Το θέμα των θετικών ή αρνητικών εξελίξεων σε κάθε χώρα, έχει τους δικούς του κανόνες και μετριέται διαφορετικά για την κάθε χώρα-παράδοση-συνθήκες-συνήθειες. Αυτό το σύνολο στοιχείων επιδρά νομοτελειακά σε κάθε κοινωνία και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεων.
Όταν ακούμε, χρόνια τώρα, περί πολεμικών καταστροφών και κόλαση αιματηρών εξελίξεων σε χώρες όπως: Αφγανιστάν, Ιράκ, Πακιστάν, Συρία, Υεμένη, Λίβανος, Παλαιστίνη, Σουδάν κλπ, στις οποίες οι βαρβαρότητες και οι καταστροφές είναι καθημερινές τραγωδίες, σκεφτόμαστε πως εκεί η ζωή έχει σταματήσει και μόνο ο θάνατος επικρατεί… Έτσι σκέφτομαι κι εγώ και μάλιστα θεωρώ πως όλες αυτές οι καταστροφές πόλεων και παραγωγικών πηγών, δεν πρόκειται να αναδημιουργηθούν ποτέ! Δείτε, επί τρία συνεχόμενα χρόνια, τα ερείπια των συριακών πόλεων. Όλα συντρίμμια και στάχτη που κάνουν καθημερινά τον κόσμο να τρέχει να φύγει απ’ αυτή την κόλαση, να γλυτώσει…
Για να μην επαναλαμβάνω όμως τα χιλιοειπωμένα αυτών των ημερών, ας προβάλω μια «είδηση» που εντόπισα μέσα από τις στάχτες του Αφγανιστάν και έχει να κάνει με την δεκαεπτάχρονη Νεγκίν Κπολβάκ, η οποία εδώ και λίγες εβδομάδες είναι η πρώτη γυναίκα-μαέστρος της πατρίδας της, υπό την μπαγκέτα της οποίας παίζουν οι μουσικοί που στελεχώνουν την ορχήστρα του Εθνικού Ινστιτούτου Μουσικής (ΕΙΜ), της ταλαιπωρημένης αυτής χώρας. Το ΕΙΜ είναι και το μόνο μουσικό ίδρυμα σε όλη την επικράτεια και βρίσκεται στην Καμπούλ. Η Νεγκίν κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια για να φύγει από την επαρχία Κουνάρ, (άνδρο των Ταλιμπάν) παρά τις έντονες αντιδράσεις του στενού οικογενειακού περιβάλλοντός της.
Η ουσία είναι πως η δεκαεπτάχρονη Αφγανή, κατάφερε να εξελιχθεί και ως Μαέστρος της ορχήστρας του Εθνικού Ινστιτούτου Μουσικής του Αφγανιστάν. Της μοναδικής περίπου Συμφωνικής σε όλη τη χώρα.
Ας κρατήσουμε μόνο αυτό! Νομίζω πως μας αρκεί για να υποψιαστούμε πως οι ανθρώπινες πρωτοβουλίες, οι στόχοι, τα οράματα δεν παύουν ποτέ να δημιουργούν την Ελπίδα με κεφαλαίο, που μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και από τις… στάχτες και τα συντρίμμια!
Το παράδειγμα της δεκαεπτάχρονης Αφγανής Νεγκίν, μπορεί να είναι χρήσιμο σε όλους όσοι παραιτούνται από τους προσωπικούς αγώνες και λυγίζουν από τις δυσκολίες της δικής μας χώρας. Κι επειδή βιώνω καθημερινά τον σπουδαστικό μουσικό χώρο, βλέπω συχνά νέους ανθρώπους που παραιτούνται από τον προσωπικό τους αγώνα και την διάθεση να κατακτήσουν εκείνο που δηλώνουν πως αγαπούν και ονειρεύονται… Η ζωή διαθέτει πλήθος περιπτώσεων ανθρώπων, οι οποίοι με το πείσμα τους ανέτρεψαν τις δυσκολίες και κατάφεραν να κερδίσουν το στοίχημα της ζωής. Οι τόσοι σπουδαστές και μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βενεζουέλας κάτι γνωρίζουν παραπάνω σ’ αυτό το σημείο, με την Ορχήστρα Νέων «Σιμόν Μπολιβάρ» γέννημα του «El Sistema», που έβγαλε παιδιά από τις παράγκες, τον δρόμο και τη μιζέρια, τους έμαθε μουσική και όργανα και τους ενέταξε στην Ορχήστρα, με διευθυντή τον Γκουστάβο Ντουνταμέλ, που είχαμε και την ευκαιρία να ακούσουμε στις 23/6/2010 στο Ηρώδειο.
Η Νεγκίν είναι εκπρόσωπος ενός κόσμου κι ενός στόχου που συμβολίζει την προσωπική νίκη πάνω στο ακατόρθωτο…