Γράφει στην χθεσινή «Καθημερινή» ο κ. Αλέξης Παπαχελάς, τα εξής: « Λέω απλώς πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αν δεν αλλάξει μυαλά το πολιτικό σύστημα, η αισιοδοξία θα εξανεμισθεί σε λίγους μήνες και θα ξαναβρεθούμε στο χείλος του γκρεμού ». («Ζητούνται χρήσιμοι για καίριες θέσεις»)
.
Πράγματι η στελέχωση του δημόσιου τομέα (Υπουργεία, ΔΕΚΟ, Ταμεία κοκ) γίνεται ακόμα με κομματικά κριτήρια, το σύστημα λειτουργεί με ποσοστώσεις των κυβερνητικών κομμάτων. Οσοι δεν τα κατάφεραν να βγουν βουλευτές, βολεύονται στις θέσεις Προέδρων και ΔΣ των ΔΕΚΟ κι ο χορός καλά κρατεί. Ετσι λειτουργούσε για χρόνια το σύστημα, τώρα απλά μοιράζονται οι θέσεις σε άλλη βάση λόγω του τρικομματικού χαρακτήρα της κυβέρνησης. Οσο για τα ΑΕΙ και τα ΑΕΙ έχουν αφεθεί από το 1974 στην αριστερά, όλων των αποχρώσεων και συνιστωσών. Ετσι ο κύκλος έχει τετραγωνισθεί. Τα κυβερνητικά κόμματα νέμονται τη διοίκηση και την οικονομία και τα μη κυβερνητικά, καλύπτονται με τον έλεγχο των θέσεων στο χώρο της εκπαίδευσης. Το κομματικό σύστημα λειτουργεί πολυσυλλεκτικά, τους καλύπτει όλους.
.
Εχουν γραφεί πολλά περί αναξιοκρατίας, έλλειψης εμπιστοσύνης προς τεχνοκράτες και στελέχη εκτός κομμάτων, αδιαφανείς μεθόδους, επιφύλαξη ικανών επιστημόνων να εμπλακούν σε τέτοιες καταστάσεις, κοκ. Τώρα όμως, λόγω της βαθιάς κρίσης, της κοινωνικής τραγωδίας, θα περίμενε κανείς να υπάρξει κάποια αλλαγή. Ακόμα και οι πονηρίες και αστειότητες του opengov ωχριούν μπροστά στον κυνισμό της σημερινής πρακτικής: μοίρασμα των θέσεων για ενδοκομματικές ισορροπίες, υποσχέσεις, ψηφοθηρία ενόψει κομματικών συνεδρίων και εκλογών, κλπ. Αν κάνει κανείς τον κόπο και συγκροτήσει τον σχετικό κατάλογο θα μείνουμε άφωνοι. Το κομματικό σύστημα δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει την βαθιά κρίση, την ανάγκη αλλαγών στη νοοτροπία, την εισαγωγή αξιοκρατίας, την δημοκρατία. Αδιαφορεί για τα πάντα, αρκεί να δισφαλίζεται η επιβίωσή του.
.
Γι αυτό στη σημερινή πολιτική συγκυρία, δεν ενδιαφέρει απλά η προσπάθεια επανεκκίνησης της γνωστής επαγγελματικής μηχανικής, δημιουργίας δηλαδή νέων κομμάτων – τα λένε ήδη κόμματα υπουργών – αλλά μια εθνική προσπάθεια αλήθειας, που θα οδηγήσει σε μια νέα αφύπνιση κι ας ελπίσουμε, σε μια νέα κοινωνική συμφωνία. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα μέχρι σήμερα δεν θέλει να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα επειδή αδυνατεί να κατανοήσει την κρίση, δεν θέλει να δεχθεί το τέλος μιας εποχής με την οποία έχει ταυτισθεί. Για τους ενεργούς πολίτες, η ευθύνη της σωστής, υπεύθυνης εκκίνησης για τη νέα εποχή προϋποθέτει αυτογνωσία, αλλά και επεξεργασμένες, πολιτικές θέσεις. Το επείγον σήμερα είναι η συγκρότηση μιας Δημοκρατίας Αξιοπρέπειας, μιας Πολιτείας Ανθρωπιάς. Ολα πρέπει να επανεξετασθούν, συμπεριφορές, νομοθεσία, αρχές, ώστε η κοινωνία να βρει μια άλλη σχέση με την πολιτική. Με νέους τρόπους συνεργασίας, συμμετοχής και αντιπροσώπευσης (Γ. Κοντογιώργης), με νέους στόχους, με νέες δημόσιες πολιτικές, με νέο, ποιοτικό, περιεχόμενο.
.
Η πολιτική μπορεί και πρέπει να γίνεται αλλοιώς, δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με το σημερινό κατάντημα, το μέλλον απαιτεί τη Μεταμόρφωση της κοινωνίας κι αυτό θα πρέπει απαραιτήτως να αρχίσει από την Πολιτική.