Μέσα σε λίγες μέρες, η στάθμη της καλοσύνης και της ευπρέπειας στη δημόσια ζωή μας –αν υποθέσουμε ότι υπήρχε τέτοια στάθμη– χαμήλωσε απότομα.
• Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός των Εξωτερικών κ. Βαγγέλης Βενιζέλος επιτέθηκε με τα πιο εξευτελιστικά λόγια στον πρώην αρχηγό του και πρωθυπουργό και ιδίως στον πρώην πρόεδρο της Βουλής (με χοντρές σεξιστικές βρισιές που δεν τις διέψευσε καμιά πλευρά), επειδή διαφοροποιήθηκαν στην κρισιμότατη ψηφοφορία της Κυριακής. Και δεν κατάλαβε ότι έτσι υπονόμευσε, ακόμα περισσότερο, τον ήδη πολλαπλά υπονομευμένο εαυτό του και την κυβέρνηση όπου μετέχει.
• Ο Αλβανός θανατοποινίτης Ίλι Καρέλι, μοναδικός ύποπτος για το φόνο του δεσμοφύλακα Γιώργου Τσιρώνη στις φυλακές Μαλανδρίνου, βρέθηκε νεκρός από βασανιστήρια στη φυλακή της Νιγρίτας όπου είχε μεταχθεί – τώρα οι ανακρίσεις έχουν περιοριστεί στο αν τα βασανιστήρια έγιναν σε μία (και σε ποια) ή και στις δυο φυλακές. Αν το μαχαίρωμα ανθρώπου από άνθρωπο είναι στυγερό και ειδεχθές, τι είναι η αργή θανάτωση, με βασανιστήρια, ενός δεμένου ανθρώπου, από πολλούς άλλους; Που κι αυτό αποκαλύφτηκε μονάχα επειδή ο βασανιζόμενος τούς πέθανε και δεν μπορούσαν να το κρύψουν.
• Ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου κ. Τάκης Μπαλτάκος πρόδωσε στεγνά τον άνθρωπο που τον είχε βάλει σ’ αυτή τη θέση, τον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά. Δε με νοιάζουν τόσο τα όποια ακροδεξιά «πιστεύω», ούτε η ευήθεια του ανδρός, ούτε η επινοητικότητα και η καπατσοσύνη του βιντεοσκοπητή κ. Ηλία Κασιδιάρη (που καθοδήγησε τον έμφοβο Μπαλτάκο να πει τα επιθυμητά), ούτε αν τα επιθυμητά αυτά αληθεύουν ή όχι, ούτε οι άκυρες κραυγές του ΣΥΡΙΖΑ για παραίτηση π.χ. του Δένδια. Η προδοσία με νοιάζει. Τι σχέσεις χτίζει ο πρωθυπουργός με τους στενότερους συνεργάτες του; Και ειλικρινά λυπάμαι τον Σαμαρά, που θα πρέπει να ένιωσε πολύ άσχημα για τη στήριξη που παρείχε τόσον καιρό στον Μπαλτάκο.
• Τέλος, ο υιός Μπαλτάκος φέρεται ότι μπουκάρησε στη Βουλή εκδικητής δέρνοντας χρυσαυγίτες βουλευτές, κι ανάμεσά τους έναν ηλικιωμένο. Σε πρώτη φάση πολλοί γελάσανε: «Ακροδεξιός εναντίον ακροδεξιών», «φουσκωτός εναντίον των θεωρητικών της βίας», «ας δουν κι οι χρυσαυγίτες πώς είναι να τρώνε ξύλο, όχι μόνο να δίνουνε» κλπ κλπ. Αλλά πόσον καιρό είχανε να πέσουνε μπουκέτα μέσα στη Βουλή και η αστυνομία να μην επέμβει, έτσι ώστε σήμερα ο ύποπτος να κρύβεται για να αποφύγει το αυτόφωρο;
Μη βιαστείτε να επικρίνετε. Προφανώς οι φόνοι δεν ισούνται με την προδοσία, ούτε οι χοντρές βρισιές με τα «μπουκέτα». Όμως όλα αυτά, και ειδικά όπου όπως γίνανε, κορυφώνουν το κλίμα του ζόφου στη δημόσια ζωή μας και στραγγίζουν λίγο λίγο την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τη δημοκρατία. Σαράντα περίπου μέρες πριν τις εκλογές, ζητούνται βήματα ήρεμης συνέχειας από τους νουνεχείς.