Κορόμηλο το δάκρυ κάθε φορά που μας συμβαίνουν εθνικές συμφορές. Εκπαιδευμένοι στις θρηνωδίες δεν ακουγόμαστε καν μεταξύ μας. Με το ζωνάρι λυμένο σκιαμαχούμε αδιάλειπτα με τους δαίμονες του «εξωτερικού εχθρού». Δεν θέλουμε να δούμε το πρόβλημά μας. Ελληνικός δονκιχωτισμός, το ανώτερο στάδιο του ελληνικού πολιτικού λαϊκισμού.
Με τη χώρα να ψυχορραγεί το 2009, όλη μας η έγνοια ήταν όχι σύμπηξη αρραγούς εσωτερικού μετώπου, αλλά πώς θα χρεώσουμε στην κυβέρνηση, που συνέβη να βρίσκεται στην εξουσία, την ευθύνη απέναντι σε μια συντηρητική Ευρώπη που αδιαφορούσε για το ελληνικό δράμα. Πολύ περισσότερο που ως χώρα χάναμε από την όποια διαπραγματευτική μας δύναμη δίνοντας προς τα έξω εικόνα Βαβέλ.
Πρόσφατα, ο Όλι Ρεν με κυνισμό αποκάλυψε πως το 2010 δεν έγινε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους προκειμένου να δημιουργηθεί υγειονομική ζώνη για το ευρώ. Το αποτέλεσμα; Ο «ιός» διαπέρασε τη ζώνη και μεταδόθηκε στον Νότο της Ευρωζώνης, αφού στο μεταξύ οι γαλλογερμανικές τράπεζες «ξεφόρτωσαν» τα επιμολυσμένα κρατικά ομόλογα που διατηρούσαν στα χαρτοφυλάκιά τους.
Ολοι ξιφουλκούν τώρα κατά της κακής Ευρώπης, η οποία βεβαίως δεν μεταλλάχθηκε εξαίφνης. Και όλοι κατά του ανίκανου Όλι Ρεν, ο οποίος προφανώς όταν έλεγε «Κουράγιο Έλληνες» ήταν επειδή γνώριζε τον εαυτό του και την «τρελοπαρέα» των Βρυξελλών. Και στο μεταξύ οι πολέμιοι δεν αναφέρονται καν στο γεγονός -αυτό είναι το πλέον ουσιώδες- ότι αν η διάτρητη ελληνική οικονομία ήταν πράγματι θωρακισμένη τα πράγματα θα ήσαν τελείως διαφορετικά. Με τέτοια ή αλλιώτικη Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και τώρα με την παραγωγική βάση της οικονομίας θρυμματισμένη, με μια ολόκληρη γενιά εκτός παραγωγής, τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων να γίνεται με το σταγονόμετρο, άλλο δεν κάνουμε από το να βαδίζουμε σε «παράλληλα σύμπαντα», ανατινάσσοντας κάθε γέφυρα εθνικής συνεννόησης.
Η Νέα Δημοκρατία στέλνει «στα άκρα» τον ΣΥΡΙΖΑ, διευκολύνοντάς τον στον ρόλο της «ανεύθυνης αντιπολίτευσης» και ο ΣΥΡΙΖΑ, οχυρωμένος σε αριστερά τείχη, διασφαλίζει ασυλία κριτικής στην «υπεύθυνη» κυβέρνηση.
Τα δεξιά Ζάππεια θα αντικατασταθούν πιθανώς με «αριστερά» για να ζήσουμε μια ακόμα απογοήτευση και η ανάπτυξη θα γίνεται όνειρο «θερινής νυκτός» όσο δεν επικεντρωνόμαστε στο «πώς» της ανάκαμψης.
Η χώρα ολοένα και περισσότερο θυμίζει το παγιδευμένο στους πάγους της Ανταρκτικής ρωσικό παγοθραυστικό Akademik Shokalskiy. Και η αποκόλλησή του, αν υποθέσουμε ότι αυτό παραπέμπει σε αποκόλληση από τους πάγους της ύφεσης, είναι αδύνατη με «διατακτικές» του καπετάνιου. Οι δε κρατικές διοικήσεις που θα αντικαταστήσουν τις ιδιωτικές στις τράπεζες πόσο άραγε μπορούν να συγκινήσουν τα αδειανά ΑΤΜ των τραπεζών όταν τα δάνεια που έχουν δώσει υπερτερούν των καταθέσεων; Προς τι η επιμονή στον κρατισμό όταν η κρατικοδίαιτη οικονομία υπήρξε αποδεδειγμένα η αιτία της χωρίς προηγούμενο βαθιάς κρίσης που σάρωσε τον ιδιωτικό τομέα;
Η χώρα μας, σύμφωνα με εγχώριους οικονομικούς αναλυτές, παρουσίαζε ένα ιστορικό δημιουργίας 50.000-60.000 θέσεων όταν είχε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Με ποια ρευστότητα και με ποιο σχέδιο -εθνικό αλλά και τύπου Μάρσαλ- θα επανακτήσει κοντά 800.000 θέσεις απασχόλησης που χάθηκαν στην κρίση; Ας προσγειωθούμε λοιπόν. Η πορεία θα ?ναι επώδυνη και αβέβαιη όσο δεν κατακτήσουμε ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης. Όσο φαντασιωνόμαστε «συμμαχίες του Νότου» με αριστερούς(;) Ραχόι και Κοέλιο. Όσο φαντασιωνόμαστε ανατροπή στην Ευρώπη κατά το «θα σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε».
Προσοχή στα θραύσματα. Κόβουν…