Και νάτος ο καινούργιος φίλος μας! Με το νούμερο 2016 που ακόμα δεν ξέρουμε αν θα τον διαολοστείλουμε κι αυτόν όπως τον 2015 που ήταν αγχωτικός, αψυχολόγητος, αντιφατικός, γεμάτος αρνητισμό, με συνεχόμενα τραύματα σε κάθε πολίτη, με διαψεύσεις, με γελοίες πολιτικές καταστάσεις και με αγανάκτηση. Πολύ αγανάκτηση…
Το δίλλημα πλανάται, είναι βέβαιο. Θα είναι χειρότερο το 2016 ή καλύτερο; Το να είναι «ευτυχές», «ειρηνικό», «ελπιδοφόρο» και «αίσιο», είναι ευχές που είναι αναγκαίες για να στηρίξουν το όνειρο και να γλυκάνουν τις λέξεις και τις επικοινωνίες, να τις διανθίσουν με πολύχρωμα λουλούδια, αλλά όλοι γνωρίζουμε κατά βάθος πως το διεθνές τοπίο είναι εμπόλεμο και φλεγόμενο! Καμία εμπιστοσύνη για το άμεσο μέλλον. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες μάς «θυμίζουν» κάθε στιγμή πως τίποτα δεν είναι ασφαλές, πως όλα είναι έωλα, πως όλα απειλούνται από τον φόβο τής συνεχόμενης ανάφλεξης…
Η αγωνία που κρύβει φόβο για το 2016 είναι κοινό συναίσθημα και οι ευχές μας δεν μπορούν να την εξαλείψουν…
Όλες οι ενδείξεις βγάζουν άθροισμα αρνητικό. Τζιχαντισμός, ατελείωτος πόλεμος των πετρελαίων και των γεωγραφικών διεκδικήσεων, φονταμενταλισμοί παντός είδους, καταστροφές ολόκληρων πόλεων και πολιτισμικών θησαυρών, υποτίμηση κάθε ανθρώπινης ζωής, επιστροφή στο τοπίο της ζούγκλας με την καταστροφή και τον αφανισμό να είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Όλα ξεσπούν στα κεφάλια αθώων πολιτών που με τα καραβάνια τους μπήκαν για τα καλά στις οθόνες και τη ζωή μας. Δεν μπορώ να ελπίζω παρά μόνο φιλολογικά… Γνωρίζουμε όλοι πως οι ευχές είναι για την ισορροπία του βάρους της προσωπικής συνείδησης, ώστε να συνεχίζουμε το παιχνίδι της ακύρωσης του φόβου που μας διακατέχει.
Τον φόβο τον… διατηρούμε περίπου από το 2009, όταν το παιχνίδι τής οικονομίας έδειξε πως η κατάρρευση ήταν η μελλοντική πορεία τής κοινωνίας. Για σκεφτείτε ήδη αρχίσαμε να αμφισβητούμε την αυριανή μέρα. Τι θα μας ξημερώσει! Είμαστε στα πρόθυρα εθνικού φόβου και μελαγχολίας… Το συναίσθημα αυτό θα παγιωθεί και θα γίνει κοινό γνώρισμα μεταξύ των Εελλήνων πολιτών. Οι κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να ανατρέψουν αυτό το κοινό συναίσθημα αγωνίας και ανασφάλειας. Όλοι οι πολιτικοί βασίστηκαν σε αυτό το φοβικό συναίσθημα των πολιτών, και εξήγγειλαν υποσχέσεις ουτοπιστικές, ως προς την ακύρωσή του, αλλά τελικά δεν κατάφεραν να πράξουν κάτι που να τον αναιρεί… Συνεχίζουμε να ζούμε έτσι, δίχως να βλέπουμε κάποια δυνατότητα να ανατρέψουμε την εις βάρος μας κατάσταση και αν παρουσιάζω μαύρη εικόνα για τον μέλλοντα χρόνο είναι γιατί θέλω να μπω για τα καλά στον ρεαλισμό της εποχής μου, που καλά κρατεί τόσα χρόνια, εμποδίζοντας ολόκληρη κοινωνία και τον πολιτισμό της να πορευτούν ομαλά σε γόνιμες και πνευματικότερες εποχές.
Λοιπόν; Τι μένει να ελπίσουμε την καινούργια χρονιά; Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Δυσκολεύομαι να φανταστώ φως στον ορίζοντα. Ελπίζω μόνο η ροή τής ιστορίας της ανθρωπότητας να μετακινεί συνεχώς τα δεδομένα και να ανατρέπει καταστάσεις που θεωρούμε πάγιες… Οι σελίδες της ιστορίας είναι γεμάτες από ανατροπές. Εμείς, ως χώρα, είμαστε μια μικρή κουκίδα στο γεωγραφικό σύμπαν. Είμαστε ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα του κόσμου. Σε μια χώρα όπου όλα πλέον κινούνται μέσα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, ως φαίνεται θα βιώσουμε την Ευρωπαϊκή και την Ελληνική κρίση με τις μικρές δυνάμεις και αντοχές που απομένουν…
Και αν όλα ετούτα είναι μικρές κραυγές φόβου, κατανοείστε πως η εποχή, οι ενδείξεις, τα «κοινά μυστικά», δεν επιτρέπουν να εμπιστεύομαι τον καινούργιο χρόνο του 2016…