Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του προκειμένου να πλήξουν τους αντιπάλους τους και να ανέβουν στην εξουσία πυροβολούσαν διαρκώς τα «παλιά», όπως τα αποκαλούσαν, κόμματα εξουσίας. Βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιχειρούσαν να ισοπεδώσουν τα πάντα.
Υιοθετώντας έναν ακραίο και χυδαίο λαϊκισμό, μιλούσαν διαρκώς για «γερμανοτσολιάδες», «μερκελιστές», για «φερέφωνα του διεθνούς καπιταλισμού». Μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να προπηλακίζουν υπουργούς και στελέχη των δύο κομμάτων. Ενδεικτικό του κλίματος ήταν ότι το 2011, ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας στη Βουλή αποκάλεσε τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου Πινοσέτ και Θάτσερ.
Με παροιμιώδη ψέματα, με ανώφελες διακηρύξεις, αλλά και με την ενοχοποίηση των αντιπάλων του ο Αλ. Τσίπρας ανέλαβε την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. Τέσσερα χρόνια μετά, βλέποντας τα αδιέξοδα στα οποία περιήλθε, διέγραψε τα πάντα. Έφτασε στο σημείο να επιζητεί τη συμπόρευσή του με κορυφαίους εκπροσώπους του «παλιού και σάπιου», όπως έλεγε, συστήματος.
Αντιλαμβανόμενος την κοινωνική και πολιτική ασφυξία του, αναζητά δεκανίκια στην ακροδεξιά, στη νεοκαραμανλική Δεξιά και στην Κεντροαριστερά. Με δόλωμα τις υπουργικές καρέκλες και τα κρατικά αξιώματα, επιδεικνύει πρωτοφανή γενναιοδωρία. Πολιτευόμενος χωρίς αρχές και αξίες, επενδύει στη βουλιμία διαφόρων προθύμων.
Έπειτα από την υπουργοποίηση της περιβόητης Παπακώστα, η οποία μέχρι πρότινος τον αποκαλούσε αμοραλιστή, και τον εναγκαλισμό του με τους Καμμένους ΑΝΕΛίτες, Κουντουρά και Κόκκαλη, προσέφερε κυβερνητικά χαρτοφυλάκια στα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ Μ. Ξενογιαννακοπούλου στη Μ. Ζορμπά και προσφάτως στους Μωραϊτη και Τόλκα.
Ζώντας στην αυταρέσκεια που του προσφέρει η πρωθυπουργική του ιδιότητα, θεωρεί ότι περισυλλέγοντας «ό,τι κολυμπά και ό,τι πετά» θα αποφύγει το επερχόμενο ναυάγιο.
Η πρόσφατη υπουργοποίηση των Μωραΐτη και Τόλκα, δεν δείχνει μόνο τη βουλιμία των δύο νέων αποκτημάτων του Τσίπρα για υπουργική καρέκλα. Άλλωστε και οι δύο τους σε όλη την πολιτική τους διαδρομή το μόνο που είχαν αν επιδείξουν ήταν η αρχομανία τους και η προσκόλλησή τους στους μηχανισμούς εξουσίας.
Ο Θάνος Μωραϊτης ήταν από τα εξέχοντα πρωτοπαλίκαρα του Άκη Τσοχατζόπουλου. Σε όλη τη διάρκεια της κυβέρνησης Σημίτη έβγαζε δηλητήριο εναντίον του πρώην πρωθυπουργού και του ΠΑΣΟΚ. Ενώ ο Τόλκας υπήρξε εξέχουσα φιγούρα των κηπουρών του Γιώργου Παπανδρέου.
Η μεταπήδησή τους στην αγκαλιά του Τσίπρα ούτε ξαφνιάζει. Ούτε προσθέτει την οποιαδήποτε πολιτική αξία στον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, επιβεβαιώνει τη γνωστή λαϊκή ρήση «ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται».
Η επιχειρούμενη ΠΑΣΟΚποίησή του γίνεται περισσότερο φαιδρή όταν αλιεύει στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία το μόνο που έχουν επιδείξει ήταν η μετριότητα και η ανεπάρκειά τους. Και το σημαντικότερο υπήρξαν πρωτοπαλίκαρα του Ακη Τσοχατζόπουλου.
Φαίνεται πως για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός πέφτει θύμα της μεγάλης του αυταπάτης. Θεωρεί ότι μοιράζοντας υπουργικούς θώκους σε στελέχη άλλων κομμάτων μπορεί να περισώσει την καταρρέουσα πολιτική του απήχηση.
Δεν αντιλαμβάνεται το αυτονόητο: Η αξία στην πολιτική δεν κατακτιέται περισυλλέγοντας «ρετάλια» γαλάζιου, πράσινου και γκρίζου χρώματος. Με νεοκαραμανλικούς, με ψεκασμένους και με τα ορφανά του Άκη το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σύρεσαι στον βούρκο της μικροπολιτικής και της ευτέλειας.
Πάντως το σίγουρο είναι πως η παράσταση ΠΑΣΟΚοποίησης του Τσίπρα δεν πρόκειται να κόψει πολλά εισιτήρια. Δεν θα βρει θεατές. Η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, ακόμη και ένα σημαντικό βήμα πρώην ψηφοφόρων του, του έχουν γυρίσει την πλάτη.