Στις πρώτες σκηνές της ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου “Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”, ο “μπάρμπα-Θανάσης” (Παντελής Ζερβός) ζητά από τον ανιψιό του, “Στέλιο Κοντογιώργη” (Ντίνος Ηλιόπουλος), να συνεχίσει την οικογενειακή βεντέτα και να… ξεκάνει τον “Θωμά Μακρυκώστα” (Κώστα Χατζηχρήστο). Ο “Στέλιος”, αρνούμενος την πρόταση του θείου του, λέει περίπου τα εξής: “Όλα αυτά τα χρόνια, που έγιναν και οι μεγαλύτεροι πόλεμοι, οι άνθρωποι αποφάσισαν να μονιάσουν. Ε, και ζητάς, απ’ όλη την υφήλιο, να μείνουμε σε εμπόλεμη κατάσταση μόνο εγώ και ο Θωμάς;”
Οι συρράξεις
Αν πάλι δεν σας ταιριάζει το ανάλαφρο του ελληνικού κινηματογράφου, παραμένοντας όμως στα περί εμπόλεμων καταστάσεων, θα θέσουμε το θέμα του άρθρου μας με την εξής ερώτηση: Τι θέλουμε να κάνουν τα κράτη όταν έχουν διαφορές και πρέπει να αποφύγουν τη σύρραξη; Απάντηση: Διάλογο. Πάμε στα εσωτερικής κατανάλωσης πολιτικά ζητήματα για να θέσουμε μια παρόμοια ερώτηση: Τι ζητάμε από την κυβέρνηση -τόσο τη σημερινή όσο και όλες τις προηγούμενες- να κάνει όταν, για παράδειγμα, φέρνει προς ψήφιση ένα σημαντικό νομοσχέδιο; Απάντηση: Να κάνει διάλογο. Και επειδή δικαίως θα αναρωτηθείτε αν θα καταλήξει κάπου αυτή η εισαγωγή, ας εξηγηθούμε.
Οι απέναντι
Τις προηγούμενες ημέρες, την πολιτική επικαιρότητα και ιδιαίτερα όσους ενδιαφέρονται για τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, απασχόλησε μια εκδήλωση, η οποία θα γίνει την ερχόμενη Τρίτη, με πρωτοβουλία του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Διονύση Τεμπονέρα, υπό την αιγίδα της “Εφημερίδας των Συντακτών”, και στην οποία ομιλητές -εκτός του ίδιου του Δ. Τεμπονέρα- θα είναι ο Μανώλης Χριστοδουλάκης από το ΠΑΣΟΚ και η Έφη Αχτσιόγλου από τη Νέα Αριστερά. Θέμα-ερώτημα της εκδήλωσης “Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;” Ένα-ένα τα στοιχεία και όλα μαζί ως σύνολο, ήταν αρκετά για να πυροδοτήσουν γκρίνιες, άρθρα, σενάρια και -μέχρι στιγμής ελεγχόμενη- εσωστρέφεια, τουλάχιστον στους δύο από τους τρεις εμπλεκόμενους πολιτικούς φορείς.
Οι αριθμοί
Πάμε τώρα στην ουσία. Επί της αρχής, πρέπει να τεθεί το ερώτημα αν το… ερώτημα-θέμα της εκδήλωσης είναι υπαρκτό. Υπάρχει η εναλλακτική πρόταση απέναντι στη σημερινή πολιτική παντοδυναμία -ή όπως γράφαμε πριν λίγες μέρες, απέναντι στην αλαζονεία του “σαράντα-τα-κατό”- του σημερινού πρωθυπουργού; Με βάση όλες τις δημοσκοπήσεις, απέναντι σε αυτό το μπετοναρισμένο ποσοστό, που δείχνει τουλάχιστον ανοχή στον Κ. Μητσοτάκη -την ώρα μάλιστα που οι δείκτες που φανερώνουν τον βαθμό της κοινωνικής αποδοχής και ευημερίας δεν είναι υπέρ της κυβέρνησης-, δεν φαίνεται να διαμορφώνεται κάποιο αντίπαλο δέος. Κανένα κόμμα δεν συγκεντρώνει ποσοστό που να “απειλεί” την κυριαρχία της Ν.Δ. και κανένας πολιτικός αρχηγός δεν παίζει “στα ίσια” στην καταλληλότητα ως πρωθυπουργού. Για παράσταση νίκης υπέρ κάποιου άλλου κόμματος ούτε συζήτηση. Άρα, όλοι οι δείκτες που μέχρι το 2019 έδειχναν προς τα που γέρνει το πολιτικό παιχνίδι, είναι απλώς... ανύπαρκτοι. Με λίγα λόγια, ναι, με τα σημερινά δεδομένα, το ερώτημα-θέμα της εκδήλωσης έχει και νόημα και ουσία.
Τα σενάρια
Δεύτερη ερώτηση, που είναι και ο λόγος της αναστάτωσης γύρω από την εκδήλωση: Η συνύπαρξη των τριών αυτών στελεχών, από τα τρία διαφορετικά κοινοβουλευτικά κόμματα, προμηνύει σώνει και καλά συνεργασία τους, πριν ή μετά τις ευρωεκλογές; Απάντηση, δια ερωτήσεως: Από πότε η σύνθεση του πάνελ μιας συζήτησης, και μόνο αυτή, φανερώνει κάτι τέτοιο; Αστεία πράγματα. Για ακόμα μία φορά ο καθένας παίρνει μέρος του συνόλου, το διαβάζει όπως θέλει και κάνει μικροπολιτική. Ωστόσο, όταν είσαι κομματικό στέλεχος κάτι τέτοια θα έπρεπε να τα ψυλλιάζεσαι και να φιλτράρεις τις αποφάσεις σου δύο και τρεις φορές. Ειδικά όταν, ενόψει ευρωεκλογών, βρισκόμαστε σε άτυπη προεκλογική περίοδο.
Οι απαντήσεις
Κλείνοντας, ποτέ και πουθενά δεν ήταν κακό οι άνθρωποι να συζητάνε, να κάνουν διάλογο, να διαφωνούν και να συμφωνούν. Αρκεί όλα να γίνονται επί συγκεκριμένων θέσεων, οπτικών και προτάσεων και όχι επί συνθημάτων. Εξάλλου, καμία συνεργασία που δεν εμπεριείχε στοιχεία προγραμματικής σύγκλισης και ρεαλιστικών στόχων, δεν μακροημέρευσε. Και σίγουρα καμία τέτοιου είδους συνεργασία δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα-θέμα της εκδήλωσης, για την οποία και εμείς καταναλώσαμε περισσότερες από 600 λέξεις.