Δυστυχώς, υπάρχουν δυσάρεστες αλήθειες και γεγονότα που δεν μπορείς να προσπεράσεις, όσο και εάν αποφεύγεις να ανοίγεις τις πόρτες τής θλιβερής πραγματικότητας. Μια τέτοια «πόρτα», που πάντα ήταν κρυφή και καλά αμπαρωμένη, έκρυβε για τα καλά τη σκληρότητα και το μίσος τής ενδοοικογενειακής βίας και την ακραία πράξη της συζυγοκτονίας, με ιδιαίτερη έξαρση το τελευταίο διάστημα εκείνης της δολοφονίας που ονομάζουμε γυναικοκτονία. Ας προσπεράσουμε τις παράπλευρες τραγωδίες των βιασμών ανηλίκων, τις παιδοκτονίες, τις πατροκτονίες, μητροκτονίες και όλον αυτόν τον όγκο της ενδοοικογενειακής τρικυμίας, η οποία έχει ξεσπάσει στην πολιτισμένη χώρα μας…
Ξέρω, είναι δυσάρεστο το θέμα, αλλά πώς το προσπερνάς όταν προσφάτως, μέσα σε εννιά μήνες έγιναν έντεκα γυναικοκτονίες, δίχως να γνωρίζουμε τι θα ξημερώσει… (Στο https://www.lifo.gr/now/greece/gynaikoktonies-poy-sygklonisan-ta-peristatika-bias-poy-sokaran-panellinio-binteo θα θυμηθείτε μερικές παλαιότερες των περιπτώσεων).
Οι αιτίες και οι πηγές του κακού είναι γνωστές, αλλά ως φαίνεται, α θ ε ρ ά π ε υ τ ε ς, τουλάχιστον έτσι όπως έχει δομηθεί η μεσογειακή μας χώρα. Να αναφερθώ στα πάγια προβλήματα και τα κενά τής εκπαίδευσης στα Σχολεία, στη συντηρητική και οπισθοδρομική πληροφόρηση, στην πατριαρχική αγωγή που σου προσφέρεται από το οικογενειακό περιβάλλον, στην τηλεοπτική ασυδοσία και των ανεξέλεγκτων διαφημίσεων, στη θρησκοληψία και την απόλυτα ασαφή και μισογύνικη διαπαιδαγώγησή της, στην εποχή τής χαμηλής ποιότητας και της λογικής του φ α ί ν ε σ θ α ι; Στο Σύστημα το ίδιο, το οποίο διαμορφώνει πολίτες σεξιστές — αφέντες — αυταρχικούς— ασυνείδητους— παλληκαράδες — νταήδες — νταβατζήδες — πρόσωπα με ισχυρά οιδιπόδεια, άνδρες δίχως ενσυναίσθηση— εν τέλει εν δυνάμει δολοφόνους τής συζύγου, συντρόφου, μητέρας, γυναίκας, ανθρώπου με δικαιώματα.
Τι να πρωτοπώ;
Το γεγονός της βίας και γυναικοκτονίας στη χώρα μας, έπαψε να είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο, γιατί η συχνότητα παρόμοιων συμβάντων είναι πλέον κάτι παραπάνω από ανησυχητική…
Όπως φαίνεται, η ανοχή, η ελαστικότητα και ίσως η αδιαφορία μπροστά σε τέτοια εγκλήματα έβρισκαν στο παρελθόν δικονομικά παραθυράκια, αφού το γενικό πλαίσιο α ν τ ί λ η ψ η ς τής κοινωνίας ήταν η καταδυνάστευση τής γυναικείας προσωπικότητας, καθώς και η απόλυτη επιβολή τού μυϊκά ισχυρότερου (πατριαρχία) απέναντι στο ανίσχυρο σωματικά και μόνο σ ω μ α τ ι κ ά φύλο!
Ας κρατήσουμε αυτό: Η Κα Δήμητρα Ευαγγέλου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, υποστηρίζει ότι: «η βία κατά των γυναικών πλήττει περισσότερες γυναίκες από όσες ο καρκίνος, τα τροχαία ατυχήματα και η ελονοσία μαζί».
Στην ουσία, σήμερα, πληρώνουμε παλαιότερες ριζωμένες αντιλήψεις, οι οποίες έχουν διαχρονικά καταπατήσει τη βασική έννοια της ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς! Των ατομικών δ ι κ α ι ω μ ά τ ω ν και του σεβασμού τής προσωπικότητας. Ασφαλώς προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα η αναφορά μου σε αυτά τα απαραίτητα και διαχρονικά ζωογόνα στοιχεία του ανθρώπου, σε μια χώρα όπου τα «Ελλάς — Ελλήνων — Χριστιανών» και το «Πατρίς —Θρησκεία —Οικογένεια» πρυτάνευσαν και συνόδεψαν επί αιώνες την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Σ’ αυτή τη σκοτεινή ραχοκοκαλιά θεώρησης της κοινωνίας και του κόσμου στηρίχτηκε η α γ ω γ ή και η α ν τ ί λ η ψ η της πλειοψηφίας, όχι μόνο του ανδρικού πληθυσμού. Μετά τον ‘Β Πόλεμο και τα απελευθερωτικά κινήματα του δημοκρατικού πλήθους, το οποίο αναζήτησε μίαν «άλλη, καλύτερη ζωή», άρχισαν τα προοδευτικά ρεύματα να αλλάζουν την ποιότητα και να χαράζουν δρόμους. Ιδιαίτερα η μεταπολιτευτική Ελλάδα (1974), απαλλαγμένη από το μεγάλο πέπλο τής ανελευθερίας και του σκοταδισμού τής χουντικής επταετίας, και της οπισθοδρομικής Δεξιάς, ενταγμένη στην Ενωμένη Ευρώπη, άρχισε να απαιτεί ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα.
Θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε το 2021 για πολλούς και διάφορους λόγους ως σημαδιακό έτος· ένας από αυτούς είναι και τα πολλά δυσάρεστα γεγονότα βίας, βιασμών, σεξιστικών αντιλήψεων και δολοφονιών γυναικών, από τα οποία ευελπιστούμε να πεισθούν οι θεσμικοί παράγοντες ότι επείγει να αποφασίσουν νομικές και κοινωνικές τομές και ανατροπές που θα οδηγήσουν την κοινωνία μας να βαδίσει σε άλλους δρόμους σχετικά με τέτοια ζητήματα.
Ελπίζω και στο μετά· δηλαδή στις προσωπικές επιλογές που θα στηρίξουν τις αναγκαίες αλλαγές των κοινωνικών συμπεριφορών.
Στις γυναικοκτονίες να προσθέσουμε και τις δολοφονίες ανδρών· υπάρχουν ενίοτε και αυτές και όλα μαζί βγάζουν άθροισμα απεχθές, νοσηρό που αφορά βαθύτατα το σύνολο της κοινωνία μας… Ο τρόπος αντίληψης και τρόπου ζωής, είναι σε λ α θ ε μ έ ν η κατάσταση.
Σίγουρα δεν θα σταματήσουν εύκολα τέτοια συμβάντα, διότι αυτή η ενδοοικογενειακή και κοινωνική αρρώστια δεν θεραπεύεται εύκολα· έχει να κάνει δυστυχώς με το σκοτεινό παρελθόν της παγιωμένης ελληνικής κοινωνικής κουλτούρας, αλλά και το παρόν μας, το οποίο σέρνουμε όπως εκείνον τον βράχο τού Σίσυφου.
Θα καταφέρουμε άραγε να φτάσουμε στην κορυφή του βουνού χωρίς να κυλήσουμε πάλι κάτω;