρεως.

Προσωπικά, συμμερίζομαι την στάση του Αρίστου Δοξιάδη να παραιτηθεί. Η συκοφαντία δεν αντέχεται. Το ξέρουν ακόμη και οι πωρωμένοι κακοποιοί - συκοφάντες. Γι' αυτό συκοφαντούν.

Στην έπαρση όμως με την οποία περιβάλλουν την κακοποιό τους δράση, ξεχνούν κάτι. Ότι η ύβρις καταστρέφει. Όχι μόνον το θύμα. Στο τέλος καταστρέφει και τους υβριστές.

Και θα τους καταστρέψει. Αρκεί να τους δείχνουμε ως υβριστές....