Το ενδιαφέρον με την συζήτηση για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς έγκειται στο ότι κανείς από τους συμμετέχοντες σε αυτόν άτυπο και μη διάλογο δεν έχει μπει στο κόπο να αναλύσει, με βάση τις δικές του ιδεολογικές συντεταγμένες, τι σημαίνει για αυτόν Κεντροαριστερά.

Παρακουλοθούμε τα τελευταία χρόνια μια ατέρμονη συζήτηση βυθισμένη σε αερολογίες στην καλύτερη και στον βούρκο της ιδεολογικής ευτέλειας στην χειρότερη των περιπτώσεων.

Στην εποχή της πλήρους απαξίωσης των πάντων, της κοινωνικής απαξίας της πολιτικής και του πολιτικού προσωπικού, η κεντροαριστερά και συγκεκριμένα αυτό που ονομάζουμε προοδευτικό πόλο στην πατρίδα μας, θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή παραγωγής ιδεών και οδικών αξόνων εξόδου απο την κρίση. Κεντροαριστερά που αναγάγει σε νυν υπέρ πάντων αγώνα την αύξηση των δόσεων του ΕΝΦΙΑ δεν είναι απλά μια συντηρητική κεντρο-αριστερά, αλλά μια Κεντροαριστερά που δεν έχει κάνενα λόγο πολιτικής αυθυπαρξίας.

Κεντροαριστερά που όταν δεν παίζει με απαράμιλλη επιτυχία τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, συμμετέχει σε παραπολιτικά για την θέση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας έχει χάσει την ηθικοπολιτική της υπόσταση.

Η ανάγκη για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς έχει την ίδια σημασία με την ανάγκη που έχουμε ως κοινωνία να ξεπεράσουμε την κρίση και να αποκτήσουμε ένα σταθερό και προοδευτικό παραγωγικό μοντέλο. Γιατί η κεντροαριστερά αποτελεί την μοναδική απάντηση στην ηθική και πολιτική κρίση που βιώνουμε, συμπιεζόμενοι από μια νεο-κομμουνιστική αριστερά και τους ακροδεξιούς βερμπαλισμούς.