Προφανώς ο πρωθυπουργός Αλ.Τσίπρας δεν ασχολήθηκε και πολύ με τα «βαρυτικά κύματα» με αφορμή την απονομή του βραβείου Νόμπελ στους τρεις επιστήμονες (Κ. Θόρν, Ρ. Βάις, Μ. Μπάρις) που τα ανίχνευσαν επιβεβαιώνοντας μια ακόμη πτυχή της θεωρίας της σχετικότητας. Δεν ασχολήθηκε για πολλούς λόγους.Ίσως γιατί κατά κανόνα και σύμφωνα με διεθνείς εκτιμήσεις οι πολιτικοί, με εξαιρέσεις, είναι «επιστημονικώς αναλφάβητοι», έστω κι αν έχουν τελειώσει πανεπιστήμια ή πολυτεχνεία. Δεν παρακολουθούν τις επιστημονικές συζητήσεις/ ανακαλύψεις και έτσι δεν έχουν καμιά άποψη για τη «μεγάλη εικόνα» του κόσμου, του σύμπαντος, του ανθρώπου, τη συμπαντική εικόνα. Και γι’ αυτό ενίοτε διαπράττουν λάθη αστρονομικών διάστάσεων. Αλλά ο Τσίπρας δεν ασχολήθηκε και για τον πρόσθετο ίσως λόγο ότι θα έπρεπε να στρέψει την προσοχή του στο άλλο…. πλανητικό φαινόμενο, τον Ντ. Τραμπ τον οποίο επισκέπτεται στην Ουάσιγκτων.
Εδώ όμως έχουμε τη συνάντηση δύο ξεχωριστών πλανητικών συστημάτων. Από τη μια ο πλανήτης (με την έννοια του πλανάται, περιφέρεται) Αλ. Τσίπρας που βρίσκεται στο γαλαξιακό σύμπαν της Αριστεράς, της Αριστεράς που σταθερά όμως αισθάνεται βαρυτική έλξη προς άλλους… αστέρες του συστήματος όπως Μαδούρο, Τσάβες, Πούτιν ή (τους μακαρίτες) Φ. Κάστρο, Τσε Γκεβάρα ή ακόμη τους πολύ μεγαλύτερους υπερκαινοφανείς όπως Μαρξ, Λένιν κ.ά. Και από την άλλη τον πλανήτη-γίγαντα αερίων και πάγου Ντ. Τραμπ και τις ΗΠΑ για τις οποίες η πλανητική Αριστερά αισθανόταν πάντοτε σταθερή απώθηση τόσο ισχυρή που έφθασε στο σημείο «ο αντιαμερικανισμός να θεωρείται ως ο σοσιαλισμός των ηλιθίων». Και η Ελληνική Αριστερά είχε διαπρέψει σε πρωτόγονο αντιαμερικανισμό που σε ορισμένες εκδοχές επιβιώνει μέχρι σήμερα.
Μπορεί να προκύψει κάτι χρήσιμο από την πλανητική αυτή συνάντηση Τσίπρα – Τραμπ; Συνήθως οι ευθυγραμμίσεις πλανητών προοιωνίζουν είτε κάτι εξόχως καλό ή ακριβώς το αντίθετο, κάτι εξόχως κακό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαντικό είναι ότι η συνάντηση πραγματοποιείται και ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμά της θα είναι αν όχι «εξόχως καλό», πάντως καλό. Οι ΗΠΑ διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο και ασκούν (ακόμη) σημαντική επιρροή στις υποθέσεις της περιοχής μας αλλά και σε θεσμούς που μας ενδιαφέρουν όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) . Επομένως η χώρα μας θα πρέπει να έχει τις στενότερες δυνατές σχέσεις. Αλλά επιτακτικό είναι για τον Αλ. Τσίπρα να μη ξεχνά (όπως συχνά τείνει να κάνει) ότι η Ελλάδα ανήκει σε ένα άλλο πλανητικό σύστημα, αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τα δύο συστήματα, ΕΕ και ΗΠΑ , απομακρύνονται το ένα από το άλλο και μάλιστα με εντυπωσιακούς ρυθμούς τελευταία, τόσο σε θέματα αξιών και σεβασμού των διεθνών, πλανητικών κανόνων, όσο και σε ζητήματα αμυντικής πολιτικής, κ.ά. Ελλάδα και Έλληνες μπορεί να έλκονται μερικές φορές από άλλα συστήματα ή να θαυμάζουν αστέρες αμφίβολης λαμπρότητας (π.χ. Πούτιν), η σταθερή τους τροχιά όμως είναι στο εσωτερικό του πλανητικού συστήματος της ΕΕ. Γιατί διαφορετικά ελοχεύουν οι μαύρες τρύπες οι οποίες όπως λέει και ο Κιπ Θόρν, παράγουν, αλλά αφού συγκρουσθούν, τα βαρυτικά κύματα που ταξιδεύουν στο άπειρο. Και για να τα ανιχνεύσεις χρειάζεσαι τρία βραβεία Νόμπελ τουλάχιστον…