Θρήνος! Τίποτε άλλο. Όμως αισθανόμαστε όσο ποτέ την ανάγκη να εκφωνήσουμε αυτό που ούτως ή άλλως, πολλές φορές και με τις ίδιες διατυπώσεις από εδώ, τον οικείο χώρο αυτόν που —ευγενικά και ανιδιοτελώς—μας φιλοξενεί υποστηρίζουμε: η Ελλάδα (μας) είναι μακράν η χώρα τής βίας. Πολιτείας και κοινωνίας. Σε σύμπλευση, συμπλοκή ή παραλληλία.

            Έχουμε τονίσει την εύγλωττη περίσταση του ξεκινήματός μας, ημών όλων  αφενός από την Τριπολιτσά, της Ελληνικής Επανάστασης, αφετέρου από την εθνοκάθαρση, της ανταλλαγής τού 1923. Δε θα μακρηγορήσουμε. Απλώς θα επισημάνουμε εκ νέου πόσο η βία μάς εμποτίζει όλους/ες σε αυτήν τη χώρα. Βία στα σύνορα, όπου ανήμποροι πεθαίνουν, τους πεθαίνουμε και την υπόστασή τους την αρνούμαστε. Βία στο εκπαιδευτικό σύστημα γκουλάγκ. Βία με την τόση υποστήριξη και τις πλάτες στη Ρωσία. Βία με την παύση της όποιας κοινωνικής κινητικότητας εδώ και χρόνια. Βία των πλατειών και των συλλαλητηρίων. Βία στο Μάτι και στους σιδηροδρόμους. Βία της πλατείας Βικτωρίας. Βία των διαμαρτυρομένων, βία και των ασύδοτων ενστόλων, βία των υπερασπιστών, βία των νομιμοφρόνων και των αντιδραστικών.

            Καμιά θέση για τους ανάπηρους, τις γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τους ξένους, τους ασθενείς, τα παιδιά, τους νέους και τους ηλικιωμένους.

Πρωτιές παντού. Μια ευρωπαϊκή εξαιρετικότητα. Πρώτοι στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στην πατριαρχία, στο σεξισμό, στον νεποτισμό, στον ευρωσκεπτικισμό, στην αγραμματοσύνη, στην καταπίεση των μειονοτήτων, στην μπρουτάλ αντιμετώπιση των γειτόνων (δυνατών, υπερδύναμων και αδυνάμων). Ουραγοί στα ατομικά δικαιώματα. Κορυφαίοι στην παραίτηση, την αδιαφορία και στο βαυκαλισμό. Υπερήφανοι.

            Η πρόσφατη τραγωδία συνιστά τη δυστυχέστατη έκφανση του ελληνικού φεουδαλισμού. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις συγκοινωνίες και την ασφάλεια. Η χαμηλή αξία τής ανθρώπινης ζωής και η απουσία τής ειρήνης από τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας είναι η αρχή και το τέλος, το θεμέλιο της ζωής μας. Κάθε μέρας. Ανυπερθέτως, εδώ σαφώς Ρωσία!