Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που ήταν ολόκληρη αντιβασιλική – με εξαίρεση τον άντρα μιας θείας μου. Μάλιστα η Κωνσταντινουπολίτικη πλευρά ένιωθε αντιβασιλική όχι μόνον ιδεολογικά αλλά και βιωματικά.

Έτσι και εγώ δεν μπορούσα από μικρός να χωνέψω την έννοια του «γαλαζοαίματου» και από την πρώιμη πολιτικοποίησή μου τους θεωρούσα απομεινάρια της φεουδαρχίας – και μάλιστα επιβληθέντα.

Η συμμετοχή μου στις διαδηλώσεις ήταν έντονη ήδη από το 1961 θεωρώντας ότι ΕΡΕ και μοναρχία συνεργάστηκαν για το αποτέλεσμα των εκλογών βίας και νοθείας όπως λέγαμε (αναπόδεικτα είναι η αλήθεια) τότε. Το αντιβασιλικό μου μένος φούντωσε το ’65 με το άκουσμα των επιστολών του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου προς τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Και βέβαια, ως συνέπεια του μένους αυτού, μετείχα έντονα στις διαδηλώσεις που γινόντουσαν – κυρίως τον Ιούλιο του ’65 – ενάντια στην αποστασία και ενάντια στη βασιλεία. Συνήθως παρέα με την τότε φίλη μου.

Μία χαρακτηριστική που θυμάμαι ήταν συγκέντρωση της ΕΦΕΕ στον Παναθηναϊκό με ομιλητή τον (φίλο) Γιάννη Μάνο, τότε αντιπρόεδρο της ΕΦΕΕ. Θυμάμαι πως, οι χιλιάδες που είχαμε μαζευτεί, κατηφορίσαμε την Αλεξάνδρας με βασικό σύνθημα «Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ τη μάνα σου και μπρος».

Σε μια άλλη θυμάμαι ότι έφαγα και μια γροθιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού από αστυφύλακα, όταν δεν είχα τρέξει γρήγορα να φύγω από αστυνομική επίθεση – πάντα με επικεφαλής έναν αστείο (γελούσαμε) κοντόχοντρο αστυνομικό με γκλόμπ – για διάλυση της διαδήλωσής μας. Και βέβαια στις 21 Ιουλίου, σε άλλη διαδήλωση που μετείχα σκοτώθηκε από την αστυνομία ο Σωτήρης Πετρούλας.

Αργότερα, επί χούντας την οποία ο Γλύξμπουργκ όρκισε στην κυβέρνηση, επιχείρησε μια οπερετική απόπειρα αντι-κινήματος που κατέληξε να την πληρώσουν ορισμένοι φιλο-βασιλικοί αξιωματικοί και εκείνος να φύγει αεροπορικώς για την Ρώμη. Το 1973 ο δικτάτορας Παπαδόπουλος προκήρυξε δημοψήφισμα για το θέμα της μοναρχίας. Θυμάμαι τον προβληματισμό μου – τι ψηφίζεις; (στο βαθμό που μπορούσες να ψηφίσεις κατά βούληση). Τελικά ψήφισα …. άκυρο.

Το 1974, μετά την πτώση της χούντας και τις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές, ο πρωθυπουργός Καραμανλής προκήρυξε δημοψήφισμα (και προς τιμήν του αν και δεξιός δεν πήρε θέση αλλά αφέθηκε να εννοηθεί ότι υποστήριζε κατάργηση της μοναρχίας). Η κατάργηση, που πανηγυρίσαμε πολλοί φίλοι, κέρδισε με περίπου 70%.

Τότε έληξε και η μοναρχία ή βασιλευομένη δημοκρατία (όπως θέλετε πέστε τη) στην Ελλάδα. Πάντα με εντυπωσιάζει πως διατηρείται – έστω χωρίς κανένα πολιτικό βάρος – σε ορισμένες δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης αν και, υποθέτω, τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις αποτελεί τουριστικό προϊόν προς πώληση. Τώρα τελευταία δε, με τις ενδοοικογενειακές διαμάχες τους, πωλούνται και πολλά βιβλία.

Σήμερα όλα αυτά στην πατρίδα μας είναι περασμένα μα για μας τους μεγαλύτερους όχι ξεχασμένα. Όμως δεν μπορούμε παρά να συλλυπηθούμε τους συγγενείς του εκλιπόντος. Και να ευχηθούμε στα παιδιά του – αν δεν έχουν – να αποκτήσουν και επίθετο.

Πηγή: www.tanea.gr