Όχι, δεν θα αναφερθώ στο νέο μακελειό του Παρισιού που αναμένουμε να αλλάξει τη ροή της ευρωπαϊκής ιστορίας. Σ’ αυτό το διάστημα θα γραφτούν και θα ακουστούν πολλά, από έναν κόσμο που τώρα πια φοβάται, κάνοντας τα χειρότερα όνειρα ενός σκοτεινού μέλλοντος…
Στο πλαίσιο αυτής της μαύρης νύχτας (ξημερώματα Σαββάτου της 14ης) το Παρίσι έγινε η Έρημη πόλη με μια μοναξιά απέραντη! Οι κάμερες έδειξαν έρημους δρόμους, πλατείες, πάρκα, μετά από την απαγόρευση της κυκλοφορίας ανθρώπων και αυτοκινήτων! Έμεινα άναυδος και μουδιασμένος! Η πολυπολιτισμική πρωτεύουσα της χώρας που γέννησε την αστική Δημοκρατία άδειασε από κάθε τι που κινείται, που έχει ζωή, ψυχή και ενέργεια… Πάντα πίστευα πως ο θρήνος της πόλης είναι η ερημιά των δρόμων της … Η πόλη των 12.223.100 ψυχών ξαφνικά «άδειασε» και οι εικόνες της ερημιάς απλώθηκαν σαν μια τεραστίων διαστάσεων σκιά που πνίγει το συναίσθημα. Μια παγωμένη πόλη. Ακίνητη. Αγνώριστη. Κενή. Βουβή. Εγκλωβισμένη στην απόλυτη σιωπή… Τα τηλεοπτικά νυχτερινά πλάνα με τις εικόνες της άδειας πόλης μετά το μακελειό, ήταν συγκλονιστικά και μας παραπέμπουν σε κινηματογραφικές καταστάσεις, τέτοιες, που αδυνατούμε να τις τοποθετήσουμε στο σύγχρονο ρεαλισμό. Εκεί, όπου η ζωή στους δρόμους και στις πλατείες δεν σταματά ποτέ. Εκεί, όπου τα χρώματα και οι φυλές των ανθρώπων έχουν κατακτήσει μια εντυπωσιακή δημοκρατική συνείδηση. Στη χώρα που δίδαξε στην Ευρώπη τον μεταναστευτικό και προσφυγικό πολιτισμό.
Έρημη πόλη το Παρίσι; Ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαμε να συμφιλιωθούμε με αυτή τη σκέψη. Η πόλη του φωτός, αλλά και του θορύβου, της πολυκοσμίας, του τουρισμού, των μουσείων των πάρκων, του κινηματογράφου, της μόδας, του μπαλέτου, των φιλοσόφων, των ποιητών, των συγγραφέων, της μουσικής, ενός ακατάπαυστου, ακάματου πολιτισμού που δίδαξε τον έξω κόσμο. Μια πόλη που δεν «κοιμόταν» ποτέ! Τώρα, οι τηλεοπτικές εικόνες της νύχτας με το αντίθετο της, μας ξάφνιασαν και μας τρόμαξαν.
Θαρρείς πως έβλεπα εικόνες από έναν άλλον πλανήτη. Μια έρημη, άδεια πόλη παρμένη από σκοτεινούς εφιάλτες, εκεί που δεν μπορούν να συμβούν όσα λέμε με τις λέξεις. Το Παρίσι της χθεσινής φρικιαστικής νύχτας ήταν το πρόσωπο αυτών των άδειων δρόμων. Η πλούσια παλαιότερη ιστορία του μαζί με τη νεώτερη, τυλίχτηκαν τον μανδύα της οδύνης κάτω από τη βαρβαρότητα του τζιχαντισμού. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας μέσα στη νύχτα επέβαλε στην πόλη ένα πρόσωπο που δεν είναι δικό της. Είναι ένα κακό ομοίωμά της που ποτέ πριν δεν το είχε φορέσει και ελπίζω να μην το ξαναφορέσει. Ο φανατισμός προσπάθησε να χτυπήσει την ελευθερία της καθημερινότητάς μας και δεν πρέπει να μας την αλλάξει. Όχι.
Το Παρίσι θα προστεθεί κι αυτό στα φυλαχτά που συμβολίζουν επώδυνα όσο και σημαντικά γεγονότα της ανθρώπινης μνήμης, όπως τους Δίδυμους Πύργους, το Charlie Hebdo, τη σφαγή στο Μπεσλάν από τους Τσετσένους, τον μικρό Αϋλάν, τις γιαγιάδες της Λέσβου, το ασταμάτητο κονβόι των προσφύγων Σύριων, κλπ…
Ναι, με αυτή την έννοια από χθες τη νύχτα είμαστε όλοι Παριζιάνοι, κι ευχόμαστε, αυτό το πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης, να μην μεταβληθεί μόνιμα σε μια έρημη πόλη