Όπως μας πληροφορεί η ειδησεογραφία, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος του (…ενιαίου (!) πλέον κόμματος !) ΣΥΡΙΖΑ, είχε την ευκαιρία να ενημερώσει για το οικονομικό πρόγραμμά του τους πρεσβευτές των 20 ανεπτυγμένων κρατών σε ειδική εκδήλωση που έγινε στο Ζάππειο.
.
Ωστόσο, επειδή μετά την εισήγηση του πολιτικού αρχηγού η συζήτηση διεξήχθη «κεκλεισμένων των θυρών», δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς ελέχθη, όχι μόνο από την πλευρά του κ. Τσίπρα, αλλά και από την πλευρά των ξένων συνομιλητών του.
.
Ξέρουμε μόνο ότι κατά την αρχική ομιλία του, ο κ. Τσίπρας επανέλαβε τα γνωστά, ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ «δεν είναι πρόγραμμα εξόδου από την ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά, αντίθετα, είναι πρόγραμμα που αποτελεί το μόνο δρόμο για την έξοδο από την κρίση και τη μετατροπή της Ελλάδας σε ισότιμο και αξιοπρεπή εταίρο στην ΕΕ και την ευρωζώνη».
.
Αυτά, όμως, είναι γνωστά και έχουν κατ’ επανάληψη λεχθεί, αλλά και αναθεωρηθεί από όσα ακολουθούν, με την αποκάλυψη λεπτομερειών του «προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ.
.
Ετσι, θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε αν ο κ. Τσίπρας επανέλαβε ενώπιον των ξένων ότι θα προχωρήσει σε «ανατροπή των μέτρων του μνημονίου» και, βέβαια, αν εξήγησε τι ακριβώς θα έκανε αν οι δανειστές μας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, «ανέτρεπαν» επίσης από την πλευρά τους τις δεσμεύσεις τους για οικονομική στήριξη της προσπάθειας να βγει η Ελλάδα από την κρίση (στην οποία, για να μη ξεχνιόμαστε, μπήκε από δική της ευθύνη και δεν την έβαλε κανένα μνημόνιο).
.
Βεβαίως, θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε και αν ο κ. Τσίπρας ανέπτυξε, (έστω και χωρίς πολλές λεπτομέρειες…) το πρόγραμμά του για εθνικοποίηση (;), κρατικοποίηση (;) των Τραπεζών και τι ακριβώς προτίθεται να κάνει στην περίπτωση που του επισημανθεί ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης – στην οποία ο κ. Τσίπρας διαβεβαιώνει ότι θέλει να ανήκει η Ελλάδα…
.
Θα είχε ενδιαφέρον ακόμη να ξέραμε πώς ακριβώς αναφέρθηκε ο κ. Τσίπρας στη «δέσμευση» του κόμματός του, ότι θα ακυρώσει τη διαδικασία αποκρατικοποιήσεων (όσων, εν πάση περιπτώσει, έχει δρομολογηθεί) οργανισμών και δημόσιων επιχειρήσεων και, πολύ περισσότερο, την «επιστροφή στο δημόσιο έλεγχο» (την επανακρατικοποίηση, δηλαδή) δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων…
.
Και σ’ αυτό το σημείο θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε αν σ’ αυτή την «επιστροφή» περιλαμβάνει π.χ. τον ΟΤΕ και αν εξήγησε ο κ. Τσίπρας στον Γερμανό πρέσβη πώς ακριβώς σχεδιάζει να κάνει μια τέτοια «επιστροφή»… Εθνικοποιώντας τον; Εξαγοράζοντας τις μετοχές της Deutsche Telecom; Δίνοντάς τον πίσω στον … Βγενόπουλο; Πώς ακριβώς;
.
Αλλά, για να έρθουμε και σε πιο πρόσφατες εξαγγελίες του κ. Τσίπρα, θα θέλαμε πολύ να μάθουμε αν ανέφερε στους ξένους συνομιλητές του τη νέα του «δέσμευση» να ακυρώσει το νόμο για την αξιοποίηση του Ελληνικού, ζητώντας μάλιστα για το σκοπό αυτό, να υπάρξει και «δυναμική παρουσία των τοπικών κοινωνιών, των ενεργών πολιτών στην πρώτη γραμμή για να προασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα, το δικαίωμα στην ποιότητα ζωής, απέναντι στα συμφέροντα των ισχυρών»… Προφανώς, στο Ελληνικό δεν υπάρχουν … κορμοράνοι για να προσφύγουν οι γνωστοί «ανησυχούντες πολίτες» στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως είχε γίνει με τον Βοτανικό, γι’ αυτό και προκρίνεται η «λύση» της «δυναμικής παρουσίας»…
.
Κάτι σαν «κατάληψη» μου κάνει η πιο πάνω διακήρυξη, αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν… Εκείνο που έχει σημασία είναι να πληροφορηθούμε αν ο κ. Τσίπρας ενημέρωσε και γι’ αυτήν του την πρόθεση τους εκπροσώπους 20 χωρών, εξηγώντας τους μάλιστα ότι προτίθεται να ακυρώσει -και μάλιστα με τη δυναμική παρέμβαση των «ενεργών πολιτών»…- μια διεθνή διαδικασία που αποβλέπει στην προσέλκυση επενδύσεων 3 έως 5 δις ευρώ στο χώρο του πρώην αεροδρομίου και συνακόλουθα,τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας και η οποία βρίσκεται στο δεύτερο στάδιο της υλοποίησής της, καθώς έχουν ήδη προκριθεί τέσσερις διεθνείς όμιλοι, οι οποίοι έχουν δαπανήσει ο καθένας έως και ένα εκατομμύριο ευρώ για τις μελέτες που κατάρτισαν, ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις του διεθνούς διαγωνισμού.
.
Μπορώ να καταλάβω την απορία εκπροσώπου ενός από τους τέσσερις ομίλους, «αν αυτά είναι σοβαρά πράγματα για μια χώρα που βρίσκεται στην ευρωζώνη» – και καίγεται να προσελκύσει διεθνείς επενδύσεις για να αρχίσει να κινεί λίγο την οικονομία της και να αρχίσουν να εργάζονται και οι επί χρόνια άνεργοι πολίτες της χώρας, θα πρόσθετα…
.
Το ερώτημα, ωστόσο, πέραν από τις απορίες τις δικές μας και των ξένων, είναι πώς γίνεται να μην απορούν και όσοι πιστεύουν ότι όλα αυτά που διατείνεται ότι σκοπεύει να κάνει ο κ. Τσίπρας, δεν οδηγούν τελικά αναπόφευκτα τη χώρα έξω από τα πλαίσια όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης…
.
Φαίνεται, όμως, ότι και το ερώτημα αυτό έχει βρει τη… θεωρητική του κάλυψη:
.
Εμείς θα εφαρμόσουμε τις εξαγγελίες μας και ας αναλάβουν οι άλλοι (οι Ευρωπαίοι εταίροι μας) τις ευθύνες τους!
.
Πρόκειται για την αποθέωση της εξαπάτησης που επιχειρείται στην όποια νοημοσύνη μας έχει απομείνει με όλα αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας. Το λέει ο Τσίπρας και οι πέριξ αυτού (Δραγασάκης, Παπαδημούλης και λοιπά εξαπτέρυγα του νεοαριστερισμού του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά σπεύδουν να το θεμελιώσουν και … επιστημονικά διάφοροι διανοούμενοι.
.
Όπως ο κ. Κατρούγκαλος, καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ο οποίος, σε άρθρο του στο «Έθνος» (6.6.2012), προσπαθεί να μας πείσει ότι το πρόβλημα της καταγγελίας του μνημονίου «δεν είναι νομικό, αλλά πολιτικό πρόβλημα», καθώς από τα μνημόνια «δεν απορρέουν διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας» κι επομένως αυτά, τα μνημόνια δηλαδή, «μπορούν να καταργηθούν με νέο νόμο»…
.
Δεν γνωρίζω αν κάποιος προσπάθησε να υπενθυμίσει στον κ. καθηγητή ότι το λεγόμενο μνημόνιο, δεν είναι ένα χαρτί στο οποίο διατυπώνονται κάποιες σκέψεις, προθέσεις, διαθέσεις και ό,τι άλλο μπορεί να προσθέσει κανείς. Το μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση που έχει υπογράψει η χώρα μας, βάσει της οποίας λαμβάνει οικονομική βοήθεια και αναλαμβάνει κάποιες υποχρεώσεις. Και αποτελεί πάγια νομική αρχή, ότι «οι συμβάσεις πρέπει να εκπληρώνονται».
.
Αν το ένα μέρος της σύμβασης δηλώνει ότι δεν μπορεί, δεν επιθυμεί, δεν θέλει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από τη δανειακή σύμβαση, το άλλο μέρος δεν έχει καμία απολύτως υποχρέωση, να το πω έτσι απλά, να συνεχίσει να εκπληρώνει τις δικές του υποχρεώσεις – δηλαδή, να εξακολουθήσει να πληρώνει!..
.
Το πρόβλημα, επομένως, δεν είναι να βρει κανείς με ποια φόρμουλα θα καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση. Το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται, πρώτον στην εξαγγελία των προθέσεων περί κατάργησης, καταγγελίας, εξόδου και όπως αλλιώς το πεις, καθώς με όλα αυτά δημιουργούνται επαρκείς προϋποθέσεις ώστε η άλλη πλευρά της σύμβασης να αμφιβάλει σοβαρά για τις προθέσεις σου και επομένως να αρχίσει να προετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο, πράγμα που στην πράξη μπορεί να σημαίνει και «αναστέλλω τις υποχρεώσεις μου, έως ότου δω πού το πάει ο άλλος»…
.
Και δεύτερο, το ουσιαστικό πρόβλημα αποκτά τις πραγματικές του διαστάσεις όταν προχωρήσεις στην υλοποίηση των εξαγγελιών για κατάργηση, καταγγελία, έξοδο κ.λπ. …
.
Σ’ αυτήν την περίπτωση πλέον, δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση για το αν η καταγγελία, κατάργηση κ.λπ. θα είναι πολιτική ή νομική, καθώς η ουσιαστική συζήτηση πλέον θα αφορά το «και τώρα, τι κάνουμε»;
.
Και επ’ αυτού και ο κ. Τσίπρας και ο κ. Δραγασάκης, και πολύ περισσότερο ο καθηγητής κ. Κατρούγκαλος, «δεν λεν κουβέντα» – και να πεις ότι, τουλάχιστον «κρατάν κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»… Το μόνο που ακούγεται είναι «συνθήματα μεταλλικά των μικροφώνων»…
.
Ετσι, λοιπόν, εν μέσω μιας νομικίστικης συνθηματολογίας από την πλευρά του, ο κ. Κατρούγκαλος καταλήγει στο «δια ταύτα»:
.
«Είναι βέβαια αλήθεια, ότι σε μια τέτοια περίπτωση (καταγγελίας του μνημονίου) οι δανειστές μας ενδέχεται να καταγγείλουν από τη δική τους μεριά τη δανειακή σύμβαση (σώπα!! Θα κάνουν, οι κακοί, τέτοιο πράγμα;) επικαλούμενοι ως λόγο καταγγελίας την κατάργηση των μνημονιακών ρυθμίσεων!…»
.
Ο κ. καθηγητής, όμως, δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει απτόητος, κακοποιώντας βάναυσα κάθε ίχνος λογικής, αλλά και ψυχραιμίας που μας έχει απομείνει:
.
«Τούτο (δηλαδή, η καταγγελία από την πλευρά των δανειστών μας των δανειακών συμβάσεων) δεν θα σημαίνει την έξοδο της χώρας από το ευρώ, που είναι νομικά αδύνατη, εφ’ όσον δεν υπάρχει παρόμοια πρόβλεψη στις Συνθήκες…» – ενώ, κατά τον κ. καθηγητή, υπάρχει πρόβλεψη στις Συνθήκες να μην εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας, αλλά οι άλλοι να εξακολουθούν να μας πληρώνουν!!
.
Και το αποκορύφωμα της εξαπάτησης όσων εξακολουθούν να πιστεύουν όλες αυτές τις εξαγγελίες:
.
«… Θα συνεπάγεται, όμως (η καταγγελία από την πλευρά των δανειστών μας της σύμβασης) τη διακοπή της χρηματοδότησης, πράγμα που δεν θα είναι χωρίς συνέπειες για τη χώρα, ενόψει του πρωτογενούς ελλείμματος που αντιμετωπίζει»!!
.
Αλλά, ακριβώς αυτό είναι κ. καθηγητά, το πραγματικό πρόβλημα: Το ότι θα διακοπεί η χρηματοδότηση και θα υπάρξουν συνέπειες, για τις οποίες, όμως, και πάλι «δε λες κουβέντα»!
.
Αυτό είναι το πρόβλημα, οι συνέπειες. Κι αυτό δεν είναι νομικό πρόβλημα. Είναι καθαρά οικονομικό πρόβλημα. Καθώς -όπως λέει και ο κ. καθηγητής- η χώρα «αντιμετωπίζει πρωτογενές έλλειμμα». Με άλλα λόγια, δεν παράγει χρήματα για να μπορεί να πληρώνει τις ανάγκες της (μισθοί, συντάξεις, εισαγωγές ειδών πρώτης ανάγκης, φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα κ.λπ., κ.λπ.) γι’ αυτό και κατέφυγε στο μηχανισμό στήριξης, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, ως «ενιαίο κόμμα», πλέον (!), θέλει «να καταγγείλει», οδηγώντας τη χώρα στο μεγαλύτερο αδιέξοδο της μεταπολεμικής ιστορίας της.
.
Και όλα αυτά, στο όνομα, λέει, «της Αριστεράς», με την οποία ο λαός «θα έρθει στην εξουσία»!…
.
Έχουν λεχθεί κι έχουν λεχθεί στη σύγχρονη πολιτική ιστορία ψέματα. Εχει εξαπατηθεί αυτός ο λαός άπειρες φορές, κι άλλες τόσες έχει αφεθεί ο ίδιος στην πλάνη των ωραίων συνθημάτων. Μόλις 30 χρόνια έχουν περάσει από τότε που τους δρόμους και τις πλατείες δονούσε το σύνθημα « ΠΑΣΟΚ – Λαός – Στην Εξουσία»…
.
Τέτοιες ανοησίες, όμως, όπως αυτές που εξαγγέλλονται από τον ΣΥΡΙΖΑ δίκην πολιτικού και οικονομικού προγράμματος, δεν έχουν προηγούμενο. Γιατί μπορεί, πριν να ενταχθεί η Ελλάδα στην ΕΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου να είχε ως σύνθημα το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ – Το ίδιο Συνδικάτο», ωστόσο, όταν πλέον η ένταξη έγινε πραγματικότητα και ο ίδιος βρισκόταν στα πρόθυρα της εξουσίας, μιλούσε (σε συνέντευξη που μου είχε δώσει για τα ΝΕΑ, ένα μήνα πριν από τις εκλογές του ’81) για τις νέες προοπτικές που διάνοιγε για τη χώρα μας η ένταξή της «στην Ευρώπη των εργαζομένων» και δήλωνε έτοιμος να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους της ένταξης. Πράγμα το οποίο και έκανε ως πρωθυπουργός, με αποτέλεσμα την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και τα Πακέτα Ντελόρ…
.
Αυτά, για όσους αρέσκονται ακόμη να αναζητούν «ιστορικές ομοιότητες» και να κάνουν ανόσιες -και ανόητες- συγκρίσεις…
.
Ο Νικηφόρος Αντωνόπουλος είναι δημοσιογράφος