Κύριοι,
Στη έκδοση της 10ης Ιουνίου των Financial Times, ο καθηγητής Giavazzi, εκφράζει μια διαρκώς διευρυνόμενη άποψη ότι δηλαδή η Ελλάδα, επέλεξε να μην εκσυγχρονιστεί, με αποτέλεσμα να αποτελεί εμπόδιο στο δρόμο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και γι’αυτό το λόγο πρέπει να φύγει.
Η άποψη αυτή είναι άδικη τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο καθ. Giavazzi υποστηρίζει ότι, πέντε χρόνια διαπραγματεύσεων δεν απέφεραν κανένα αποτέλεσμα. Στην καλύτερη περίπτωση η άποψη αυτή, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κακόγουστο αστείο. Η Ελλάδα έχει υποβληθεί σε μια άνευ προηγουμένου δημοσιονομική προσαρμογή, με τεράστιο κοινωνικό κόστος. Το 2009, ξεκινήσαμε με ένα πρωτογενές έλλειμα 10,4% του ΑΕΠ και έλλειμμα Γενική Κυβέρνησης 15,6% του ΑΕΠ. Τα αντίστοιχα νούμερα του 2014 ήταν πρωτογενές πλεόνασμα 0,4% του ΑΕΠ και έλλειμμα ΓΓ του 3,5%. Το κυκλικά προσαρμοσμένο πρωτογενές ισοζύγιο βελτιώθηκε περισσότερο από 17 ποσοστιαίες μονάδες στην περίοδο 2009-2014.
Στην πλευρά των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ο καθ. Giavazzi ερμηνεύει, τις ελάχιστες ανακλήσεις απολύσεων στο δημόσιο τομέα, εντελώς παρελκυστικά. Ο ελληνικός δημόσιος τομέας, υπέστη δραματική συρρίκνωση: από 900.000 εργαζόμενους το 2009, έφτασε να απαριθμεί 660.000 το 2013. Η Ελλάδα κατείχε την πρώτη θέση στον δείκτη διαρθρωτικής προσαρμογής για τα έτη 2012, 2013, 2014 (Lisbon Council and Berenberg Bank).
Σημαντικός αριθμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, συμφωνούν με την τοποθέτηση του καθηγητή, ότι οι οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις είναι συνθήκη sine qua non για την ευημερία της Ελλάδας. Ίσως θα ήταν μια έκπληξη και για τον ίδιο αν συνειδητοποιούσε ότι η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών συμμερίζονται την αγανάκτησή του για την απόδοση της τωρινής κυβέρνησης και την τακτική καθυστερήσεων που εφαρμόζει. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθερά ότι η πλειοψηφία επιθυμεί μια άμεση ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με τρόπο που θα διασφαλίζεται η παραμονή στην Ευρωζώνη. Αυτό αποδεικνύεται επίσης και από την αυξανόμενη δημοτικότητα των κομμάτων που πρεσβεύουν τις μεταρρυθμίσεις, όπως το κόμμα στο οποίο ανήκω, Το Ποτάμι, καθώς και από τη ρευστότητα των πολιτικών συμμαχιών, που υποδηλώνουν τις τεράστιες αλλαγές που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία σήμερα.
Ο καθ. Giavazzi ζητάει από την Ευρώπη να αναρωτηθεί εάν είναι πραγματικά τόσο σημαντική η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολιτιστικοί, πολιτικοί ακόμα και ανθρωπιστικοί και ηθικοί λόγοι, υποχρεώνουν τους πάντες να απαντήσουν θετικά σε αυτή την ερώτηση. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι ένα Grexit θα αναγκάσει την Ευρώπη να «γλείψει τις πληγές της» αντί να αντιμετωπίσει τις παγκόσμιες προκλήσεις που και ο ίδιος αναφέρει. Μια περίοδος εσωστρέφειας, θα ενισχύσει τις δυνάμεις της διάσπασης.
Η Ελλάδα έχει τη δύναμη να είναι ένα αξιοσέβαστο μέλος της Ευρωζώνης. Οι προοδευτικές δυνάμεις είναι αποφασισμένες και διαρκώς πιο ικανές να το εξασφαλίσουν αυτό, μόνο όμως εάν η Ευρώπη επιλέξει να επιβάλλει τα όσα μας ενώνουν, αντί να ενισχύσει τις φλόγες της διχόνοιας.