Είναι ξεκάθαρο πλέον. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θέλει καμία συνεργασία με κανένα κόμμα. Θέλει να κυβερνήσει μόνος του. Θέλει να αποφασίζει γρήγορα, αυτό που θέλει, όποτε θέλει. Χωρίς πολλές και ενοχλητικές ερωτήσεις. Αλλά επειδή τη νέα κυβέρνηση δεν τη θέλει απλά μονοκομματική αλλά τη θέλει και πολύχρωμη, θα βάλει δυο-τρεις υπουργούς ή υφυπουργούς που κάποια στιγμή πέρασαν -έστω ξώφαλτσα- από κόμματα της κεντροαριστεράς και όλα θα είναι όμορφα και νοικοκυρεμένα.
Εντολή στα αζήτητα
Ωστόσο το έργο “ένας θεσμικός πρωθυπουργός” έχει ακόμα θεατές με αποτέλεσμα ο Μητσοτάκης να μην μπορεί να παραβλέψει την εντολή που θα λάβει -μάλλον πρώτος- από την Πρόεδρο. Αν και έχει υποσχεθεί ότι δεν θα την επιστρέψει αμέσως, ουδείς γνωρίζει τι πραγματικά θα την κάνει, αφού ούτε που να βλέπει δεν θέλει “το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη”. Ίσως κάποια στιγμή, αν ερωτηθεί σχετικά, να μάθουμε.
Καμένο το σενάριο
Κάπως έτσι καταρρέει σταδιακά το σενάριο της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Όχι επειδή ο Ανδρουλάκης θέλει να μετατρέψει το κόμμα του σε “ΚΚΕ του Κέντρου”, αλλά επειδή ο Μητσοτάκης δεν θέλει να συναποφασίζει και να συζητά τους σχεδιασμούς του, πέρα του στενού κύκλου των συνεργατών του. Το ότι δεν έχει μάθει να δίνει εξηγήσεις για τα λάθη του κάνει το ζήτημα ακόμα πιο περίπλοκο. Άρα που να μπλέκει με αρχηγούς που μπορεί να έχουν και άποψη για το πως πρέπει να κυβερνηθεί ο τόπος.
Μία έτσι, μία αλλιώς
Ας είμαστε ειλικρινείς. Παρά τις συχνές αμφιταλαντεύσεις σχετικά με το ζήτημα των συνεργασιών -ανάλογα πότε βοηθούσε ή χαλούσε τα σχέδια του Μαξίμου- όλα έδειχναν ότι η οριστική στροφή προς τον στόχο της αυτοδυναμίας θα ερχόταν λίγο πριν τις κάλπες. Ειδικά από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν όλο και περισσότερους ψηφοφόρους να βλέπουν θετικά το ενδεχόμενο της συγκυβέρνησης. Όμως όλοι ήξεραν ότι στην πραγματικότητα ο Μητσοτάκης ήθελε να την αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Και μόλις αντιλήφθηκε ότι είναι ισχυρή η πιθανότητα, μετά τις κάλπες του Ιουλίου, να έχει τις 150+1 έδρες, απλά σταμάτησε να συντηρεί το σενάριο.
Ξεκαθαρίζει το τοπίο
Κάπως έτσι ξέμειναν από επιχειρήματα όσοι επένδυσαν όλο το προηγούμενο διάστημα στον “θεσμικό και φιλελεύθερο πρωθυπουργό”. Εναγωνίως θα ψάχνουν μέχρι τελευταία στιγμή να πιαστούν από μια πιθανή αλλαγή στρατηγικής, έστω στο και πέντε, για να δικαιολογήσουν όσα με ζήλο έγραφαν και έλεγαν δημόσια και ιδιωτικά. Και εμείς, οι υπόλοιποι, τι καταλάβαμε; Ότι τελικά τα σχέδια των τριών πρωταγωνιστών του εκλογικού παιχνιδιού είναι περισσότερο ξεκάθαρα απ’ ότι νομίζαμε. Όπως και οι επιλογές μας ως ψηφοφόρων. Αλλά για αυτές θα “μιλήσουμε” άλλη φορά.