Ο μεσαίος χώρος του εκσυγχρονιστικού σοσιαλδημοκρατικού ευρωπαϊκού προσανατολισμού έχει ανάγκη από ένα νέο αφήγημα. Μετά την αμηχανία των συνεπειών από την υποστήριξη του 3ου μνημονίου έχει ένα λόγο παραπάνω να μην επιτρέψει να γίνει αυτό το αχρείαστο μνημόνιο όργανο στα χέρια διατεταγμένων και διαπλεκόμενων συμφερόντων με (νέο) ενορχηστρωτή το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που διεκδικούν τον προσαρμοστικό εκσυγχρονισμό της παλαιάς πελατειακής τάξης πραγμάτων. Αντίθετα, απαιτείται η γρήγορη υπέρβαση της αμηχανίας με τη μετατροπή του 3ου μνημονίου σε μέρος ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης ευρωπαϊκού προσανατολισμού.
Πολλές οι προτάσεις. Για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και την αλλαγή του εκλογικού νόμου, για την αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος και την υπέρβαση του τραπεζικού ολιγοπωλίου με τη δημιουργία πολλών τραπεζών, συνεταιριστικών και ιδιωτικών, τοπικών και περιφερειακών, την ενίσχυση της αυτονομίας της δικαιοσύνης, τη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό -και όχι τη διευθέτηση επί των περικοπών και επιβαρύνσεων- την αναμόρφωση του αγροτικού δίχως τη φορολογική εξουθένωση των αγροτών και τόσα άλλα. Οργασμός ιδεών που διακινούνται στις αίθουσες των συνεδριάσεων και τους διαδρόμους των παρασυναγωγών διεκδικώντας το νέο ιστόρημα για τον τόπο. Ένα μη λαϊκιστικό πολιτικό πολιτισμό, ένα νέο, δίκαιο πρότυπο οικονομικής και κοινωνικής συνύπαρξης και ανοικτής δημοκρατίας με ελεύθερες αγορές και ίσες ευκαιρίες για όλους.
Μόνο που ανεξάρτητα από την φρεσκάδα, το καινοφανές ή τη γοητεία της συνολικής ιστορίας που θα περιγράφει τις διεκδικήσεις για τα μελλούμενα, άσχετα από το εύγλωττο και αληθοφανές της «αφήγησης» της νέας σοσιαλδημοκρατίας που προσπαθεί να αναδιοργανωθεί στη χώρα, γεγονός παραμένει ότι όπως και με όλες τις «αφηγήσεις», αν ο αφηγητής είναι βρικόλακας… δεν θα καταφέρεις να πέσεις για ύπνο το βράδυ. Μήπως λοιπόν έχει έρθει επιτέλους ο καιρός να ασχοληθούμε με τους αφηγητές βρικόλακες εξίσου όσο και με τις αφηγήσεις, κρύβοντας τους μεν στα υπόγεια των σπηλαίων και αναδεικνύοντας τα αφηγήματα σε προκλήσεις πανηγυρικής συμμετοχής του κόσμου… χωρίς το φόβο της επανεμφάνισης των φοβικών πλασμάτων του παρελθόντος… ή της επικράτησης των εξίσου φοβικών νεοπαγών (κεκαλυμμένων) εξουσιολάγνων, που επανεμφανίζονται στις μέρες μας διατιθέμενοι ευκόλως να συμπράξουν με τα καθημαγμένα συμφέροντα του χθες.