Ένα ερώτημα που μπορεί να έχει αρκετές αναγνώσεις και ίσως ακόμη πιο πολλές απαντήσεις. Ωστόσο όλες οι δυνατές απαντήσεις παρά τις μεγάλες ή μικρές διαφορές τους, αποδεικνύουν τελικά ότι είναι απλώς ένα ρητορικό ερώτημα. Μιας όμως και εκεί έξω υπάρχουν πολλοί (;) που συνεχίζουν «αυθόρμητα» να «αναρωτιούνται»… θα ήθελα να επιχειρήσω μια «πρόχειρη» τεκμηρίωση περί της ρητορικότητας του ερωτήματος -εκτός των άλλων- για χάρη περισυλλογής αλλά και ενίσχυσης της συλλογικής αυτοπεποίθησης.
Καταρχάς το Ποτάμι δεν πρέπει να αποτύχει για όλους εμάς που πίστεψαν και πιστεύουν σε αυτό το κίνημα, είτε άλλοι εξαρχής είτε και άλλοι στη συνέχεια.
Δεύτερον και εξίσου σημαντικό, γιατί εκεί έξω υπάρχουν πολλοί απογοητευμένοι, γελασμένοι θα έλεγα, πολίτες που ακόμα περιμένουν. Περιμένουν το κάλεσμα του Ποταμιού και αυτούς τους ανένταχτους πολίτες πρέπει να τους φέρουμε μαζί μας.
Και εδώ θα ήθελα να ανοίξω μια μικρή παρένθεση, το Ποτάμι είναι και μπορεί να είναι αυθύπαρκτο, άλλωστε η προσπάθεια για τη δημιουργία κάτι μεγαλύτερου στον χώρο του Κέντρου δεν έγινε εξαιτίας μια εγγενούς τέτοιας αδυναμίας του, αλλά λόγω μιας ισχυρής θέλησης για κάτι ευρύτερο που έχει ανάγκη η χώρα. Το Ποτάμι ως γνήσιος εκφραστής του μεταρρυθμιστικού και εκσυγχρονιστικού κέντρου δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην απευθυνθεί σε όλους του πολίτες του μεσαίου χώρου (από την κεντροαριστερά μέχρι την κεντροδεξιά, τόσο απλά για να συνεννοούμαστε). Οτιδήποτε άλλο που ομοιάζει με συνιστώσες, αποχρώσεις και υποσύνολα του κέντρου αντίκειται στην πολυσυλλεκτική φυσιογνωμία του. Και κλείνοντας τη μεγάλη τελικά παρένθεση, είμαι σίγουρος ότι σε μία δημοσκόπηση κατά την οποία οι πολίτες θα καλούνταν να απαντήσουν και σε μία ερώτηση για το ποιο κόμμα θα ψηφίζατε σαν 2η επιλογή, τότε θα ξάφνιαζαν πολλούς οι απαντήσεις και τα ποσοστά του Ποταμιού. Επειδή αυτό όμως για να μην είμαστε αιθεροβάμονες, δεν αρκεί, και ούτε είναι ικανή δικαιολογία, το Ποτάμι δεν πρέπει να αποτύχει γιατί πρέπει και μπορεί να γίνει η 1η επιλογή -αρκετών εκ- των πολιτών, τουλάχιστον αυτών που θέλουν το καινούριο και πιστεύουν στο διαφορετικό.
Το Ποτάμι δεν πρέπει να αποτύχει γιατί απέδειξε και αποδεικνύει ότι ασκεί υπεύθυνη, γόνιμη και κριτική αντιπολίτευση πάντα με προτάσεις και λύσεις. Πραγματικά είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι, έχει συμβάλλει πολύ στα κοινοβουλευτικά δρώμενα και αν δεν υπήρχε ο ακραίος διπολισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ τότε οι απαραίτητες συναινέσεις και συνέργειες θα ήταν πολύ περισσότερες μετά από τις συνεχείς πρωτοβουλίες του Ποταμιού, και αυτό πάντα προς όφελος των πολιτών.
Προφανώς το Ποτάμι πρέπει να συνεχίσει και να ενισχυθεί για έναν ακόμα λόγο, γιατί θα είναι το απαραίτητο συστατικό ή αλλιώς ο καταλύτης σε μια επόμενη κυβέρνηση (που ελπίζουμε να είναι) μεταρρυθμιστική, όχι κομματοκρατική και όχι με τις γνωστές εδώ και δεκαετίες παθογένειες, την οποία άλλωστε χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε ο τόπος.
Υπάρχει όμως και ένας ευρύτερος λόγος που δεν πρέπει να αποτύχει το Ποτάμι και αυτό αφορά την εν γένει πολιτική ζωή. Δεν πρέπει να αποδειχθεί ή να επαληθευθεί προς τέρψη ορισμένων «γκουρού» του πολιτικού-διαπλεκόμενου κατεστημένου, ότι ούτε καν σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για τη χώρα, όποιο νέο ξεκίνημα επιχειρείται δεν μακροημερεύει. Δεν πρέπει να δοθεί και να περάσει αυτό το μήνυμα στους πολίτες. Οι ενεργοί πολίτες πρέπει να ασχολούνται με τα κοινά και να μετέχουν σε νέους άφθαρτους και γόνιμους σχηματισμούς με σκοπό την παραγωγή πολιτικής. Διαφορετικά ο διπολισμός και αναπόφευκτα και ο λαϊκισμός θα συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν σε μια χώρα που θα συνεχίζει να δύει π.μ και μ.μ. (προ μνημονίων και μετά μνημονίων).