Διαχρονικά, η διαδρομή της Ελλάδας από συστάσεως ανεξάρτητου κράτους, αν όχι νωρίτερα, χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση δύο, κυρίως, κόσμων, δύο δυνάμεων, δύο στρατοπέδων:

Αυτό του αναχρονισμού, του παλαιοκομματισμού και του πελατειακού πολιτικού συστήματος και κράτους. Αυτού δηλαδή που στην ουσία γέννησε και συντήρησε τις παθογένειες που ταλανίζουν τη δημόσια ζωή μας εδώ και πολλές δεκαετίες.

Και αυτό του γόνιμουεκδυτικισμού, του εκσυγχρονισμού του κράτουςκαι της πίστης των εκπροσώπων του πως μόνο μέσα από μεταρρυθμίσεις και βαθιές όσο και τολμηρές τομές είναι δυνατόν η χώρα να προοδεύσει, να ευημερήσει και, συν τω χρόνω, να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο, αποτελεσματικό, ευέλικτο και ανθρώπινο κράτος, σε μία ευρωπαϊκή χώρα ακμάζουσα και ευημερούσα.

Αναφέρομαι δηλαδή, με άλλα λόγια, στις δύο Ελλάδες όπως συνηθίζω να λέω.

Θεωρώ πως ό,τι καλό σ’ αυτή τη χώρα προέκυψε από το δεύτερο αυτό μοντέλο και οι ηγέτες που το εξέφρασαν άλλαξαν την πορεία της χώρας προς έναν ευοίωνο μέλλον αλλάζοντας τον ρου των πραγμάτων σ’ αυτήν.

Δυστυχώς, οι δύο βασικές αυτές ‘σχολές’, οι δύο αυτές κύριες αντιλήψεις πραγμάτων, δεν περιορίζονται σε μία συγκεκριμένα περιοχή του πολιτικού φάσματος αλλά το διαπερνούν οριζοντίως και σε βάθος χαρακτηρίζοντας εκάστοτε, είτε έτσι, είτε αλλιώς, την κάθε πολιτική παράταξη, το κάθε κόμμα.

Εχθροί κάθε προσπάθειας μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού αυτής της χώρας είναι δύο βασικοίπαράγοντες που συνιστούν τις χαίνουσες και διαρκείς πληγές στο σώμα της: Η διαφθορά και η διαπλοκή που χαρακτηρίζουν σε έκταση και βάθος κάθε ουσιαστικά συναλλαγή χαρακτηρίζοντας τη χώρα μας αρνητικά και, βεβαίως, ο πελατειακός και συντεχνιακός τρόπος λειτουργίας του συστήματος που σε συνδυασμό με τον φόβο του πολιτικού κόστους και τον συνεπακόλουθο λαϊκισμό υπονομεύουν και εμποδίζουν την εφαρμογή κάθε ουσιαστικής μεταρρύθμισης που εκ των πραγμάτων αποσκοπεί στον περιορισμό τους.Και κατά έναν τρόπο και σε έναν βαθμό, όχι μικρό, η ευθύνη βαραίνει τους ώμους και της αριστεράς. Παραδοσιακής, λαϊκιστικής, μη εξαιρούμενης καν και της …καθ’ ημάς κεντροαριστεράς.

Ζούμε σε μία χώρα που, πέραν του στρεβλού τρόπου ανάπτυξης της οικονομίας της και του αντιπαραγωγικού οικονομικού της μοντέλου, ο κρατικός κορμός της διαμορφώθηκε, ‘στήθηκε’ ας μου επιτραπεί, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί κατ’ άψογο τρόπο και απολύτως τα οργανωμένα, έστω και αντιμαχόμενα και αλληλοσυγκρουόμενα, συμφέροντα που λυμαίνονται τον τόπο. Με αυτόν τον τρόπο, δομήθηκε ένα κρατικό μοντέλο προνομίων των διαφόρων ‘εργολάβων’ του κέρδους σε διαπλοκή με άλλους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες και των διαφόρων συντεχνιών, της ντόπιας δηλαδή ‘μαφίας’ που λυσσαλέα εμποδίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού τους. Έτσι, συν τω χρόνω, έγινε η Ελλάδα μία χώρα όπου βασιλεύει η αυθαιρεσία και η ασυδοσία σε κάθε επίπεδο και κλίμακα και, ακόμα χειρότερα, αυτό να συνιστά ..κανονικότητα!

Παράλληλα, η διαβρωτική ικανότητα της …τριλογίας του λαϊκισμού, εδώ και χρόνια, έχει ατονήσει έτι περαιτέρω την κρίση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, έχονταςσυμβάλλει τα μέγισταστην αλλοτρίωση και τον εκφυλισμό του. Και μ’ αυτή την έννοια, καταφαίνεται πως το πρόβλημα στην Ελλάδα, είτε σε επίπεδο πολιτικού συστήματος, είτε σε επίπεδο κοινωνίας, είναι, πρωτίστως και βασικά, πρόβλημα νοοτροπίας, αντίληψης και κουλτούρας. Είναι κυρίως πρόβλημα πολιτιστικό!

Η αντιστροφή της πραγματικότητας, των αξιών και των εννοιών, η παραχάραξη της ιστορίας και η άνευ ορίων και αιδούς μυθοπλασία έχουν αλλοιώσει την πολιτική αντίληψηκαι λειτουργία μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας σε πρωτοφανή επίπεδα. Έτσι, καθώς ‘στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις’, άλλος λογίζεται ο καλός και άλλος ο ‘κακός’ της ιστορίας, άλλος ο προοδευτικός και άλλος ο συντηρητικός, δεξιός, ο φασίστας κ.ο.κ.

Θιασώτης ανέκαθεν της εκσυγχρονιστικής, μεταρρυθμιστικής, ας πούμε, αντίληψης, θεωρώ πως ζητούμενο  οφείλει πάντα να είναι ο εκσυγχρονισμός αυτής της χώρας, η παραγωγική της ανασυγκρότηση με νέους, σύγχρονους τρόπους και, κατ’ επέκταση, η οικονομική της ανάπτυξη με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής. Και πιστεύω πως αυτό είναι το βασικό και απόλυτο κριτήριο προόδου. Είναι δε σαφές πως, εν τέλει και χωρίς υπερβολή,διαρκής και δυναμικός όρος για τα παραπάνω αλλά για την ίδια την επιβίωσή μας ως έθνος ήταν ανέκαθεν και εξακολουθεί πάντα να είναι η εφαρμογή μίας δυναμικής, διαρκούς και, ουσιαστικά, προοδευτικής, μεταρρυθμιστικής agenda που θα αντιμετώπιζε ριζικά τις  παθογένειες που ταλανίζουν τη χώρα, το κράτος και τον λαό της εδώ και πολλές δεκαετίεςκαι, κατ’ επέκταση, θα περιόριζε δραματικά και το ίδιο το λαϊκίστικο μικρόβιο που τις συντηρεί.

Είμαι πεισμένος πως σήμερα, εκ των πραγμάτων, η σκυτάλη προώθησης και εφαρμογής της μεταρρυθμιστικής και πολιτικά φιλελεύθερης agenda βρίσκεται στα χέρια του συστήματος του Κυρ.Μητσοτάκη.

Δυστυχώς, παρά τις αδιαμφισβήτητα, σημαντικές επιτυχίες της λήξασας πρώτης 4ετίας διακυβέρνησης του Κυρ.Μητσοτάκη σε μία σειρά από εξαιρετικά σημαντικούς τομείς όπως π.χ. η εξωτερική πολιτική και η εθνική ασφάλεια, η ανάπτυξη της οικονομίας, το μεταναστευτικό, η πρωτοφανής πανδημία του covid 19 όπως και άλλες σημαντικέςσε διάφορους τομείςτης δημόσιας ζωής, διαπιστώνω πως η μεταρρυθμιστική agenda υστέρησε σημαντικά ως μη όφειλε! Θεωρώ δε πωςπολλά από τα προβλήματα που σκίασαν την περίοδο αυτή, είτε λόγω ατολμίας, είτε λόγω ανικανότητας, όπως π.χ. η ανέγγιχτη δομή και το προβληματικό σύστημα λειτουργίας της δικαιοσύνης, ο ανεπαρκής εκσυγχρονισμός του Ε.Σ.Υ., η ελλιπής αστυνόμευση, η σε κάθε επίπεδο αύξηση της παραβατικότητας, το ζήτημα των παρακολουθήσεων, το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών θα είχαν αντιμετωπιστεί και πολλά θα είχαν αποσοβηθεί αν υπήρχε έγκαιρα η τόλμη και η αδιαπραγμάτευτη και αταλάντευτη απόφαση και επιμονή στην κατεύθυνση αυτή. Της σύγκρουσης δηλαδή με κατεστημένες αντιλήψεις, νοοτροπίες, αυτές δηλαδή της καταστάσεις που συντηρούν τις παθογένειες στις οποίες αναφερθήκαμε.

Αναγνωρίζω τις δυσκολίες του εγχειρήματος όπως και το γεγονός πως δεν είναι δυνατόν μέσα σε μία 4ετία να ξεριζωθούν χρόνιες και νοσηρές παθογένειες που διαβρώνουν το κράτος και τον κοινωνικό ιστό εδώ και πολλά χρόνια. Πολύ περισσότερο αν σκεφτούμε τα εμπόδια και την αδράνεια με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια όπως επίσης και τα βαρίδια και τις κατεστημένες δομές, τις πελατειακές αντιλήψεις αλλά και τις εσωκομματικές δουλείες οι οποίες βαρύνουντονΚυρ.Μητσοτάκη. Ωστόσο, θεωρώ πως δεν υπάρχει ούτε άλλη επιλογή, ούτε άλλος δρόμος απ’ αυτόν των μεταρρυθμίσεων και των τομών και είναι ο Κυρ.Μητσοτάκης και η αυριανή νέα κυβέρνησή του αυτοί που καλούνται να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν.

Η 4ετία του Κυρ.Μητσοτάκη που ολοκληρώθηκε συνιστά, κατά τη γνώμη μου, από τις επιτυχέστερες κυβερνητικές θητείες της μεταπολίτευσης. Και οφείλει η Κεντροαριστερά και, γενικότερα, το εκσυγχρονιστικό block δυνάμεων να συνταχθεί μαζί του επιδιώκοντας και διεκδικώντας να γίνουν πράξει τολμηρές μεταρρυθμίσεις και τομές που θα συμβάλλουν δραστικά στον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος και του δημόσιου βίου γενικότερα. Και να σπάσουν αυγά! Γιατί αυτό είναι και το μόνο πειστήριο και ενδεικτικό στοιχείο της ουσίας ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος.

Η χώρα οφείλει να προχωρήσει αταλάντευτα τον δρόμο του εκσυγχρονισμού χωρίς ο φόβος του πολιτικού κόστους να υπονομεύσει το μέλλον της. Και το τιμόνι της να μη βρεθεί ξανά στα χέρια  των αλήστου μνήμης ανίκανων τσαρλατάνων και τυχάρπαστων τυχοδιωκτών των οποίων τα λαμπρά ‘επιτεύγματα’ είναι, ευτυχώς, ακόμα τόσο νωπά στη μνήμη μας η δε αμετανόητη πρακτική και η εκφορά του πολιτικού τους λόγου πείθουν πως τίποτα δεν διδάχτηκαν απ’ τα λάθη τους.

Και είναι αλήθεια πως παρατηρώντας  τους όρους πολιτικής αντιπαράθεσης και του σημερινού πολιτικού φάσματος, κανείς εχέφρων και νοήμων πολίτης δεν μπορεί σήμερα να νοιώθει ευτυχής. Από τη μία, ανενδοίαστοι λαϊκιστές ‘της κακιάς ώρας’, ολοκληρωτικής και καθεστωτικής αντίληψης οι περισσότεροι, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και μεταμέλειας. Απ’ την άλλη, ‘ελάχιστοι’ της πολιτικής, άχρωμοι και άοσμοι χωρίς καμία συγκρότηση και ουσιαστικό πολιτικό λόγο. Και βεβαίως, η ακροδεξιά με εκλογικά ποσοστά εξόχως πάντα ανησυχητικά!

Δυστυχώς, στην Ελλάδα το αυτονόητη της κοινής λογικής απαιτεί …επαναστατική αποφασιστικότητα για να γίνει πολιτική πράξη και καθημερινότητα. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος απ’ αυτό αν δεν θέλουμε σε κάθε μας βήμα, σε κάθε ατύχημα, σε κάθε δυστύχημα να επαναλαμβάνουμε σαν μόνιμη επωδό το ρηθέν με παρρησία απ’ τον σημαντικό εκσυγχρονιστή ηγέτη Κ.Σημίτη: ‘Αυτή είναι η Ελλάδα’! Με αυτή την έννοια, με αυτές τις σκέψεις και γι’ αυτούς τους λόγους, υποστηρίζω τονΚυρ. Μητσοτάκη και Νέα Δημοκρατία! Ως τη μόνη υφιστάμενη επιλογή προόδου!